Andvari - 01.05.1961, Qupperneq 39

andvari
SAGA UM HAMINGJU
37
þeim, og hann sagði mér í óspurðum fréttum, að Rolf og Grete liefðu dregið
sig alveg út úr heiminum og lifðu einungis livort fyrir annað. „Það er nú meiri
lukkan,“ sagði hann hálffýlulega. „Þau anza manni varla og virðast guðsfegin,
þegar maður fer!“
En mér varð hugsað til Kuld gamla: Bara hann hafi nú ekki gengið
oi langt, karlskrattinn! Eg gat séð þau í anda, þessi ungu hjón, sem fyrir nokkrum
vikum I jómuðu af gleði lífsins. Nú hafði lagt dimman skugga yfir braut þeirra,
— braut, sem brátt var á enda, og framundan ekkert annað en myrkur. Hvorugt
þeirra trúði á líf eftir dauðann, og þau gátu því ekki huggað sig við neina
von um endurfundi. Ég gat skilið, hversu dýrmætur tími þeirra var orðinn, og
að gestakoma var þeim ekki til neinnar ánægju. Tíminn var þeim verðmætari
en nokkur fjársjóður, dýrari en gull og gimsteinar; stundirnar, sem þau máttu
vera saman, voru svo fáar. En sjálfsagt voru þær einnig mjög fagrar, unaðs-
legar og töfrandi á sinn hátt. Ég vorkenndi þeim nú samt, og mig langaði til
að hjálpa þ eim, en ég þorði ekkert að gera.
Hálfur mánuður leið, án þess að ég heimsækti þau, og úr því fór ég
að skammast mín fyrir að hafa ekki komið til þeirra. Ég blygðaðist mín æ meira
eftir því, sem lengra leið, og að síðustu þorði ég naumast til þess að hugsa.
Eg huggaði mig þó jafnframt við það, að ég væri í rauninni að gera þeim
greiða: gestakoma hlaut aðeins að verða til þess að skerða samverustundir þeirra.
En mér leið alls ekki vel, og alloft varð mér hugsað til þess, hvað gerast myndi,
þegar Kuld læknir segði þeim sannleikann. — Og gæti ég litið framan í þau
á eftir? Auðvitað var ég karlinum samsekur að nokkru leyti. — Æ, hvernig í
ósköpunum fer þetta! sagði ég einatt við sjálfan mig. Mig gi'imaði rnargt, og
ég kveið því, sem koma átti, þótt ég hefði ekki hugmynd um, hvað það var.
Loks hringdi Elennan Kuld til mín dag einn og sagði stuttlega, eins og
hans var vandi: „Hrossalækningunni er lokið! Ég er búinn að segja þeim
sannleikann. — Þú ættir að heimsækja þau svona bráðum, og segðu mér svo,
hvernig þér lízt á.“
Ég skannnast mín fyrir að segja frá því, en ég þorði ekki að fara í heim-
sókn til þeirra. Það dróst fyrst nokkra daga og síðan nokkrar vikur, þær voru
held ég orðnar sex, þegar ég loksins hringdi til þess að spyrja, hvort ég mætti
koma þá um kvöldið.
Rödd, sem ég þekkti ekki, svaraði í símann: „Rolf og Grete? Því miður,
þau húa hér ekki lengur. Og ég veit ekki, hvar þér getið náð í þau. Ég má
segja, að Rolf sé utanlands og Grete sennilega einnig; en þau fóru náttúrlega
sitt í hvora áttina, þegar þau skildu."
Já, það eru til margar sögur um hamingju, og þetta er ein.