Andvari - 01.01.1942, Qupperneq 95

andvari
Þúsund ár
91
líkt lengur, jafnvel ekki undir Jökli. Mér finnst nú samt, svona
eftir á, að mér hefði þótt ólíkt skemmtilegra og sæma betur
að hlusta á viðlíká stef úr jöldinum eða Hólunum á leiðinni
út hraunin frá Einarslóni, þótt dimmri röddu væri kveðin, en
hrökkva upp við það, að eyðiþögn hraunanna væri rofin af
flugvélagný.
Atvik urðu til þess, að mér auðnaðist eklti að koma heim að
Hólahólum í þessari ferð, og skal nú ekki meira rætt um þann
stað að sinni. Ég vona, að ég eigi eftir að koma þar síðar. En
að Gufuskálum kom ég snöggvast. Og nú langar mig til að
minnast stuttlega á þá og húsfreyjuna, gömlu konuna, sem
heldur við byggðinni á þessu forna setri.
II.
Við komuin þrjú saman innan frá Ingjaldshóli og Rifi og
förum um á Sandi á leið út að Gufuskálum. Áliðið er dags,
því að furðu margt hefur til tafar orðið á ekki lengri leið en
frá náttstaðnum í Ólafsvík. Þennan dag liefur verið dumb-
Ungur í lofti, eini dagurinn á fjögurra daga ferð okkar, sem
Jökullinn hefur verið hulinn þoku. En annars er veðrið blítt
°g lygnt. Frá Sandi ríðum við út í Krossavík. Þar er liin nýja
bátahöfn Sandara, hyggð að meslu á þurru landi, til ævarandi
merkis um það, að verkhyggindi og verkfræði eiga ekki all-
ténd sainleið. Slík minnismerki má nú reyndar víðar sjá, en
óneitanlega virðast þau eiga hetur heima þar, sem meira hefur
kveðið að verklegum framkvæmdum en hér. Því kalla má, að
alla leið frá Stapa, vestur fyrir Jökul og inn að höfninni í
Krossavík sjáist alls engar menjar opinberra mannvirkja,
hvorki vegarspotti né simi, hvað þá annað meira, að frátöld-
urn vitunum á Malarrifi og á Öndverðanesi. Frá Krossavík
höldum við svo út eftir, yfir sandorpið hraun, sem nú er all-
mjög upp gróið, eftir óglöggum troðningum og bílaslóðum,
ekki Iangt frá sjávarhakkanum. En þjóðvegurinn liggur nokkru
ofar. Þetta er ekki löng leið, og greiðfær er hún, sem marka
niá af því, að þarna hefur bílum verið ekið, án þess séð
verði, að leiðin hafi noklcuð rudd verið. Bráðlega komum við