Andvari - 01.01.1947, Síða 22

18
Stephan G. Stephansson
ANDVARI
en þá hrópar til mín, af hinum bakkanum, einhver úr flokkn-
um og skipar mér að bíða sín. Mér þótti miður, en vildi ekki
flýja og beið kyrr. Svo komu þeir allir austur yfir, snúnir
við, og „kallarinn" fyrstur og spyr mig þegar, hvort mér sé
ekki „við noll“ í svona veðri. Ég sagði ekkert mark að því.
Hann reiddi við söðul sinn gríðarmikið dýrshorn og mjög
koparhúið, sté af baki og leysti til þess. Það var fullt með
vín, og húfan yfir stútnum notuð fyrir bikar. Hann hellti í
hana, rétti mér, ég renndi af og hlýnaði. Síðan rétti hann
mér liálfan dal í peningum og kvaddi mig. Þetta var Jón
Ásgeirsson frá Þingeyrum, nafnkunnur á sinni tíð, en ekki
þekkti ég hann. Einn i hópnum var Eggert Briem, sýslu-
maður Skagfirðinga. „Það eru falleg augu í þessum strák,“
heyrði ég hann segja við einhvern þeirra, sem umkringdu
mig. Sjálfur þótti liann þá eygður manna bezt, að ég hafði
heyrt, og af því ræð ég, að vel eygðu mönnunum geti mis-
sýnzt líka!
Á flutningnum norður i Bárðardal sá ég tvennt nýstárlegt
á Akureyri, það var reynitréð -— og svín, sem Möller kaup-
maður átti. Svínið var nú svona og svona, eins og guð hafði
gert það, en reynitréð! svo minnisstætt, að ég var að reyna að
spyrja það uppi 1917, saknaði þess, en var sagt, að það hefði
farizt í bæjarbruna þar fyrir nokkrum árum. Þó varð það að
engu, þegar ég sá Vaglaskóg vorlaufgaðan, yfir Fnjóská óreiða-
Hann verður ælíð fallegasti skógurinn, sem ég hef séð, af öll'
um hundruðum, þeim sem bæði voru margfalt meiri og feo'
urri. Við fórum Fnjóská á ferju, en hún var nærri óferjandi-
Enn sé ég hana í huganum, sundafulla, aðeins höfuðin á hest-
unum okkar upp lir, sem hún fleygir eins og fisum ofan fyr11'
allar götur, svo mér sýnist þeir muni aldrei losa sig úr streng
hennar, stólpagripirnir, lausir og liðugir, en allt í einu brjóta
þeir fjötur hennar og stökkva í land.
Ýmislegt. Eitt ið fyrsta afreksverk mitt í Bárðardal var að ,
viðbeinsbrjóta pilt á líku reki og ég var. Sá drengur var liann
samt að afsaka mig um slysið, en segja sem var, að sér vse1*
um að kenna. Hann vildi glíma við mig; ég fann, að ég gat auð-