Andvari - 01.01.1919, Blaðsíða 135

Andvari,]
Framþróunarkenningar
115
En myndin var í raun og veru ein, af mannsfóstri,
á vissu þroskastigi. Allar myndirnar vóru því ná-
kvæmlega eins, og það var einmitt þetta, sem Hác-
kel vildi sýna, svart á hvítu, máli sínu til stuðnings.
— En ýmsir vísindamenn, einkum þó fósturfræðing-
ar, wgengu í skrokk« á honum og skömmuðu hann
fyrir óvísindalegan ritliátt og víssvitandi blekkingar.
Aðra alþýðubók gaf Háckel út um framþróun teg-
undanna og vóru í henni 440 myndir. Hann teikn-
aði þær allar eftir því, sem hann leit á málið og átlu
þær að sanna það, sem hann kendi. Hann gat þess
þó í formálanum, að suraar myndirnar væri frá sér,
hugsaðar, en það vóru þær reyndar allar.
Þá má nefna »stóru bókina«, sem hann gaf út 1898.
Hún fjallar um margt, t. d. um manninn, sálina, guð
og himininn.
Það sem liann segir um himininn er fjarstæða eða
heilaspuni. .Og guðinn lians er undarlegur guð, eins
konar aíl, sem engan mun langa til að Iíta upp til
eða biðja. Guð Háckels er ærið bágborinn. En liann
vill þó láta tigna hann í sérstökum kirkjum, þær
skulu skreyttar ýmsum lægri dýrum, fallegum, eink-
um uppáhaldsveru hans, en það er marglittan! —
Hann er sem sé dýrafræðingur og hefir margt unnið
á því sviði gagnlegt. En þá er sálin eflir. Hann segir
að mannsálin sé fíngerð lofttegund, og mætti safna
henni í loftþétt ilát þegar maðurinn deyr. Þessa sál
má'; gera að vökva í miklum kulda, undir miklum
þunga, eins og þegar vanalegu lofti er breytt í vökva
á rannsóknarstöðum eðlisfræðinga. Hann segir, að
þennan sálarvökva megi geyma lengi í lokaðri flösku,
án þess að hann skemmist, en bezl sé þó að breyta
vökva þessum í fasl 'efni (klaka?), með enn meiri
*8