Fréttablaðið - 12.09.2009, Blaðsíða 24

24 12. september 2009 LAUGARDAGUR
F
losi Ólafsson stór-
leikari stendur úti á
hlaði heimilis síns
að Stóra Aðalbergi
í Reykholtsdal og
mætir blaðamanni
og l jó smy n d a ra
Fréttablaðsins skælbrosandi með
opinn bjarnarfaðminn. Í sveitinni
býr Flosi með lífsförunaut sínum,
Lilju Margeirsdóttur, sem stendur
þétt við hlið síns manns, þarna í
hlaðinu sem endranær. Stuttu eftir
að inn er komið banka Inga Lind
Karlsdóttir og eiginmaður henn-
ar, Árni Hauksson, upp á. Hún fær
ekki síðri móttökur frá Flosa. „Ji,
hvað ég er ánægð að fá að knúsa
þig. Mig hefur langað til að gera
það í mörg ár,“ segir hún og þannig
hefjast góðar samræður sem eiga
eftir að teygja sig yfir allan eftir-
miðdaginn.
Engum þeim sem lesið hefur
pistla Flosa hefur dulist að hann er
ákaflega vel kvæntur. Lilja hefur
töfrað fram úr erminni mikið hlað-
borð, fullt af súpu, brauði, laxi og
ostum. Hersingin sest að snæðingi
og Inga og Flosi hefja sínar sam-
ræður, á meðan hinir demba sér í
kræsingarnar. Myndir þekja veggi
heimilisins og þar er lítil stúlka
oft í aðalhlutverki sem verður að
umtalsefni.
Flosi: „Þetta er langömmubarnið
okkar. Hún er klók þessi, get ég
sagt ykkur. Þegar hún var fjög-
urra ára settist hún einu sinni á
móti mér og sagði við mig: „Afi,
átt þú ekki rauðskjóttan fola uppi
á Breiðabólsstað sem er voða fal-
legur og góður?“ Og ég svaraði:
„Jú, það gæti vel verið að ég ætti
hann.“ Þá leit hún í augun á mér og
sagði: „Væri þér ekki sama þó ég
fengi hann þegar þú ert dáinn?“
Inga: „Og hverju svaraðir þú
eiginlega?
Flosi: „Það þurfti nú ekki einu
sinni að svara þessu. Hún afgreiddi
þetta bara alveg um leið.“
Langsætasta pían
Flosi: „En hvernig er það, ætlar þú
ekkert að fara í sjónvarpið aftur
Inga mín? Þú ert langsætasta pían
af þeim öllum. Ég er aðdáandi
þinn, ég verð að segja eins og er.“
Inga Lind: „Jæja, og hafðirðu þá
kannski bara slökkt á hljóðinu og
horfðir bara?“
Flosi: „Nei, aldeilis ekki. Það er
eitthvert líf í þér, einhver grall-
araskapur og hispursleysi sem er
ekki endilega útlitinu að þakka, þó
það hjálpi nú til. Mér leiðast nefni-
lega teprulegar stelpur. Og það er
alveg voðalega leiðinlegt að hafa
greppitrýni fyrir augunum. En það
er bara framkoman og andblær-
inn yfir þér sem er svo heillandi.
Þú ert eitthvað svo hispurslaus og
grallaraleg.“
Inga Lind: „Þakka þér fyrir, Flosi,
ég sé það að ég þarf að koma hing-
að í heimsókn oftar. En það getur
vel verið að ég fari aftur í sjón-
varpið. Maður veit aldrei í þessum
bransa hvar maður endar. Þetta er
svo lifandi miðill þetta sjónvarp og
alltaf eitthvað að gerast. En þessa
dagana þykir mér ágætt að vera í
móðurhlutverkinu. Svo er ég líka
nýbyrjuð í listfræði í Háskóla
Íslands. Er einmitt að lesa svolítið
um hann Dieter Roth, sem ég sé að
þið eigið mikið eftir.“
Flosi: „Já, hefurðu verið að læra
um hann Dieter vin minn? Hann
var voðalega mikill vinur okkar og
skemmtilegur karakter.“
Inga Lind: „Svona eins og þú?“
Flosi: „Já, hann náði næstum því
að vera eins skemmtilegur og ég.“
Í sömu sveit
Inga Lind: „Ég þekki Reykholts-
dalinn vel því ég var í sveit hérna
þegar ég var lítil. Á Breiðabóls-
stað.“
Flosi: „Hvað ertu að segja? Við
eigum Breiðabólsstað! Sonur okkar
er bóndi þar.“
Inga Lind: „Hvað segirðu? Ég var
þarna þegar ég var átta ára. Það
eru orðin 21 ár síðan.“
Nú heyrist niðurbældur hlátur
af hinum enda borðsins, þar sem
eiginmaður Ingu situr. „Hvað seg-
irðu, hvað ertu gömul?“ spyr hann
og glottir.
Inga: „Nei heyrðu, þetta er senni-
lega nær 25 árum. En það er ekk-
ert að marka mig. Mér finnst ég
alltaf vera töluvert yngri en ég er.
Eiginlega finnst mér ég vera átján
ára. Svo skil ég ekkert í því þegar
ég hitti átján ára fólk sem ber jafn-
vel virðingu fyrir mér og talar við
mig eins og ég sé fullorðin. Ég skil
þetta ekki. Ert þú ekki líka svona,
Flosi?“
Flosi: „Nei, ég er alveg svakalega
ellihrumur. Ég er alveg að drepast
úr þessari helvítis elli. Það er ekk-
ert púður í manni lengur. En ég er
andlega hress, því er ekki að neita,
en afar hrumur.“
Inga Lind: „Bíddu nú hægur, þetta
passar nú ekki alveg, varstu ekki
að leika í kvikmynd?“
Flosi: Jú, jú, ég er búinn að leika
í tveimur kvikmyndum í sumar.
En ég er hættur að lesa handrit-
in. Ég fæ bara setningarnar sem
ég á að fara með og læri þær utan
að.“
Inga Lind: „Önnur þeirra heitir
Laxdæla Lárusar, er það ekki?“
Flosi: „Jú! Hvernig veist þú það
eiginlega?“
Inga Lind: „Heldurðu að ég fylg-
ist ekki með? Heldurðu að það sé
bara þú sem fylgist með mér? Ég
veit sko margt um þig.“
Hundrað laxar, mest silungur
Inga Lind: „Heyrðu mig, ég
gleymdi alveg að smakka á
laxinum. Er hann hérna úr
ánni?“
Flosi: „Já, laxinum segirðu. Það
var nú sveitungi minn sem var
spurður að því hvernig hefði
veiðst í Reykjadalsá í sumar.
Karlinn svaraði því til að það
hefðu veiðst um hundrað laxar,
mest silungur.“
Inga Lind: „Já, þessi var góður.
Við Árni stelum þessum frasa,
Á ruggustólnum á Stóra Aðalbergi
Þau Flosi Ólafsson og Inga Lind Karlsdóttir tengjast svo margvíslegum böndum að það er engu líkara en að um einhvers konar
yfirnáttúrulegan þráð sé að ræða. Hann saknar hennar á skjánum enda finnst honum hún snarboruleg, sniðug og langsætust
sjónvarpskvenna. Hún ber ekki síður taugar til hans, svo sterkar að vinnuheiti ófæddra barna hennar í móðurkviði hefur alltaf
verið Flosi. Hólmfríður Helga Sigurðardóttir hitti þau Ingu Lind og Flosa sem settust í ruggustól í stað rökstólanna þessa vikuna.
HVER VILL EKKI SITJA Í FANGINU Á FLOSA? Flosi Ólafsson var einu sinni með þátt í sjónvarpinu sem hét Á ruggustólum. Ljósmyndara þótti því afbragðshugmynd að rökstóla-
parið sæti saman á ruggustólnum hans Flosa. Það þótti hvorki Flosa né Ingu Lind nokkuð tiltökumál. FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI