Fálkinn - 28.06.1965, Qupperneq 11

söluop, að Jieir stilli sér ekki
upp í biðröð. Og á meðan
hver heldur sig á sínum stað
fer allt fram í bróðerni,
hversu löng, sem biðin kann
að verða.
Einhvers staðar er það sagt
í ísíenzkri bók, að Svíar baði
sig sjaldan. Vel má það satt
Vera, — en Það er kannski
éinfaldlega af því, að þeir eru
svo hreinir, að þeir þurfa þess
ekki. Hvergi getur að líta
snyrtilegra fólk en í Svíþjóð,
sumir segja, að Gautaborgar-
búar séu reyndar fínastir í
tauinu af öllum landsmönn-
um. Stokkhólmur verður að
sætta sig við það. Það eina,
sem skyggir á þessa snyrti-
mennsku er harðstjórn tízk-
unnar. í vetur þóttist engin
kona geta komizt á milli bæja
nema með heklaða húfu á
höfðinu og kvað svo rammt
að þessari trú, að oft á tíð-
um var hver einasti kven-
maður í strætisvagninum með
heklað höfuðfat. Svo er að-
dáun fólks á æskulýðnum í
meira lagi spaugileg oft á tíð-
um. Þegar krakkarnir tóku
upp á því að ganga í sjó-
mannajökkum og í buxum,
sem víkkuðu út að neðan, leið
ekki á löngu, þar til fullorðið
fólk fór að apa þetta eftir
þeim að einhverju leyti, en
fullbrðnu fólki fer ekki vel
að ganga í barnafötum.
f
Fáir vissu, hvernig ætti að
lifa lífinu, ef vikublöðin væfu
ekki til. Þau segja almenn-
ingi, hvernig hann eigi að
haga sér, svo að hann nái með
tærnar, þar sem fegurðar-
drottningar og leikarar hafa
hælana. Það er það fólk, sem
talið er fínt í daglegu máli,
þótt allir viti, að enginn er
fínn nema kóngurinn og hans
skyldulið, sem býr í höllinni
uti við Strömmen og prinsess-
úrnar, sem giftar eru út um
íivippinn og hvappinn og að-
állinn, sem er svo fínn, að
hann stígur aldrei fæti sín-
um í Óperukjallarann eða
pnnur almenn skemmtihús,
þar sem betri millistéttin leik-
ur sér.
Útborgir Stokkhólms eru
margar og fara ört vaxandi.
Þær eru nefndar einu nafni
f,svefnbæir“ af sumum, sem
hafa þrek til þess að henda
gaman að vegalengdunum,
sem hafa það í för með sér,,
að fólk kemst rétt heim til sín
að sofa. En það er annað en
hægðarleikur að fá íbúð í
sjálfri höfuðborginni. Blaða-

menn reiknuðu það út í vetur,
að þeir, sem skrifa sig á bið-
lista í dag hjá húsnæðisstjórn-
inni í Stokkhólmi, mega búast
við íbúð eftir 200 ár.
Annar hver maður í Stokk-
hölmi á sér einn og sama
draum. Það er að búa í litl-
um, rauðum kofa úti við sjó-
inn. Svo er að eignast bát til
að dytta að á vorin og sigla
á í skerjagarðinum á sumrin.
Enn aðrir líta ekki við sænsku
sumri heldur fljúga til út-
landa ár hvert, — einkum til
Spánar eða Ítalíu. Önnur hver
skrifstofustúlka getur glatt
sig við mynd af sjálfri sér í
suðrænu umhverfi. Og þær
telja sig komnar á síðasta
snúning, ef þær eru ekki bún-
ar að tryggja sér far í janúar,
þótt ferðin sé ekki fyrirhug-
uð fyrr en í ágúst.
Þessi fyrirhyggja setur tals-
verðan svip á Stokkhólms-
borg. Þar er farið að setja upp
jólaskraut í sláturtíðinni og
páskahrís í kringum þrettánd-
ann. En auðvitað er það kaup-
mennskan og máttur auglýs-
inganna, sem þessu ræður.
Enn eru ónefnd leikhúsin í
Stokkhólmi og höfuðpaurinn
þar, Ingmar Bergman, kvik-
myndirnar og kvikmyndahús-
in, Skansinn, ráðhúsið við
Riddarafjörðinn, sænska synd-
in og allt það.
FALKINN
11