Fálkinn - 28.06.1965, Qupperneq 13

FltAMHALUS-
SAGA
FFTIIt:
LEIGII
IIIIACKFTT
„Það efast ég ekki um,“ sagði
ég. „Þakka yður samt fyrir.“
Hann var áhyggjufullur á svip,
þegar ég skildi við hann og fór til
að ná í bílinn minn á bílastæð-
inu. Þetta var síðdegis i steikj-
andi hita og himinninn þung-
búinn og svartur í vestrinu.
Skyrtan límdist við bakið á mér,
spöngin særði mig og mig verkj-
aði í fótinn og ég var skapillur,
þar sem ég staulaðist eftir sjóð-
heitri gangstéttinni og studdist
við staf eins og gamall maður.
Ég fór inn í bílinn og ók til
Beekmanstrætis og lagði hon-
um þar. Framundan sá ég skilt-
ið á vínstofu Noddys. Fyrir aftan
mig, handan við hornið á East
Federalstræti, var hús það, sem
Harold Francis, siðastur hinna
fjögurra förnardýra, átti heima í.
Ég hikaði andartak á gang-
stéttinni og gekk síðan í áttina
til Federalstrætis. Gangstéttin
var skítug og sama var að segja
um húshliðarnar, veðlánastofurn-
ar, vínstofurnar, þefillar mat-
vörubúðirnar og fólkið. Smáhóp-
ar manna með órökuð andlit í
tötralegum buxum, hölluðu sér
upp að húsveggjunum og horfðu
á mig ganga hjá. Ég var í skyrtu,
sem hafði a. m. k. verið hrein
um morguninn. Mér fannst ég
ofklæddur og vekja óþægilega
athygli.
Ég fann númerið, sem ég leit-
aði að yfir sóðalegri dyragætt.
Yfir dyrunum hékk ljóskúla,
sem á stóð HÓTEL. Gengið var
inn í fordyri, sem var svo illa
lýst, að skíturinn varð ekki séð-
ur, aðeins fundinn á lyktinni.
Þar var afgreiðsluborð og stór,
lubbalegur maður bak við það.
Ég innti hann eftir Harold
Francis.
Hann horfði á mig og hreinu
skyrtuna kalt og fjandsamlega,
eins og menn virða fyrir sér óvin.
, „Hver?"
Ég endurtók nafnið. „Hann gaf
þetta upp sem heimilisfang sitt.
Ég er ekki lögreglumaður. Það
eru engin vandræði á ferðinni.
Mig langar aðeins að ná tali af
honum."
„Hann er fluttur."
„Hvert?"
„Hvernig ætti ég að vita það?
Hann lenti í einhverju þrasi.
Hef ekki séð hann síðan. Ég
reyni ekki að fylgjast með þeim."
„Er þér kunnugt um nokkurn,
sem gæti sagt þér það? Vin
hans, ef til vill?“
„Nei.“
Lengra komst ég ekki. Ég
gafst upp og gekk niður götuna
til Noddys. Hornið á Beekman
og Front var sannarlega alþjóð-
legt. Þarna er grisk kaffistofa,
spánskur matsölustaður, Puerto-
isk matstofa, ítalskur matvæla-
innflytjandi, einhvers konar sýr-
lenzk skemmtikrá með skilti á
arabisku. Húslengjan til austurs
virtist eingöngu byggð negrum.
Konur sátu i dyragættunum og
lítil brún börn léku sér á gang-
stéttunum. Við enda þessarar
lengju var svartur veggur og
hinum megin við hann voru stál-
smiðjurnar. Fjarlægur þrumu-
gnýr heyrðist úr vesturátt. Ég
fór inn til Noddys og settist á
stól við barinn.
Það var svalara þar inni, en
loftið þungt og gamalt, þrátt
fyrir tvær stórar veifur.
Fjögur pör sátu við borð og
nokkrir menn við barinn. Það
glumdi hátt í grammófónsjálf-
salanum. Að öðru leyti var þarna
tiltölulega rólegt og nógu hrein-
legt til að sleppa hjá heilbrigðis-
eftirlitinu. Ég bað um bjór. Bar-
þjónninn horfði rannsakandi á
mig og ég spurði hann:
„Ert þú Noddy?"
„Sá er maðurinn. Flösku eða
glas?"
Ég bað um glas og hann færði
mér það. Hann var kjálkabreið-
ur, herðamikill maður, kænn,
greindarlegur og harður í horn
að taka. Mér féll hann vel í
geð. Hann hafði getað haldið
velli og efnazt á stað, þar sem
ég hefði ekki enzt í fimm mín-
útur.
„Ég heiti Sherris," sagði ég.
„1 apríl síðastliðnum áttirðu í
þrasi við nokkra drengi, sem
komu hingað og gerðu uppsteyt
vegna þess, að þú vildir ekki
afgreiða þá.“
„Ég afgreiddi þá ekki heldur,"
sagði hann. „Hver ert þú?“
„Ég er ekki frá áfengiseftir-
litinu." Ég sagði honum, hver ég
væri. Hann horfði á mig með
samúð en hristi höfuðið.
„Ég hef þegar sagt lögreglunni
allt, sem ég veit. En ég skal
segja þér eitt. Krakkagreyin úr
fátækrahverfunum fá alla sök-
ina af þessum svokölluðu ungl-
ingaafbrotum. En maður heyrir
aldrei neitt um allt það, sem
þessum betriborgaraafkvæmum
er iiðið. Veiztu hvers vegna?
Vegna þess að feður þeirra
greiða sektirnar og mæðurnar
gráta og dómarinn hugsar með
sér, að þetta sé ágætis fólk og
það eigi skilið annað tækifæri.
Hah!
„He>rðu,“ sagði ég, „er ekk-
ert smáatriði sem þú getur mun-
að um þá? Eitthvað, sem þú
sagðir ekki Koleski. Eitt orð á
stangli, Kannski, eitthvað, sem
gæti gefið til kynna, hvar þeir
byggju eða hvar þeir gengju í
skóla."
Noddy hugsaði eins og hann
gat. „Hnei. Ekkert. Hinir fjórir
sögðu litið. Þeir létu þann stóra
tala. Sá var nú ekkert smáræði.“
„Nei,“ sagði ég. „Og sterkur
var hann.“
„Laglegur piltur, ef hann hefði
ekki verið svona fýlulegur.
Mjög myndarlegur, skilurðu. Og
greindur líka. Ég vildi óska, að
minn eiginn strákur hefði hálfa
greind á við hann. En — Noddy
bandaði frá sér með hendinni —
skitinn pappír. Ofkænska getur
verið verri en dálitil heimska."
„En þessi hái horaði?“ spurði
ég. „Geturðu sagt mér nokkuð
um hann?“
„Nei. Einum man ég eftir,
frekar stuttum og þybbnum, ekk-
ert gáfnaljós að sjá. Hlátur
hans var eins og hnegg í asna."
„Ég kannast við það,“ sagði
ég. Ég lauk við bjórinn, ruglað-
ur og niðurdi’eginn. Enn hafði
rs
FÁLKINN 13