Fálkinn - 28.06.1965, Síða 14

ég einskis orðið vísari. Ég var
heitur og þreyttur. Noddy fór.
að afgreiða annan viðskiptavin.
Blæveifurnar suðuðu. Ein kvenn-
anna við borðið rak upp skæran
hlátur með reglulegu millibili.
Maður einn við barinn lauk við
bjór sinn með trega; hann þurr-
kreisti glasið og hvarf síðan út
um dyrnar, jöfnum, mældum
skrefum, og horfði beint fram
fyrir sig. Hann var ekki drukk-
inn en hann myndi aldrei verða
allsgáður framar. Ég fékk hug-
mynd.
Ég tók upp miðann með nöfn-
unum fjórum, beið, þar til Noddy
kom aftur og sýndi honum mið-
ann.
„Kannastu við nokkurn þess-
ara manna?"
Andlit hans varð sviplaust,
eins og dregið hefði verið fyrir
glugga. „Margir koma hingað.
Ég þekki ekki helminginn af
þeim.“
„Ég skal segja þér nokkuð,"
sagði ég. „Ef þú skyldir rekast
á einhvern þeirra, segðu honum
þá, að ég vilji taia við hann.
Ég skýrði fyrir honum ástæð-
una.
Noddy leit á mig tortrygginn.
„Hvers vegna leitar þú þá ekki
uppi sjálfur?"
„Ég reyndi það. Og fékk ná-
kvæmlega það, sem ég fæ hjá
þér núna.“ Ég lagði eitt nafn-
spjaldið mitt ofan á bréfmiðann.
„Segðu þeim, að það gefi eitt-
hvað í aðra hönd. Og ég lofa að
koma engum i vandræði. Þeir
myndu ekki trúa mér, þó ég
segði þeim það. En þeir trúa þér
kannski."
Ég fór út, áður en honum gafst
tóm til að reka miðann aftur
i mig. Ég vissi ekki, hvort þetta
yrði til neins. Að líkindum ekki.
Eflaust hafði Koleski rétt fyrir
sér. En þetta var þó tilraun.
Þrumuveðrið hafði færzt nær
og það var lognmolla og steikj-
andi hiti. Ég skreiddist upp í
bifreiðina og ók heim á leið, eftir
Williamsgötu.
Ég ók framhjá verksmiðjunni.
þeir mundu ekki halda opinni
fyrir mér stöðunni öllu lengur,
og Tracey var farin að hafa pen-
ingaáhyggjur á orði.
Ég hugsaði um hve þungar
búsifjar þessir fimm drengir
hefðu veitt mér, reiknað I bein-
hörðum peningum. Mig langaði
til að hefja aftur vinnu og marka
með því afturhvarf mitt til eðli-
legs lifs, þess er ég hafði lifað
áður en þetta skeði, Á hinn bóg-
inn var ég altekinn nagandi eirð-
arleysi eftir að hundelta þessa
skuggabaldra, þefa þá uppi og
þvinga þá fram í dagsljósið.
Lögreglan mundi halda málinu
vakandi, en nú þegar höfðu
mikilsverðir hlutir krafizt at-
hygli þeirra. Það gætu liðið ár,
þangað til drengirnir næðust. Ef
þeir fyndust þá nokkurn tima.
Ég ók framhjá staðnum, þar
sem það skeði.
Ógleðibylgja fór um mig. Ég
hékk á stýrishjólinu og hugsaði,
ég verð að finna þá, ég skal
finna þá. Þá heyrðist þrumugnýr
og það byrjaði að rigna; kaldir
dropar féllu á andlit mitt og ég
vissi, að ég myndi ekki finna
þá. Að þeir væru öruggir í
myrkrinu og nafnleysinu, frjáls-
ir að því að eyðileggja og lim-
lesta eins og duttlungarnir buðu
þeim; ung tígrisdýr, reikandi um
frumskóga næturinnar.
Og svo var það bréfið.
Þeir höfðu kostað mig fleira
en peninga, meira en tíma, sárs-
auka og heilsuleysi. Ég hafði
misst trú mína á Tracey. Og þeir
áttu að sleppa.
Hvers vegna?
Hvers vegna ættu þeir að
sleppa? Hvers vegna áttu þeir
rétt á að gjörðir þeirra féllu
í gleymsku? Koleski getur
gleymt. Allt fólkið sem las um
það í blöðunum, hristi höfuð
sín og skellti í góm, getur líka
gleymt. Ég er sá eini, sem ekki
getur gleymt. Ég var fórnardýr-
ið.
Regnið buldi á þaki bilsins.
Það var dimmt og drungalegt
af óveðrinu, þrumuskellir dundu
og eldingaleiftrin skáru gegnum
sortann. Ég var staddur utan við
borgina, á trjábryddum vegin-
um, sem liggur til úthverfanna
í norður. Regnið fossaði niður
og gluggaþurrkurnar höfðu ekki
við. Ég hægði á ferðinni og
kveikti á afturljósunum. 1 sama
bili þaut fram úr mér ljós blæju-
bíll, eins og vindsveipur og þeytti
á mig fyrhlitningargusu undan
afturhjólunum.
Grár blæjubíll, með svörtu
þaki og hvitum hjólbörðum, á
ofsahraða.
Hann brunaði frá mér eftir
mjóum, vætugljáandi veginum,
undir trjáliminu, óveðursskugg-
anum, beljandi rigningunni. Á
þessari leið voru þeir um nótt-
ina, hugsaði ég. Williamsgata
liggur út á þennan veg, og þeir
voru á leið frá borginni, ekki
inn í hana. Þeir búa hér ein-
hvers staðar, ekki langt frá mér,
þeir aka þennan veg, og þetta
virðist vera sami bíllinn. Eitt-
hvað herptist saman inni í höfð-
inu á mér.
Sami billinn. Billinn þeirra.
Ég steig benzínið í botn.
Það söng og hvein í hjólbörð-
unum við blautan veginn. Ég
tók stórar og hraðar beygjur,
en ég var hvorki hræddur né
æstur og hafði fullkomlega
stjórn á bílnum. Fleiri bilar voru
á veginum, en ég sinnti þeim
ekki, heldur hafði augun á gráa
blettinum framundan og fylgdi
honum eins og leiðarstjörnu. Ég
gat greint vélarhljóð hans gegn-
um allan veðurhvininn og þrum-
urnar. Það var sama hljóðið og
þegar hann nam staðar fyrir
framan mig á Williamsgötu.
Bíllinn þeirra.
Ég nálgaðist hann. Allt í einu
var ég búinn að ná honum.
gegnum glerið á afturtjaldinu
sá ég höfuð, dökkar, ólögulegar
kúlur i drunganum og regnmóð-
unni, og ein þeirra sneri að mér
hvítu andliti eins og i skelfingu.
Ég brosti og lagðist á flautuna.
Vatnið slettist úr pollunum til
beggja handa og við geystumst
áfram, blæjubíllinn og ég, undir
veðurúfnum trjánum.
Rautt Ijós blikaði framundan
í dimmunni. Við vorum að koma
að aðalbraut. Grái bíllinn jók
skyndilega hraðann og ég tók
föstu taki um stýrið. Þarna var
gömul benzínstöð á horninu,
sem hafði verið lokuð í langan
tima. Ég hafði hugboð um, hvað
blæjubíllinn ætlaði sér fyrir.
Það rættist. Hann beygði inn
á stöðina, þeytti upp mold og
möl, veltandi eins og skip i stór-
sjó. Þeir gerðu ráð fyrir. að ég
myndi ekki geta stöðvað bilinn
og yrði að halda áfram. En þar
skjátlaðist þeim. Ég snarhemiaði,
náði bilnum upp aftur og tók
beygjuna á tveim hjólum. Blæju-
bíllinn nam staðar, aðeins nokk-
ur fet frá mér og ég var búinn
að króa þá af. Þeir voru í sjálf-
heldu.
Ég greip þunga stafinn minn,
fór út og gekk yfir að gráa bíln-
um. Ég hafði einkennilegar glær-
ingar fyrir augunum og mig
logverkjaði í höfuðið.
V.
Það hljóta að hafa iiðið einar
fimm til sex sekúndur — ekkt
þó miklu meira — sem ég stóð
og horfði inn í bílinn og þeir
sátu og horfðu út, og ekkert
skeði. Þá byrjuðu þeir að æpa,
nærri samtímis. Þetta voru alls
ekki drengir. Það voru stúlkur,
Tvær stúlkur, sem sátu hlið við
hlið í framsætinu. Ég haíði
hvoruga þeirra séð áður.
Nú varð ég skyndilega var
kuidans og bleytunnar og æsing-
urinn var horfinn. Ég sleppti
takinu á hurðinni og tók eitt
skref aftur á bak.
Stúlkan við stýrið skrækti:
„Þú snertir okkur ekki!“ Hin
fleygði sér á dyrnar sín megin.
Ég hélt áfram að hopa á hæli
og reyndi að segja eitthvað, en
nú höfðu þær báðar brölt út úr
bilnum. Þær æddu um og vein-
uðu á hjálp.
Hinum megin við götuna var
afurðasala á öðru horninu og
matsölustofa á hinu. Fólk var
Framh. á bls. 52.
14 FÁLKINN