Fálkinn - 28.06.1965, Side 25

að hann segir satt. Ég er bara
ekki sammála niðurstöðunni. Ég
held ekki að neitt hernaðarsam-
særi sé á seyði. Það væri fárán-
legt.“
„Já, það er það,“ svaraði Ly-
man, „en tilviljanakeðjan er orð-
in æði löng.“
„Það sem mér finnst ótrúleg-
ast,“ sagði Girard dræmt, „er
þetta með ECOMCON. Hvernig
I fjandanum ætti Scott að geta
komið svona stórri stöð á lagg-
irnar, með öllum þessum mann-
afla og birgðaflutningum sem
því tilheyra, án þess að þú yrðir
þess áskynja? Vera má að hún
hafi ekki verið í fullum gangi
nema í sex vikur, en þeir hljóta
að hafa byrjað á byggingafram-
kvæmdum í fyrrahaust strax
eftir að þú undirritaðir sáttmál-
ann.“
„Það ætti að vera auðvelt að
ganga úr skugga um það,“ sagði
Lyman.
Girard stóð upp og gekk að
símanum. „Vissulega. Hvernig
væri að hringja í Bill Fullerton?
Hann er embættismaður og hef-
ur engra hagsmuna að gæta.
Og hann veit hvernig Pentagon
„Nú ætla ég að bæta við nokkr-
um atriðum sem mér er kunnugt
um en ég sagði ekki Casey frá,“
sagði Lyman. „Fyrir nokkrum
mánuðum hringdi til mín vinur
minn, Barney Rutkowski yfir-
maður loftvarnakerfisins. Hann
sagði að Daniel hershöfðingi, yf-
irmaður árásarflugflotans, hefði
kalsað það við sig að koma hing-
að til að spjalla við Scott um
„stjórnmálaóreiðuna í landinu
og ábyrgðina sem á hernum
hvilir.“ Barney fór undan í flæm-
ingi og ekkert varð úr férðinni.
Að minnsta kosti hef ég ekkert
heyrt frekar."
„1 öðru lagi. Vince Gianelli
sagði mér þegar hann borðaði
hjá mér i dag, að það væri Prent-
ice sem hefði stungið upp á að
hann héldi sig á laugardag og
sunnudag í þorpi afa síns í fjöll-
unum. Fred kom með þessa
uppástungu á föstudaginn eftir
því sem Vince segir — einum
degi eftir að Sameiginlega yfir-
herráðið ákvað æfingardaginn.
Svo er það þriðja atriðið," hélt
Lyman áfram. „Fyrra sunnudag
horfði ég á Harold MacPherson
i sjónvarpinu. Hann varði tutt-
ugu og fimm mínútum til að
níða mig og sáttmálann og fimm
mínútum til að hrósa Scott. Hann
kann svei mér að haga orðum
sinum. Þetta varð til þess að ég
bað FBI að kanna feril hans
svo lítið bæri á. Mér til undrun-
ar var svarað að FBI hefði á
takteinum töluverða vitneskju
um MacPherson. Hann virtist
félagi í mörgum Kimtökum öfga-
manna til hægri. I sumum þeirra
er þó nokkuð af uppgjafaher-
mönnum. Þú veizt hvers konar
stefnu þau aðhyllast."
Girard rumdi við. „Jamm, allt
skal bælt niður. Ef maður tæki
þá alvarlega yrðum við að sækja
sjálfa okkur til saka fyrir land-
ráð — og þá líka í þokkabót."
„Eitthvað í þá áttina. Hvað
sem því líður, Paul, Casey segir
að Scott og MacPherson séu
miklir vinir. Það kom mér á
óvart, en sé það rétt má vera
að Scott sé í slagtogi með of-
stækismönnum."
„Nú, i fjórða lagi. Seinni part-
inn í dag hringdi Scott til min
6. HLUTI
út af viðbúnaðaræfingunni. Hann
vill að ég losi mig við blaða-
mennina í Camp David og taki
þyrlu suður til Mount Thunder.
Ég sagðist telja að leyfa ætti
einum fulltrúa fyrir allar frétta-
stofnanir að vera með, en Scott
hélt fast við að þessi viðbúnaðar-
æfing mætti í engu vera frá-
brugðin veruleikanum. Svo ég
lét undan. Þú skilur hvað þetta
þýðir. Ég á að fara inn í þennan
helli á laugardaginn með tvo eða
þrjá lífverði í hæsta lagi."
„Eftir þvi sem þú lýsir þessu,“
sagði Girard, „veitti þér ekki af
að hafa með þér eina eða tvær
herdeildir lifvarða auk FBI og
allra annarra sem skotið geta af
byssu.“
„Mér skilst á þessum brand-
ara þínum að þú trúir ekki sögu
Casey?“ spurði Lyman.
„Ég er ekki að rengja það
sem hann segir. Ég er viss um
ver hverjum einasta dollara.“
Girard fékk samband við Full-
erton, yfirmann herkostnaðar-
deildar fjárlagaskrifstofunnar, á
heimili hans.
„Bill,“ sagði hann, „láttu þetta
ekki fara lengra. Hefur farið um
ykkar hendur fjárveiting til ein-
hvers sem kallað er ECOMCON ?
Það á að vera landherstöð með
um þrjú þúsund og fimm hundr-
uð monnum. Rétt er það ... Ekki
þú?“
Lyman krotaði á blað og sýndi
Girard: Nokkuð fé .í vörzlu yfir-
herráðsins? Girard spurði Fuller-
ton: „Bill, hefur yfirherráðið
nokkuð fé til eigin umráða? ...
Nú, já. Enginn annar mögu-
leiki...? Jæja, þakka þér fyrir,
Bill. Og þetta má ekki fara
lengra."
Girard lagði símann á og sneri
sér að Lyman. „Hann hefur
aldrei heyrt minnzt á ECOMCON,
en hans heimild þarf til allra
nýrra framkvæmda, hversu leyni-
legar þær eru. Og yfirherráðið
hefur til umráða hundrað millj-
ónir í óviss útgjöld, en það á
að fá skriflega heimild frá þér
áður en því fé er ráðstafað. Fari
það í hélviti, ef í þessari stöð er
hálft fjórða þúsund manna, þá
þarf um tuttugu milljónir á ári
bara til að fæða þá og klæða og
borga launin."
Þeir sátu þegjandi í nokkrar
minútur.
„Ég fæ mig ekki enn til að
taka þetta alvarlega," ságði
Girard.
„Það hefur líka hvarflað að
mér, Paul, en ég held við verð-
um að gera ráð fyrir að það
kunni að vera satt. Þá gæti verið
illt í efni. Mjög illt,“ sagði Ly-
man og lagði áherzlu á orðin.
„Já, það gæti verið það, hús-
bóndi.“
„Ég er feginn að þú ert á sama
máli. Þá þarf ég ekki að skýra
það út fyrir þér. Og ég held,
Paul, að það sé eins gott að vera
ekkert að reyna að útskýra það,“
sagði Lyman. „Við gætum farið
villur vegar, og það gæti komið
okkur í koll.“
„Allt í lagi. Höfum það þá
þannig. Hvað tökum við þá til
bragðs?"
„Ef Casey hefur getið rétt til,
höfum við ekki nema fjóra heila
daga að hlaupa uppá fram til
laugardags. Við verðum að hefj-
ast handa í fyrramálið. En svo,
ef allt kemur heim og okkur
tekst að stöðva það ... hvað þá?“
„Það er auðvelt," svaraði Gir-
ard. „Þú rekur allan hópinn og
dregur þá fyrir rétt ákærða fyrir
uppreisnartilraun."
Lyman hristi höfuðið. „Nei.
Hvorki nú né síðar. Málaferli af
þvi tagi myndu kljúfa þjóðina ...
Jæja, við þurfum að hugleiða
málið. Nú skulum við hætta,
en sjáumst aftur strax á
morgun."
„Góða nótt, herra forseti,1'
sagði Girard. „Láttu þetta nú
ekki standa þér fyrir svefni.
Kannski kemur á daginn að það
á sér einhverja hlægilega ein-
falda skýringu."
„Kannski." Lyman yppti öxl-
um. „Góða nótt, Paul.“
Nú var forsetinn orðinn einn.
Hann gekk út á svalirnar, svalir
Trumans. Allt í þessu húsi
minnti á fortíðina. Einn af ruggu-
stólum Kennedy stóð í skrifstofu-
horninu. Skrifborðið hafði Mon-
roe átt. Við svefnherbergisdyrn
ar voru tveir fánar, embættis-
fáni forsetans og þjóðfáninn. Sá
síðarnefndi hafði staðið þarna
óhreyfður síðan Hawaii var tekin
í fylkjatölu á stjórnarárum
Eisenhowers. En hvað þetta hús
var einmanalegt! Stórt og tómt
en enginn staður þar sem mað
ur gat lokað sig inni og hugsað
sinar eigin hugsanir ótruflaðuir
af fortiðinni.
Forsetinn sneri aftur til hæg
indastólsins og pípunnar. Fárán
legt, það var rétta orðið um
sögú ofurstans. Betra að vera
snar i snúningum að koma þessu
í viðráðanlegt horf. Fyrst af öllu
varð að komast að raun um
hvað þetta ECOMCON var. Ti!
þess þurfti hann mann sem hann
treysti. Bezt að byrja á að velja
mannskapinn.
Hann tók að rifja upp með
sjálfum sér mennina sem hanr
hafði skipað í embætti þá se:
mánuði sem liðnir voru frá þv
hann tók við embætti. Og hanr
var ekki langt kominn, þega-
honum varð ljóst hvað hann var
að gera: Hann útilokaði nafr
eftir nafn á mönnum sem hann
hafði valið til að gegna ábyrgðar-
miklum störfum en nú komu
ekki til greina, ýmist vegna þess
FALKINN
25