Vikan - 30.05.1963, Síða 16

Sennilega hefur löngunin til þess að fara til
hreindýraveiða búið með mér frá því ég var
smástrákur, og amma mín var að segja okkur
krökkunum sögur og œvintýri, jafnvel heilar
skáldsögur, eins og Pilt og Stúlku, Kapitólu
og Mannamuninn en þar var einmitt einhver
Óli hreindýraskytta. Frásagnastil! hennar var
afar lifandi; œtíð fannst manni hún vera að
sejja frá atvikum sem væru, eða hún hefði
séð og reynt, en ekki að endursegja sögur sem
hún hafði lesið á stuttum tómstundum fyrir
nærri hálfri öld austur í Hreppum.
Það var fyrst sumarið 1960 sem þessi bernsku-
draumur varð að veruleik, að komast á hrein-
dýraveiðar til öraefanna eystra, og eins og við
mátti búast; það sem er löngum ævintýri getur
orðið ástríða við veruleikans kynni. Eða þannig
fór fyrir okkur gömlu veiðifélögunum, Guð-
mundi Bjarnasyni, og mér. Það er sagt að flest-
um sé nóg að setja í einn lax til að vera ævi-
langt haldinn þeirri sýki sem laxveiðidella nefn-
ist, og verður því magnaðri sem meira er reynt
til læloinga, og svipað hefur farið fyrir okkur.
Við höfum veitt saman rjúpur og gæsir, seli og
refi, silung og lax en síðan austfirzku öræfin
náðu tökunum, hefur spurning sumarsins verið
hvort ekki væri kleift að komast austur í ár
ef vel stendur á vegna starfsins, ef leyft verður
að veiða, ef veðrið gerir ekki allar torfærur
að ófærum, ef, ef. ef.