Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 49

Nýtt
frábærlega vandað
Hér er á ferðinni ennþá eitt af hin-
um fögru og vönduðu sófasettum
Skeifunnar. Það er smíðað eftir
nýjum teikningum og hefur þegar
hlotið miklar vinsældir sakir stíl-
fegurðar og vandaðs frágangs í
efni og vinnu.
Nkeifan
Kjörgarði
húsmæðra
— Sími 100^5
dey hérna í nótt. Honum varS
hugsað til fjölskyldu sinnar, að öll-
um líkindum væri hún núna að fá
sér tebollann sinn í uppliituðum
setusal hótelsins i tveggja mílna
fjarlægð. Hann beit á vörina til að
halda aftur af grátnum. Þau myndu
ekki fara að liafa áhyggjur af hon-
um fyrr en eftir tvo til þrjá thna,
og þegar þau byrjuðu að hafa
áhyggjur myndu þau alls ekki vita,
hvar þau ættu að leita hans. Hann
hafði ekki þekkt neitt af fólkinu
i lyftunni siðustu ferðina sína upp
og ekki sagt neinum, hvaða braut
hann mundi taka. Það voru þrjú
fjöll sem komu til greina að leita
að honum á, öll með sérstökum_
Dökk vera birtist hátt fyrir ofan
í einni sekúndu, svo hvarf hún aft-
ur bak við trjáþykkni, kom svo aft-
ur í Ijós leiftursnöggt miklu neðar,
næstum jafnhátt og staðurinn sem
hann sat á. Robcrt kallaði tryll-
ingslega, það voru ekki lengur orð,
sem mynduðust milli vara hans,
heldur meiningarlaus, ástriðufull
öskur, sem næstum tættu liáls lians
í sundur, til alls sem var lifandi
og samúðarfullt, sem kom fram á
þessu augnabliki, þegar sólin var
að setjast, í veru þjótandi gegnum
skóginn í áttina að þorpinu fyrir
neðan.
Þá, eins og fyrir aðstoð krafta-
verks, stöðvaðist veran í snjódrífu,
lyftum og alla vega brautum;Plsem stöðvun skíðanna olli. Hljómur
það var næstum því vonlaust verk íraddar lians bergmálaði ofsalega i
að ætla að finna hann i myrkrinu.' rskóginum. í augnablik hreyfðist
Snjóslcýin þyrptust upp á austur-
himininn, stór, dökkur veggur
þakti nú þegar himininn yfir hon-
um, sem var farinn að myrkvast.
Ef að það snjóaði um þessa nótt
var góð ástæða til að halda að þau
myndu ekki finna lík hans fyrr en
næsta vor. Hann hafði lofað
mömmu sinni, hvað svo sem ann-
ars kæmi fyrir hann, að fara aldr-
ei einn á skíðum. Nú hafði hann
svikið þetta loforð og þetta var
hegningin.
Þá heyrði hann hljóð i skíðum,
sem brunuðu niður isilagðan snjó-
inn á brautinni. Áður en hann sá
skíðamanninn tók liann til við að
kalla eins hátt og lungu hans gátu
þolað: „Hjálp, hjálp!“
skiðamaðurinn ekki, og Robert
skalf af hræðslu að þetta hefði allt
verið ímyndun, sjón í hillingum,
að það væri enginn þarna á braut-
inni við skógarjaðarinn. Hann
hlaut að liafa ímyndað sér sin
eigin hróp og þrátt fyrir hið mikla
átak lungna hans og liálsvöðva
hafði ekki komið liljóð frá honuxn.
Það hafði enginn heyrt til hans.
Skyndilega sá liann ekki neitt.
Hann hafði það á tilfinningunni,
að eitthvað sykki innra með hon-
um, að allar æðar og holur í lík-
ama hans tæmdust i heitum, liröð-
um straumi. Iiann veifaði höndun-
um veiklulega og féll fram yfir sig
í yfirlið.
Þegar hann kom til sjálfs sín
aftur stóð maður yfir honum og
var að nugga kinnar lians með
snjó. „Þú heyrðir i mér“, sagði
Robert á frönsku, „ég óttaðist að
þú myndir ekki heyra í mér“.
„Ég skil ekki“, sagði maðurinn.
„Ekki tala frönsku".
„Ég var hræddur um, að þú
myndir ekki lieyra í mér“, sagði
Robert aftur, í þetta sinn á þýzku.
„Þú ei’t heimskur, lítill snáði“,
sagðj maðurinn alvai’legur á ó-
þjálli þýzku menntamanns. „Og
mjög heppinn. Ég er síðasti skiða-
maðurinn liér uppi í kvöld“. Hann
tók um öklann á Robert með á-
kveðnum og liprum handtökum.
„Mjög laglega af sér vikið hjá þér.
Þú verður i gipsi að minnsta kosti
þrjá mánuði. Heyrðu, liggðu alveg
kyrr. Ég ætla að taka af þér skíðin.
Þá fer betur urn þig“. Með hröðum
handtökum losaði hann urn leður-
ólar skíðánna og festi skíðin niður
i snjóinn. Siðan sópaði hann snjón-
um af trjábút rétt hjá setti sig í
stellingar bak við Robei-t og setti
hendur sínar undir handarkrika
hans. „Slappaðu af“, sagði hann.
„Reyndu ekki að hjálpa til.“ Iiann
tók Robert upp. „Blessunai-lega
ertu mjög léttur. Hvað ertu gamall,
ellefu?“
„Fjórtán", svaraði Robert.
„Hvað segirðu?“ sagði maðurinn,
hlæjandi. „Gefa þeir þér ekki al-
mennilega að borða hér í Sviss-
landi?“
„Ég er Frakki," sagði Robert.
„Ó“, rödd mannsins varð liljóm-
laus „Franskur“. Hann liálf dró
Robert að ti’jábútnum og setti hanD
niður með varfærni á hann. „Jæja“,
sagði hann, „að minnsta kosti ertu
kominn úr snjónum. Þú frýst ekki
i hel núna — að minnsta kosti ekki
fyrst um sinn. Ég ætla að taka
skíðin þin með mér niður i sldða-
skálann, og ég ætla að segja þeim,
livar þú ert og láta þá senda sleða
eftir þér. Þau ættu að ná þér eftir
miuna en klukkustund. Með hverj-
um ertu í bænum?“
„Móður minni og föður. Að
Chalet Montana“.
„Gott“. Maðurinn kinkaði kolli.
„Að Chalet Montana. Tala þau lika
þýzku?“
„Já“.
„Ágætt“, sagði maðurinn. Ég
mun hringja þau uppi og segja
þeim, að kjáninn hann sonur
þeirra hafi fótbrotið sig og að
slysasveitin sé að fara með liann
á spitalann. Hvað heitirðu?“
„Robei’t“.
„Robert hvað?“
„Robei’t Rosenthal", svaraði
Robert. „Góði segðu þeim ekki, að
ég sé mjög illa farinn. Þau munu
liafa nógu rniklar áhyggjur samt“.
Maðurinn svaraði ekki undir
eins. Hann var upptekinn við að
binda saman skiði Roberts og
sveiflaði þeirn yfir öxl sína. „Hafðu
ekki áhyggjui’, Robert Rosenthal",
sagði liann. „Ég mun ekki valda
þeim meiri áhyggjum en er nauð-
synlegt“. Að svo búnu hélt liann á
brott, sveiflaðist léttilega fram hjá
VIKAN 22. tbl. —