Vikan - 06.01.1966, Page 15

en það gerir mig reiðan og það
er slæmt fyrir okkur bóða.
Craig leit ó hann; hann var stór
maður, grannvaxinn, ókveðinn í
hreyfingum; harður, djöfullega
harður, undir viðkunnanlegu yfir-
borðinu.
— Langar þig til að sjó líka í mér
tennurnar? spurði Grierson.
— Er það þessvegna, sem þú
hefur verið að leita að mér?
— Allt í lagi. Þú ert töff, ég skal
viðurkenna það, svaraði Grierson.
— Nú skulum við snúa okkur að
viðskiptunum.
— Kannske, sagði Craig. — Það
er eitt, sem ég verð að vita fyrst.
Ætlarðu að faka mig fastan?
— Kæri vinur, af hverju hefurðu
fengið þó hugmynd? spurði Grier-
son.
— Áfram, sagði Craig.
— Þegiðu og hlustaðu, sagði
Grierson. En í sama bili kom bar-
þjónustan til þeirra og spurði hvor
þeirra væri Grierson og leiddi hann
að símaklefanum.
Craig hélt ófram að éta stund-
arkorn og litaðist um. Þeir einu
sem þar voru, sótu við barborðið.
Flest borðin fyrir aftan þó voru
auð, og það var gluggi yfir barn-
um, í honum gat Craig séð nó-
kvæmlega hvað gerðist í allri stof-
unni. Þetta hafði Tessa líka sagt
honum. Þessvegna hafði hann val-
ið þessa kró. Maturinn var hræði-
legur. Craig pantaði annan bitter
°g barþjónustan leit ó hólfétinn
mat Griersons.
— Hann er lengi, sagði hún.
— Jó, sagði Craig.
— Sætur strókur, sagði barþjón-
ustan.
— Hann er í kvikmyndum, svar-
aði Craig. — Hann verður að Ifta
svona út. Hann kemst ekki hjó því,
það er starf hans.
— Jæja, sagði barþjónustan. —
Hvað heitir hann.
— Stark Wilde, sagði Craig.
Barþjónustan varð döpur. — Ég
hef aldrei heyrt um hann.
— Það kemur að því, sagði Craig.
— Hann hefur ótvíræða hæfileika.
— Skrýtið, sagði barþjónustan. —
Ertu líka í kvikmyndum?
— Ég skrifa handrit, sagði Craig.
— Mér datt f hug að þú værir
þesskonar villimaður, svaraði bar-
þjónustan og Craig brosti í þykku,
brúnu skegginu.
— Ég get orðið villimaður, ef
þú lætur okkur ekki í friði, sagði
hann. — Þetta er stóra tækifærið
fyrir Stark, ef ég held, að hann
eigi við hlutverkið.
Grierson kom aftur með óhyggju-
svip og barþjónustan bar honum
meiri bjór.
— Hlustaðu bara ó það, sem
þessi herramaður segir við þig,
sagði hún. — Hann veit, hvað er
bezt fyrir þig.
Grierson kinkaði kolli og brosti
annars hugar og hún fór út í hinn
endann ó barnum, tilbúin að stöðva
hvern þann, sem gæti ætlað að
skipta sér af framþróun brezks
kvikmyndaiðnaðar.
— Slæmar fréttir, sagði Grierson.
— Ætli það sé nokkuð nýtt, svar-
aði Craig.
— Fyrir guðs skuld þegiðu. En
þessi vinstúlka þín — íbúð henn-
ar —
— Hvað með hana?
— Það var sprengja þar. Hún
sprakk.
Craig drakk bitterinn sinn.
— Þeir hafa fundið lík.
Craig þurrkaði sér um varirn-
ar.
— Hvað svo? spurði Craig.
— Stúlkan þín . . .
— Hún er úti, svaraði Craig. —
Hún er hjó vinum. Líkið heitir Ca-
della. Jean-Marie Cadella, sex fet
og tveir þumlungar, hundrað kfló,
get ég ímyndað mér. Or ó hægra
gagnauga. Hann var með manni,
sem heitir Carlo Pucelli. Pucelli hlýt-
ur að hafa sloppið. Slæmt.
— Ertu viss? spurði Grierson.
— Ég fann Cadella f íbúðinni,
sagði Craig. — Pucelli beið í bíln-
um fyrir utan. Ég hafði séð hann
óður. Það væri ógæfa fyrir mig, ef
ég gleymdi útliti hans.
— Vissir þú, að hann hafði kom-
ið fyrir sprengju?
Craig yppti öxlum. — Ég vissi að
það var mögulegt, ég beið ekki
eftir þvf að komast að því. Hann
drakk meiri bitter. — Hvað gerum
við nú?
— Mig langar að þú komir og
hittir mann, svaraði Grierson.
— Yfirmann þinn?
Grierson kinkaði kolli. — Er það
hann sem ætlar að hjólpa mér?
— Jó, svaraði Grierson.
— Allt í lagi, svaraði Craig, —
en hann verður að gera betur en
til bessa.
í Queen Annes Gate beið Loom-
is og drakk meira af hinu hræði-
lega kaffi sfnu, meðan Grierson
kynnti Craig. Síðan gerði Loomis
nokkuð óvænt. Hann stóð upp, tók
í hönd Craigs, bauð honum vindil
og gretti sig ekki að róði, þegar
Craig þóði hann. Grierson só að
Loomis þurfti sórlega ó Craig að
halda. Craig só það líka, þegar
hann litaðist um f þessu herbergi
ó fyrstu hæð, með stórkostlegu
gipsmyndunum ó loftinu, felliglugg-
unum, Chippendale borðinu og
þykkbólstruðum armstólunum
klæddum með rósóttu óklæði úr
sirsi. Grierson færði honum kaffi
og hann varð rólegur. Hvað, sem
ó seyði var, hafði hann verið leidd-
ur fyrir æðsta manninn. Einhvers-
staðar í þessu öllu saman hlaut
að vera smuga fyrir Tessu. Hann
naut vindilsins, meðan Grierson
sagði Loomis fró líkinu í íbúð
Tessu.
— Geturðu sannað þetta? spurði
Loomis.
Craig rétti honum veskið, byss-
una og ferðaóvfsanirnar, sem hann
hafði tekið af Cadella, og Loomis
stakk þeim ónægður ó sig.
— Ég sendi mann til að skoða
rústirnar, sagði hann. — Að þessu
sinni hljóp ímyndunaraflið með þó
í gönur. Sprengjan var undir rúm-
inu. Hún var með einhverskonar
klukku. Hún ótti að springa klukk-
an þrjú í nótt. Þeir hafa ekki álit-
ið þér of gott að deyja hamingju-
samur. Hinsvegar vannst þeim ekki
tími til að stilla hana rétt.
— Þeir hefðu alls ekki átt að
setja hana, sagði Craig. — Spæj-
aranum þínum veitti ekki af því að
fara aftur ( skóla.
Loomis bætdi niður mótmæli
Griersons með valdsmannslegri
hreyfingu. — Þú ert ekki sanngjarn,
sagði hann. — Þessi grfmuklæddi
trúður var ekki okkar maður, við
fengum hann að láni — annars-
staðar frá.
Á þessari stundu, hugsaði Loom-
is, myndi Linton vera ólgandi af
hefnigirni, og ekki myndi það
skána, þegar hann frétti af Kor-
síkumanninum.
— Við erum mjög liðfáir, skal
ég segja yður, sagði hann.
— Það leynir sér ekki, svaraði
Craig.
Loomis varð rauðblár og villi-
mannlegur f framan, og það liðu
tuttugu sekúndur áður en hann náði
stjórn yfir sjálfum sér. Grierson var
farinn að halda, að þetta yrði
sæmilegasta kvöld.
— Heldur þú, að vinir okkar hafi
komizt að því, hvar þú varst nið-
urkominn, í gegnum manninn, sem
fylgdist með húsinu? stundi hann
upp að lokum. Craig kinkaði kolli.
— En hvernig gátu þeir það?
— Þeir hafa farið heim til mín,
sagði Craig. — Þar sáu þeir hóp af
lögreglumönnum og fréttamönnum,
svo þeir sögðust einnig vera frétta-
menn. Þá komust þeir að þvf, að
leyniþjónustan var f þessu líka.
Svo uppgötvuðu þeir Tessu. Svo
þurftu þeir ekkert að gera annað
en fylgjast með þeim, sem voru að
fylgjast með mér.
— Þú komst upp um þig á Lucky
Seven, sagði Loomis.
— Það var eins gott fyrir þig, að
ég gerði það, sagði Craig. — Ann-
ars hefðirðu aldrei náð mér. En
til hvers átti ég að koma hingað?
— Þú átt að vinna verk fyrir okk-
ur og við skulum hjálpa þér að
komast undan. Það eru peningar f
þessu Ifka.
— Skítt með peningana. Ég hef
fengið nóg. Hvað um Tessu?
— Við hjálpum henni líka.
— Hvert er verkið.
— Cadella og Pucelli unnu fyrir
mann, sem er kallaður St. Briac,
sagði Loomis.
— Pierre-Auguste Lucien de St.
Briac ofursti, sagði Craig.
— Hefurðu hitt hann?
Craig hristi höfuðið. — Ef svo
væri, myndi annar hvor hafa legið
eftir dauður.
— Hann er hættulegur, sagði
Loomis. — Mjög hættulegur. Allir
þessir gndskotgr í AUÍr gry brjál-
æðingar, en St. Briac er óður. Hann
er að reyna að blanda okkur f
þetta stríð sitt. Hann áiítur tíma
til kominn, að við ráðumst á Arab-
ana Ifka. Vissurðu það?
— Nei, sagði Craig.
— Það er nú samt rétt, sagði
Loomis. — Hann stofnar til vand-
ræða fyrir okkur, hvar sem hann
getur í Mið-Austurlöndum. Jórdan,
Oman, Aden, Iraq, allsstaðar þar
sem Bretar eiga hagsmuna að gæta.
Og guð veit, að þar sem olían er,
þar eru líka vandræði. Hann hefur
látið berja stjórnmálamenn til ó-
bóta og notar það til óeirða —
þriggja, það sem af er þessu ari.
Síðasta uppþotið kostaði ellefu
mannslíf. Þar af voru þrjár konur.
Tvö börn. Og hann heldur þessu
áfram, þangað til við erum komnir
í stríð við Araba eins og Frakkar.
— En hversvegna í ósköpunum
— byrjaði Craig.
— Hann álftur, að Arabar muni
sameinast — og ég þori að full-
yrða, að hann hefur rétt fyrir sér
— svo hann telur, að við eigum
líka að sameinast. Frakkar geta
aldrei ráðið við Alsfrmenn af eig-
in rammleik. Þeir þarfnost hjálp-
ar. Honum finnst, að við eigum að
hjálpa þeim.
— Það munum við oldrei gera,
sagði Craig.
— Auðvitað ekki, en við munum
eiga fullt í fangi með að halda
okkur frá þvf, eftir það sem hann
hefur gert, sagði Loomis. — Hann
hefur gætt þess út í æsar, að okk-
ur sé kennt um allt, sem hann hef-
ur gert.
— Hversvegna ekki að neita þvf?
Segja, að það hafi verið hann?
— Arabarnir myndu aldrei trúa
okkur. Hversvegna ættu þeir að
gera það? Þeir hafa náð sönnun-
argögnunum, sem hann skilur eft-
ir. Hann borgar f fimm punda seðl-
um, notar brezk vopn og skotfæri,
bréf og bæklinga frá brezku fas-
istahreyfingunni. Það er ekki auð-
velt að neita slíku, að gera það
sannfærandi. Sérstaklega, þegar
þeir sem þú ætlar að sannfæra,
vilja trúa þvf, að þetta sé allt þér
að kenna, hvað sem þú segir.
— Kvartið við Frakka, sagði
Craig.
- Við höfum gert það, sagði
Loomis. — Já, svo sannarlega höf-
um við gert það. En St. Briac er
ekki til. Ekki opinberlega að
minnsta kosti. Þeir spörkuðu hon-
um úr hernum fyrir ruddaskap. Op-
inberlega hefur franska leyniþjón-
ustan aldrei heyrt um hann — óop-
inberlega styður helmingur leyni-
þjónustunnar hann með ráðum og
dáð. Þeir eru jafnvel svo ósvffnir
að segja okkur, að þeir finni hann
hvergi, og samt hefur hann aðal-
stöðvar sfnar f Nissa. Samtök til
lausnar Alsírvandans er það kall-
að. Og samtökin hafa_ tvö mark-
mið, tvær hugmyndir. Önnur er sú
að blanda okkar þjóð f þeirra strfð
Framhald á bls. 50.
VIKAN 1. tbl. JjJ