Vikan - 28.04.1966, Blaðsíða 16

Munið þið eftir fyrsta boðinu,
sem þið fóruð í, — ég meina fyrsta
raunverulega boðinu, ekki venju-
legu vinkonuafmæli og ekki held-
ur neitt sem kom skólanum við.
Ég man vel eftir þv( þegar ég fór
í mitt fyrsta samkvæmi.
Ég var sautjón óra, og ég átti
kjól sem mömmu fannst mjög fall-
egur. Hann var blár, með pífuerm-
um og allir heima sögðu að hann
væri mjög fínn.
Það var heldur ekki amalegt að
láta ungan mann, í tvíhnepptum
jakka, með hatt á höfðinu, sækja
sig. Það var líka spennandi að aka
í opnum bíl til veizlunnar.
Ég hefði átt að hafa meiri skyn-
semi til að bera, en að vera að
hugsa um þessar æskuminningar
mínar þetta kvöld, þegar dóttir mín
var lögð af stað í sitt fyrsta sam-
kvæmi. Nickola er fjórfán ára og
fimm mánaða, og þótt ég sé hálf-
gerður gráspör, hljóta allir að
viðurkenna að hún er Ijómandi lag-
leg.
Hún er eitt af þessum yndislegu
örverpum, fædd þegar við William
héldum að fjölskyldan yrði ekki
stærri en við tvö og synirnir tveir.
Þó ég ætti raunar að skammast
mín fyrir það, elska ég hana á
þann hátt, sem nú er álitinn úr
móð og jafnvel sálfræðilega skað-
legur, en ég blæs á það. Þetta ger-
ir William líka, og hann hirðir held-
ur ekkert um það hvað öðrum
finnst.
Dóttir okkar var að fara í fyrsta
samkvæmið, klædd bláum galla-
buxum, með strenginn niðri á
grönnum mjöðmunum og trosnuð-
um að neðan, þar sem brotið átti
að vera. Drengurinn sem sótti hana
þetta þýðingarmikla kvöld, var í
svipuðum buxum, níðþröngum og
hárið á honum var ekkert styttra
en á Nickolu sjálfri. Hann er lag-
legur og hressilegur drengur og
við höfðum trúað honum fyrir Nick-
olu. Hún er aðeins fjórtán ára og
hann verður ekki sautján fyrr en f
sumar.
Þetta byrjaði allt dag nokkurn
þegar hún kom heim úr skólanum.
Ég sá strax að það var eitthvað
um að vera. Hún skellti ekki hurð-
inni, hún henti ekki húfunni sinni
í áttina að snaganum og hún bað
heldur ekki um mat.
Ég hélt að hún væri með eitt af
þessum innsigluðu bréfum frá skóla-
stjóranum um eitthvað sem hún
hefði gert af sér, eða að hún væri
alltof léleg f stærðfreeði. Það gat
Ifka verið að einhver hefði opin-
berað trúlofun sína, það hafði skeð
tvisvar upp á sfðkastið. Þótt þess-
ar trúlofanir væru ekki alltaf al-
varlegs eðlis, var það samt nóg til
að stöllurnar urðu miður sín í marga
daga.
Nickola var uppi á lofti, þegar
ég kallaði á hana í te. Ég horfði
á hana til að vita hvort hún væri
með eitt af þessum illa séðu bréf-
um í höndunum, en það var ekki.
Það virtist allt vera í lagi og þeg-
ar ég rétti henni brauðið, tók hún
við þvf, svo það gat heldur ekki
verið nein trúlofun, slíkt gekk venju-
lega út yfir matarlystina. Mér fell-
ur alltaf illa að bíða, en ég var
farin að læra. Ég vissi að ef ég
spyrði hana, fengi ég örugglega
svarið: „Ekkert"!
Ég man ekki hvað við, — eða

WÉM

VIKAN 17. tbl.
Hjpfe WW&S&
• j
WtjjpÁ