Vikan - 28.04.1966, Síða 17

VORU ÞAU GAMAL-
DAGS? TREYSTU ÞAU
EKKI DÖTTUR SINNI?
OG EF ÞAU HÖFÐU
EINHVERJA ÁSTÆÐU
TIL TORTRYGGGNI,
VAR ÞÁ SÖKIN EKKI
HJÁ ÞEIM SJÁLFUM?
Smásaga
eftlr
Chlquita
Sandilands
réttara sagt ég var að tala um,
þegar Nickola sagði allt í einu: —
Mamma, er það í lagi að ég fari f
partý?
Nú hefi ég svo oft heyrt dóttur
mína spyrja þessarar spurningar, en
það hefur alltaf verið með öðru
móti, eitthvað ó þessa leið: —
Mamma, Carolina var að bjóða mér
í afmælið sitt, mó ég fara?
A Nickolu aldri segir maður „er
það í lagi", ef maður veit að það
er alls ekki í lagi.
Ég flýði til tepottsins. eins og til
að fá styrk. Nickola hristi höfuðið,
þegar ég bauð henni meira te. —
Er það f lagi? Svipurinn í augun-
um var eins og maður sér hjá börn-
um í ítölskum kvikmyndum.
— Já, það held ég. Hver býður
þér? Er það Jane?
— Nei, það er fólk sem býr á
Grange Road, þú þekkir það ekki.
— Þekkir þú þetta fólk?
— Eiginlega ekki. En mamma . . .
— Nicky, þú getur ekki farið f
boð til fólks sem þú þekkir ekki.
Það er útilokað.
— Terry Barrett bauð mér.
— Terry Barett?
— Þú þekkir Terry, mamma. Hann
er f þriðja Gaggó. Það er hann
með dökka hárið, sem var hérna
um kvöldið með Barböru og hinum,
þegar við vorum að hlusta á plöt-
ur. Þú hlýtur að muna eftir hon-
um.
— Nicky, ég veit ekki vel, — ég
meina, þú ert of ung til að fara í
boð á ókunnugum stað.
— Þetta er ekki óþekkt hús, það
er á Grange Road og þú veizt hvar
sú gata er.
að þetta er bara venjulegt kvöld-
boð. Og ég hefi verið í ótal boðum,
hversvegna þarftu endilega að gera
svona mikið veður út af þessu, þó
að Terry hafi boðið mér en ekki
Barbara? Þú vilt ekki að ég
skemmti mér vel, er það?
Ég fór að undirbúa miðdegis-
verðinn, en eiginlega án þess að
vita hvað ég var að gera. Engin
af hugsunum mínum var neitt
snjöll, það viðurkenni ég. Ég var
að hugsa um hve fljótt árin Ifða.
Einn daginn er maður með hvít-
voðung í teppi í fanginu, svo er
þessi hvítvoðungur allt í einu orð-
inn að skólastúlku og svo nokkru
seinna er ekkert eftir af þeim, en
ný fullorðin manneskja er komin
á heimilið, fullorðin vera, sem þó
hefur enga reynslu sér til varnar.
Það var ekki í fyrsta sinn sem
ég óskaði þess af heilum hug að
aldursmunurinn væri ekki svona
mikill á milli hennar og drengj-
anna.
David er tuttugu og eins árs og
farinn að heiman, að minnsta kosti
í bili, og Bill er nítján og er í
menntaskóla. Nickola er því ein
með okkur og það er ekki margt
sem maður lærir af sonum sínum,
sem hægt er að hafa til hliðsjón-
ar við telpur. Hefði bara annar
drengjanna verið heima, hefði ég
getað flúið til hans, að minnsta
kosti til að vita hver á heima á
Grange Road, eða til að reyna að
komast að því hverskonar boð þetta
væri.
Ég var nógu ákveðin með sjálfri
mér, meðan ég var f eldhúsinu. Ég
var alveg ákveðin f þvf að Nicky
vita hvort hún væri tóm.
Ég setti tvo kaffibolla á borðið
og fékk hann til að setjast niður.
— Þetta er ekki afmælisboð, sagði
ég með barnaherbergisrödd. — Ég
veit ekki hverskonar gilli þetta er,
ég veit heldur ekki hver heldur það
og það er drengur sem býður Nicky.
— Drengur! Honum svelgdist á og
hann stökk upp af stólnum.
— Já, þú veizt, þessir sem hafa
svolítið styttra hár en telpurnar.
— Reyndu ekki að vera fyndin.
Hún er alltof ung til að fara út
með strákum. Ég hefi nú aldrei heyrt
neitt þvflíkt.
— Þá hefurðu ekki hlustað vel.
Hún er ekkert of ung, ég meina,
— auðvitað er hún það f raun og
veru, en. . . .
— Auðvitað er hún of ung. Hún
getur farið til Barböru eða einhverr
ar annarrar vinkonu, en hún getur
ekki farið út með strákum í næstu
tvö árin, ef ég má ráða.
Eggjakremið sauð upp úr og eld-
húsið fylltist af andstyggilegri
sviðalykt. Ég hellti kreminu f skál
og reyndi að ná skófunum úr pott-
inum. Ég varð að hafa stjórn á mér
til að henda ekki pottinum í haus-
inn á honum.
Ég sagði með eins mikilli þolin-
mæði og mér var unnt: — Það er
allt í lagi með piltinn. Það er Terry
Barrett, þessi svarthærði, þú veizt.
Faðir hans vinnur í bankanum. En
aðalatriðið er að þetta er ekki af-
mælisboð.
— Hvað er það þá?
— Ég veit það ekki. Það verður
haldið á Grange Road, hún veit
ekki hvað fólkið heitir.
ERBOÐIN
— Já, ég veit hvar hún er, en
ég veit ekki hverjir búa þar. Hver
ætlar að halda boð og hvers vegna.
A einhver afmæli?
— Nei, þetta er bara boð. Terry
vill fá mig með. Er það ekki í lagi
mamma?
Ég sagði: — Ég get vel unnt þér
að skemmta þér, kjáninn minn litli,
en ég held að pabbi þinn vilji
ekki að þú farir, nema að hann
viti hverjir verða þar. Það væri ann-
að ef þú værir eldri.
— Eldri! Ég er orðin eldri. Svei
mér þá, ef maður gæti ekki haldið
að ég væri að biðja um leyfi til að
fara á eiturlyfjabúllu, eða eitthvað
þvflfkt. Ég er búin að segja þér
væri of ung til að heimsækja fólk
sem hún þekkti ekki neitt.
Þá kom minn herra og húsbóndi
heim. Hann skildi ekkert hvað ég
var að fara og það var greinilegt
að hann lagði Iftið eyrun að þvf.
Það var líklega mér að kenna, ég
bunaði þessu út úr mér áður en
hann hafði tfma til að hengja upp
hattinn sinn.
— Hvað ertu að segja, eitt boð-
ið enn. Gefðu henni ekki nema 50
krónur til að kaupa gjöf fyrir. Ég
held að þessar vinkonur Nicky hljóti
að eiga tvo afmælisdaga á ári, svo
oft þarf hún að kaupa gjafir. Get-
urðu ekki keypt þær í heildsölu?
Hann hristi kaffikönnuna, til að
William reis upp frá borðinu, með
miklum myndugleik. — Þú veizt
ekki. Þú ætlar að láta barn á hennar
aldri fara á eitthvað skrall með
strák, á heimili til fólks sem þú
veizt ekki einu sinni nafnið ál
Ég sneri mér að því sem eftir
var af eggjakreminu, skömmustu-
leg yfir þvf að ég hafði ekki tekið
skarið af og bannað Nicky að taka
boðinu. Ég vildi að William bann-
aði það, en með sjálfri mér vissi
ég að ég varð að finna einhverja
leið til að lofa henni að fara.
William var urrandi ennþá, þeg-
ar ég kom aftur að borðinu.
— Ég ætla að vona að ég rekist
Framhald á bls. 39.
VIKAN 17. tbl. jy