Vikan - 28.04.1966, Blaðsíða 40

KEXIÐ
Ijúffenga
MEÐ SMJÖRI
OSTI EÐA
MARMELAÐI
OG ÖÐRU ÁVAXTA-
MAUKI.
FÆST í FLESTÖLLUM MAT-
VÖRUVERZLUNUM LANDSINS.
JACOB'S
CREAM CRACKERS
því. Herra Kippen er skrifstofustjóri
í vátryggingarfyrirtaeki. Frú Kippen
er nýlega komin í húsmæðrafélagið
og það er töluverð trygging. Þau
eiga fjögur börn, svo að ég reikna
með að þau hafi reynsiu í að um-
gangast unglinga.
Til allrar ólukku verða þau ekki
heima í kvöld, þau eru á árshátíð
hjá fyrirtækinu, það hafði ég frá
frú Parkes. Dóttir hennar sagði
henni að Kippen börnin ætluðu að
nota tækifærið til að halda partý.
Angela Parkes var líka boðin og
ég reyndi lymskulega að komast að
því hvort hún vissi til að nokkur
fullorðinn væri í húsinu. Ég kom
upp um mig með því að nota orðið
„eftirlit".
Frú Parkes horfði á mig með yfir-
lætissvip, eða jafnvel meðaumkun
og ég hugsa að Nicky hafi átt
meðaumkun hennar.
Hún sagði: — Það er elzta dótt-
irin, sem er nítján ára sem heldur
gillið. Hún er elskuleg stúlka og
vinkona Angelu minnar. Þér eruð
þó ekki hræddar við að lofa Nicky
að fara? Ég skal biðja Angelu um
að hafa auga með henni. Ég treysti
Angelu. Ég treysti líka Nicky, en
ég gat ekki hugsað mér að fara
að rökræða þetta með traustið við
frú Parkes. Auðvitað treystum við
þeim. Við vitum að þessir ungling-
að vilja ekki gera neitt rangt; við
vitum að þau vilja ekki Ijúga, svíkja
eða stela. Heilbrigð börn, eins og
Angela eða Nicky hafa ekki neinar
tilhneigingar eða fordæmi til að
lenda út á hálli braut. En getur
maður, eða á maður að treysta því
að unglingarnir geri ekki neitt sem
er siðferðilega rangt, þegar freist-
ingarnar eru fyrir hendi og þau
vita ekki hvað er rétt og hvað er
rangt?
Hversvegna er ég með þessar
hugsanir? Angela Parkes er mjög
siðprúð stúlka, að minnsta kosti veit
ég ekki annað. En segjum svo að
hún hafi aðrar skoðanir á hlutunum
en ég.
Þessa síðustu tíu daga hefi ég í
fyrsta sinn á ævinni íhugað hve
gífurlegt bil er milli þessarar kyn-
slóðar sem nú er að vaxa úr grasi
og minnar, og á hinn bóginn kyn-
slóðar mömmu minnar. Ég hafði
verið að reyna að kíkja inn á kaffi-
stofur og sjoppur þar sem ungling-
arnir dansa eftir hljómplötum og
þar hafði ég séð svipmyndir sem
eru mér alveg framandi.
Þetta unga fólk virðast vera hóp-
sálir. Það gerir ekkert upp á eins-
dæmi, það er alltaf ( hópum. Þegar
stormurinn lemur eitt þeirra, blæs
hann á hin um leið.
Það sem vakti fyrir mér með því
að lofa Nicky að fara í þetta boð
var að hún fyndi sig ekki vera
öðruvisi en hinir unglingarnir. En
er hún það, eða er hún ekki of ung
til að vita hvenær vindurinn blæs
úr réttri átt?
Ég veit að ég á að fara inn til
Williams. Ég get ekki fundið mér
neitt meira til að gera hér í eldhús-
inu,- ég er búin að skrúbba bakara-
ofninn, þvo allt sem hægt er að
þvo, og ég er meira að segja búin
að skera fleskið í morgunverðinn.
Aumingja William, ég held að
hann hafi verið búinn að láta sig
dreyma um að sjá Nicky svffa af
stað á sitt fyrsta ball, ( Ijósbláu
nylonskýi. Þessar buxur, sem hún
fór (, veittu honum alvarlegt áfall,
sérstaklega þegar hann komst að
því að hún hafði sjálf framleitt
trosnaðar brúnirnar á þeim. Það er
sannarlega erfitt að vera faðir, —
og móðir....
Ég held ég verði að laga svolítið
kaffi. Ég fékk ekkert kaffi sjálf eftir
matinn, vegna gauragangsins við
að koma Nicky af stað. Fyrst var að
láta hárið sitja eftir kúnstarinnar
reglum og svo var það allur há-
vaðinn út af varalitnum. William
fannst hann allt of áberandi, en
mér fannst hann bara fallegur, þeg-
ar hún fékkst til að mála bara
eitt lag, ( staðinn fyrir fimm.
Ó, góði guð, höfum við gert
það rétta? Er hún of ung til að
skilja, eða er hún nógu gömul til
að vita hvað hún gerir? Höfum
við elskað hana nógu mikið, til að
veita henni öryggi, eða höfum við
elskað hana of mikið, svo að hún
sé ekki fær um að standa á eigin
fótum? Ég vildi óska að ég vissi
það.
— William! Viltu kaffi strax?
— Hvað er klukkan?
— Ég gleymdi úrinu mínu uppi.
Er nokkuð að klukkunni í stofunni?
— Hún hlýtur að vera of sein,
hún er ekki nema hálf tfu.
— Það er líklega alveg rétt. Ég
er að koma.
— Ég held ég fari þarna út eftir
rétt fyrir klukkan ellefu. Ég gæti
ekið þeim heim f bdnum.
— William! Það geturðu ekki
gert, það eyðileggur allt.
— Heldurðu að við höfum gert
rétt í því að lofa henni að fara?
— Já, það held ég. En það hug-
myndaflug, að vera að tala um
þetta núna!
— Hún er svoddan barn, og hann
er reyndar barn líka, með allt þetta
hár og svo í þessum þröngu bux
um. Ef það skeður nú eitthvað.
— Það skeður ekkert. Hvað held-
urðu eiginlega að þau geri? Loki
sig inni í svefnherbergjum?
— Það varst þú sem sagðir þetta,
vina mín, ekki ég.
— Ég vildi óska að ég hefði
ekki sagt þetta. Gleymdu þv(, það
var heimskulegt.
— Hversvegna leyfðir þú henni
að fara, þegar þú hugsar á þennan
hátt?
— Ég meinti það ekki, það veiztu.
— Ég var að hugsa um að kann-
ske séu eldri strákar þarna. Ef
þeir finna nú upp á því að blandai
einhverjum óþverra í glasið, eðai
er ekki drukkið gos ennþá?
— Líklega drekka þau kók, égi
veit það ekki. En þeim er ekki leyft
að hafa áfengi um hönd á þessu
heimili. Mér hefði alls ekki dottið
þetta í hug.
— En þú lest þó blöðin....
— Blöðin ýkja allt, það veiztu..
Ó, ég vildi óska að ég hefðii
haldið mig ( eldhúsinu og frosið
þar f hel, alein.
//''' '"'/"/"////S////////S/////////////,
'/'////""/////////////////////////////////
///""//"///"/////////////////////////,
'"///////////, /////////////////////////
////"//////"/’ /////////////////////,.
/////"/"////////////////, /////////Z'
////////////// /////// '//////.'//////,
'"///"/// ’////////////////////////X
//"/////////////////////////////,
'"//"/////////////'/////////////y
////////////"/////////,/, /"///,.
’""/"///// "///////"//"/"/
- og flasan fer
VIKAN 17. tbl.