Vikan - 28.04.1966, Page 22

DESty
BLAMC
Framhaldssagan
5> hluti eftir Peter O'Donald
— Kvikmyndir? Grant talaði eins
og maður, sem var í vafa um sína
eigin geðheilsu. Árin höfðu kennt
honum að fiska eftir upplýsingum,
jafnvel þótt litlir möguleikar væru
ó, að hann kæmi þeim nokkurn
tíma til skila.
— Einhverskonar klámmyndir eða
þessháttar?
McWhirter starði á hann og öll
gamansemi hvarf úr hörkulegu and-
litinu, úr augum hans mátti lesa
sanna fyrirlitningu.
— Þú hneykslar mig, maður,
sagði hann kuldalega og sneri sér
við.
— Skítt með það! Grant hleypti
ofurlitlum valdmannstón ( röddsína:
— Mig varðar engu, hvað yfirmað-
ur þinn er að gera, ég vil fá að
hitta hann fyrir því. Hvern fjand-
ann heldur hann eiginlega, að hann
sé?
— Hann er kallaður Gabríel,
sagði McWhirter og gekk burt.
Það var þá, sem Ivor Grant varð
alveg handviss um, að hann myndi
deyja. Það eina, sem hann hafði
áhyggjur af núna, þar sem hann
lá saman hnipraður á óþægilegum
trébálkinum, var aðferðin.
Tuttugu mínútum síðar kom Mc-
Whirter aftur, kátur og alþýðlegur
á ný. Með honum var stórvaxinn
maður með stuttklippt, Ijóst hár,
maðurinn, sem Grant hafði séð í
eldhúsi klaustursins. Hann talaði
enskuna hægt og með norðurlanda-
hreim.
— Nú er klukkan hálf tólf, sagði
McWhirter og leit á úrið sitt. —
Mál tii komið að góð börn séu kom-
in í bólið. Komdu félagi, Borg ætl-
ar að taka þig f tóg. Þegar Gabríel
er annarsvegar er mikilvægt að
vera stundvís. Það má ekki reka
á eftir honum en það má heldur
ekki láta hann biða.
Borg handjárnaði Grant við sig
og leiddi hann upp steinstiga, í
gegnum auðan sal, eftir gangi þar
sem helgra manna myndir stóðu í
veggskotum. McWhirter skálmaði á
undan háfættur og fjaðrandi og tal-
aði án afláts.
— Þekkirðu hinn konunglega
varðmann, Grant? Það er lag eftir
Fairfax. Hann rak upp laglausa
hrinu: — L-í-í-í-f-i-i-i-i-8 er
bl-e-e-e-s-s-s-s-u-u-un. Og þetta er
svo sem rökrétt heimspeki. Það get-
ur enginn kvartað yfir því að deyja
í júlí, þvi hann getur prísað sig
sælan að hafa ekki dáið í júní,
sjáðu til! En hinsvegar. .. McWhirt-
er veifaði með einum fingri til
manns, sem sat með sjálfvirkan riff-
il á breiðri gluggasyllu og lét sem
hann sæi ekki þremenningana.
— Á hinn bóginn, hélt McWhirter
áfram, — kveður við annan streng
f næstu Ijóðlfnu: — e-e-e-r- l-í-f-f-f-i-8
þyrnu-u-u-m str-a-a-a-a-á-á-á-á-8?
Sé sú raunin, þá er engin ástæða
fyrir mann að kvarta, þótt hann
deyi núna, í stað þess að neyðast
til að lifa einn dag enn. En þegið
þið nú, fyrir guðs skuld. Síðustu
orðin voru sögð í allt öðrum tón.
McWhirter hvíldi höndina á þykkri
eikarhurð. Hann ýtti henni hljóð-
lega frá störfum og læddist inn f
stórt teppaklætt herbergi og benti
Borg að koma á eftir með Grant.
Um leið og þeir komu inn lokaði
hann dyrunum.
Herbergið var myrkvað, utan
hvað sýningarvél kastaði litfilmu á
tjald, sem hékk á veggnum til
hægri. Þegar augu Grant vöndust
myrkrinu, sá hann stórt borð í horn-
inu fjær, vegg með bókahillum,
fjöldan allan af dýrlingamyndum
og styttum. Loftið var þungt af
sígarettureyk og á gljáfægðu tré-
borði stóðu tíu eða tólf flöskur með
ýmsum vfntegundum.
Af stærð herberglsins og mein-
lætaskortinum í húsbúnaðinum gat
Grant sér þess til, að þetta væri
vinnustofa ábótans. Og að öllum
Ifkindum, hugsaði hann sér til
skelfingar, var það ábótinn, sem
lá utanumsaumaður f klefanum
niðri.
Það voru fjórir menn f herberg-
inu. Einn sat í armstól úr útskor-
inni eik. Hinir sátu fyir aftan hann
f venjulegum stólum, og af lát-
bragði þeirra mátti sjá, að þeim
leiddist. En það varð ekki sagt um
manninn ( armstólnum. Hann sat
með hendur undir höku, hallaði
sér aftur á bak og var niðursokkinn
í myndina. Á nokkurra sekúndna
millibili gaf hann frá sér snöggt,
titrandi fliss.
Grant leit á tjaldið. Þetta var
teiknimynd um Tom og Jerry. Tom,
kötturinn, lá f leyni bak við opn-
ar herbergisdyr með djöfullega
grettu á andlitinu og hélt á Beis-
bolkylfu, meðan hann beið eftir
Jerry. En músin var að koma fram
úr litlum bollaskáp fyrir aftan Tom,
hinum megin, í herberginu og á
undan sér ýtti hann hjólaskauta
með logandi gaslampa bundnum
á.
Maðurinn f armstólnum flissaði f
eftirvæntingu. Á tjaldinu hratt Jerry
skautanum af stað. Hann þeyttist
yfir gólfið og Tom hentist upp f loft-
ið og æpti, meðan rassinn á hon-
um varð kirsuberjarauður. Hann
lenti aftur, fæturnir á honum hreyfð-
ust svo hratt að þeir mynduðu að
eins móðu, og skaust svo eins og
eldflaug í gegnum gluggann. Á
næstu sekúndu tók myndin að fjara
út í sfminnkandi hringjum og var
lokið.
Einn mannanna stöðvaði sýning-
arvélina og kveikti Ijósin. Eins og
Grant hafði áður gert sér grein fyr-
ir, hafði munkaklaustrið litla raf-
stöð. Nú var hann að reyna að
gera sér hugmynd um fjölda þeirra
manna, sem hér voru að þeim frá-
dregnum, sem höfðu komið með
hann frá skipinu og höfðu að öll-
um líkindum farið um borð aftur.
Sex voru hér f herberginu með hon-
um, hörundsdökki maðurinn, sem
hafði verið vörður hans, og á göngu
sinni í gegnum munkaklaustrið,
hafði hann séð vopnaða menn f
kapellunni og á nauðsynlegum
stöðum í göngunum. Þrjátíu, að
minnsta kosti, áætlaði hann. Þá
hafði hann enn aðra staðreynd til
að bæta við hinar tilgangslausu
birgðir sínar af upplýsingum.
Maðurinn í armstólnum leit upp,
reis á fætur og síðustu leifarnar á
brosinu dóu út á þunnum vörum
hans.
Þegar hann leit á Grant, varð
ekkert lesið af andlitssvip hans. Það
var svo allslaust, að það vakti von-
ina f brjósti Grants. Hörundið var
eins og kítti á litinn og virtist eins
og svampur viðkomu, svart hár,
fremur strítt, var greitt beint aftur
yfir ydduð eyru. Augun voru með
þungum augnalokum og óvanalega
langt á milli þeirra, en það var
litur þeirra, sem fyrst og fremst
vakti athygli Grants. Lithimnurnar
voru eins og litlir diskar úr fölnuðu
kakíi, næstum hvítir, svo við fyrstu
sýn virtist þær gersamlega vanta,
svo aðeins sáust sjáöldrin f miðri
augnahvítunni.
— Mig langar að fara yfir sfð-
ustu tölurnar, McWhirter, sagði
Gabríel og röddin var jafn litlaus
og augun. — Hver er þetta?
— Hann heitir Grant. McWhirter
var jafn kátur og fyrr, en Grant
tók eftir, að hann eyddi engum orð-
um til einskis. — Þú manst, að áð-
ur en við fórum frá Antibes, kom
fram leki í flokknum, sem átti að
sjá um öryggið í Suður-Frakklandi.
— í flokki Pacco. Já. Brezkur ag-
ent fór að snuðra. Það var séð um
hann.
— Ojá. Borg spilaði fyrir hann
fúgu á píanóstrenginn. McWhirter
kinkaði kolli í viðurkenningarskyni
í áttina að stóra manninum sem var
handjárnaður við Grant. — En þeir
héldu áfram. Sendu annan náunga.
Þennan.
— Hver náði honum?
— Kalonides. Ojá. Hann var
kominn svo langt. Kalonides kom
með hann hingað f kvöld,’ í áætlun-
arferðinni. Honum datt f hug, að
okkur langaði að skoða innan f
hann, Gabríel. McWhirter varð von-
góður á svipinn.
Gabríel gekk yfir að stóru borði,
þar sem nokkrar möppur og staflar
af blöðum voru í snyrtilegum bunk-
um.
— Nei, sagði hann stuttaralega.
— Sjáðu um hann.
McWhirter brosti við Grant með
mæðulegum heillaóskasvip. Svo leit
hann á Gabríel aftur. — Væri það
ekki tilvalið handa frú Fothergill?
stakk hann hógværlega upp á.
— Hvar er hún núna?
Gabríel var niðursokkinn f möpp-
una, sem hann hafði tekið, og fylgd-
ist aðeins af hálfum hug með því,
22 VIKAN 17. tbl.