Vikan - 28.04.1966, Blaðsíða 23

sem McWhirter var að segja.
— Úti ( garðinum. McWhirter
kinkaði kolli í áttina að háa glugg-
anum með tjöldunum fyrir. Það fór
áhugakurr um mennina.
— Þá jsað. Gabríel lagði frá sér
möppuna. Maður ( gallabuxum og
þykkri lopapeysu tók að draga
tjöldin frá.
— Komdu félagi, ég skal kynna
ykkur. McWhirter sneri sér að dyr-
unum, með sínu f jaðurmagnaða
göngulagi. Borg kippti í handjárn-
in og Grant fór með þeim.
í ganginum mættu þeir fólki með
mat á bakka og á eftir þeim skálm-
aði varðmaður.
— Einkennilegt að lifa í svona
(hugun, sagði McWhirter með hend-
ur í vösum, og hafði hausinn langt
á undan sér, þar sem hann skálm-
aði fyrir þeim. — Ég hef aldrei
fundið þá köllun sjálfur, en mér
finnst einhvernveginn, að regla,
sem helguð er þögninni, hafi viss
óþægindi í för með sér. Ég er á-
hangandi hinnar deyjandi samræðu-
listar, sjáðu til, og þegar okkur
verður hugsað til . . .
Grant lokaði huganum fyrir þess-
ari rödd. Taugar hans voru spennt-
ar, og hann var mjög hræddur, en
hugur hans var kaldur og skýr.
Frú Fothergill? Nafnið sagði hon-
um ekkert. Hún átti sennilega að
sjá um að drepa hann, en hann
ýtti öllum frekari (hugunum um
smáatriði til hliðar.
Hann einbeitti huga sínum að
þeirri hugmynd, að með heppni
gæti hann tekið einhvern í dauð-
ann með sér. Borg, ef til vill, en
hann kaus fremur McWhirter. Hann
þurfti aðeins að velja rétta and-
artakið. Hann kunni að drepa mann
f flýti, en hann hafði aðeins aðra
höndina lausa; hin var hlekkjuð við
úlnlið Borgs, og Borg var þungur
og sterkur maður. Þó, ef hann sneri
sér að augunum fyrst, með stffum
fingrum, og ræki sfðan hnéð fast á
milli fótanna, gæti honum heppn-
azt að. . . .
Þeir stöldruðu við opnar dyr, og
gengu síðan yfir herbergið handan
við þær og námu staðar á ný við
háan glugga, sem opnaðist út (
steinlagðan garð, breiðan næst hús-
inu og ( hálfhring út frá því lágt
steingerði f boga. Þegar McWhirter
opnaði dyrnar, virtist Grant, sem
handan við gerðið væri brött
brekka. Hann heyrði nið sjávarins
fyrir neðan.
Borg tók upp lykil og opnaði
handjárnið á úlnlið Grants. Þetta
kom honum á óvart, og áður en
hann gæti gert nokkuð, hratt sterk-
ur handleggur honum riðandi út í
garðinn, og þungum glugganum
var skellt á eftir honum.
Grant náði jafnvæginu aftur og
litaðist um, mjög spenntur. Hann
heyrði óm af röddum og leit upp.
Þrjátíu fet fyrir ofan hann voru
breiðar svalir, sem hann sá að hlutu
að liggja út frá klefanum, þar sem
hann hafði hitt Gabrfel. Á svölun-
um voru mannverur — fjórir eða
fimm saman, skuggar með Ijósið í
herberginu fyrir aftan sig. Þessi,
sem stóð örlítið frá þeim, var Gab-
ríel. Þeir horfðu allir niður og biðu.
Grant gekk varlega út í miðjan
garðinn. Eitthvað sem Ifktist von,
kviknaði hið innra með honum. Ef
hann gæti komizt niður bratta
brekkuna, niður að sjónum, og fal-
ið sig einhversstaðar á eyjunni . . .
myndi taka nokkurn tíma að finna
hann, ef til vill heilan dag. Og á
heilum degi gat allt gerzt. . .
Rauð glóð kom inn f sjónmál hans
og hann sneri sér snöggt við. Ofan
frá heyrði hann daufan óminn af
kunnugtegri, glettnislegri rödd. Mc-
Whirter var kominn til mannanna á
svölunum.
Grant hafði ekki augun af þess-
ari rauðu glóð. Hún hreyfðist, og
fyrir aftan hana sá hann undarleg-
an, dökkan flekk. Þessi dökki flekk-
ur hreyfði sig og varð að veru,
sem sat á lágu gerðinu, þar sem
það lá lengst frá húsinu, um það
bil tuttugu og fimm fet f burtu.
Maður, sem reykti vindil. Mað-
ur, sem gekk nú hægt til hans. —
Nei, drottinn minn, þetta var kona!
Hún var í grárri skyrtu með löng-
um ermum og dökkum krumpuð-
um buxum, sem hún hélt upp um
sig með leðurbelti. Fætur hennar,
f sóðalegum strigaskóm, voru furðu-
lega smáir. Hún gat verið um fer-
tugt. Andlitið var kjálkabreitt og
hún hafði engan andlitsfarða ann-
an en glossarauðan varalit, sem hún
hafði makað á sig af handahófi.
Illa litað, Ijóst hár, var f stuttklipptri
óreiðu um höfuð hennar. Hálsinn
virtist byrja beint fyrir neðan kjálk-
ana, og liggja skáhallt niður á
breiðar axlirnar, brjóst hennar voru
stór en fast uppbundin; það var
engin hreyfing undir skyrtunni.
Frú Fothergill, hugsaði Grant, og
fann magann f sér herpast saman
af ólýsanlegum ótta.
Hún tók vindilinn út úr sér og
fleygði honum með neistaflugi yfir
gerðið. Munnur hennar glenntist
sundur f einskonar brosi, en var-
irnar afhjúpuðu ekki tennurnar, svo
brosið var aðeins dökkur, íbjúgur
sporbaugur. Hún hreyfði hendurn-
ar lítið eitt.
— Jæja, kunningi. Röddin var
rám og vottaði fyrir nefkirtlahljóði.
— Við skulum Ijúka því af. Um leið
og hún sagði þetta, var eins og lík-
ami hennar skytist áfram og vöðva-
mikil höndin skall með miklum
þunga á andliti Grants.
Áfallið var miklu verra en högg
ið siálft. Hann hörfaði undan,
beygði sig áfram til að ná jafnvæg-
inu og lagðist síðan á annað hnéð
og starði vantrúaður á konuna. Af
eðlisvísun hafði hann tekið sér varn-
arstöðu júdóka, oq frú Fothergill
horfði ánægjulega á hann.
— Þetta er betra, rumdi í henni
og svo tók hún að mjaka sér nær,
furðulega létt á þessum litlu fót-
um.
Heili Grants gerði sér með undra-
verðum hraða grein fyrir staðreynd-
unum. Kona. Þó líklega öllu frem-
ur viðriðni. Mjög snör, mjög þjálf-
uð, miög grimm. En sköpuð eins og
kona fyrir þvf. Hann ætti að geta
qert hanq óvfga. Svo a8 flýta sér
fyrir gerðið oq niður brekkuna . . .
Hún danglaði letilega með kreppt-
um hnefa að höfði hans. Hann lyfti
framhandleggnum til að taka á
móti högginu, sá gildruna of seint
og gat ekki forðazt fótinn, sem
stefndi með miklum hraða á nýru
hans. ,
Hann heyrði dýrslega stununa úr
sjálfum sér, um leið og hann rið-
aði burt. Hún kom á eftir honum.
[ örvæntingu snerist hann á hæl
og kastaði sér áfram; reyndi að
forðast annað spark, meðan hönd
hans stefndi að hálsi hennar, með
alla fingurna saman.
Hún greip fast um úlnlið hans og
eitt langt andartak stóðu þau bæði
grafkyrr. Það var þá, sem öll von
hvarf Grant. Hann fann sér til ó-
umflýjanlegrar skelfingar, að hún
var sterkari og snarari en hann.
Hann lokaði huganum fyrir þess-
ari vitneskju, bjó sig undir að
sparka með hnénu — og vissi, að
hún hafði greint fyrirætlun hans,
um leið og honum datt hún í hug.
Hin hönd hennar þreif um hand-
legg hans. Honum var kippt áfram
eins og tuskubrúðu, og hörð öxl
skall hörkulega móti hjartastað
hans.
Hann féll með alla anga út-
breidda og hevrði hlakka í henni,
þeqar hún gekk lítið eitt aftur á
bak. Einhversstaðar í gegnum þoku
önqvits og örvæntinqar hevrði hann
óminn af röddum áhorfendanna á
svölunum.
Fullur þvermóðsku reis hann aft-
ur á fætur, með ákafan hiartaslátt,
oq andardrátturinn kom f gusum.
Aftur réðst hann til atlöau. en að
þessu sinni vék hún sér til hliðar
og sló með handariaðrinum á uop-
handleggsvöðva hans. Þetta var
eins og axarhöqg.
Hann áloaðist framhiá henni,
nam svo staðar oq riðaði. Svo sneri
hann sér við. Hæqri handleaaurinn
hékk máttvana og honum rétt flaug
f huq, hvort hann væri brotinn.
Nú var komin ný spenna í andlit
hennar oq litlu auqun glitruðu af
ánægju. Grant stóð þarna oq rið-
aði, beið eftir henni, vonaði, að
hún væri svo viss um sig, að hann
fengi eitt tækifæri enn — til að
sparka f magann á henni. Hann
qat ekki margt annað úr þvf sem
komið var.
Hún réðist að honum, hlykkjað-
ist framhjá sparkinu eins t>g nauta
bani og þreif um heila handlegg-
Framhald á bls. 43.
VIKAN 17. tbl. 23