Vikan - 07.11.1968, Side 13

r
\
TRÚIR ÞÚ ÞVÍ,
AÐ ÞEGAR ÉG SÉ ÞIG
í ÞESSARI PEYSU, MINNIR
ÞÚ MIG Á SÁNINGU OG UPP-
SKERU? ÉG ER BONDI í EÐLI MÍNU
OG ÆSKI EFTIR AÐ FLETTA ÞIG ÞESSUM
SKRÚÐA TIL ÞESS AB SJA ÞIG SVO
LIGGJA BLEIKA OG BERA FYRIR
FÖTUM MÉR EINS OG SLEG-
INN AKUR Á HAUST-
DEGI.
hjúkrunarkonu frá Landakoti.
Stafagerðin bar á sér útlend-
ingssvip og fól í sér uppfyllingu
á síðustu bæn deyjandi afglapa,
sem allir þekktu, allir spýttu á
eftir, utan hinir tíu, sem grófu
hann.
Þarna hefur þú þá þína
grafskrift, Gústaf minn, hún
yrði varla betri, þó að ég færi
að semja hana sjálfur, hugsaði
ég og byrjaði að hreinskrifa það,
sem stóð á hinum velktu síðum
vasabókarinnar
1. jan. Allir kannast við, hvað
morgunmyrkrið er svart og kalt
í kringum áramótin. Það er fullt
af stynjandi svefni og drunga-
legum þyt fjarlægra eða nálægra
hríðarbylja. Draumar, sem snú-
ast um skemmtigöngur og kven-
fólk og sumarsól, sem skín inn
í drauminn og skín á bJáa og
endalau a þjóðvegina, sem gott
er að ganga um, þarna leysast
þeir upp. Þannig er maður snuð
aður um allt og svikinn í hend-
ur virkileikans, sem glymur af
kátu orgi vekjaraklukku vinnu-
kcnunnar bak við næsta þil. Síð-
an fellur áramótamyrkrið sam-
an yfir höfði sálarinnar eins og
svart krapavatn, svo að henni
liggur við drukknun. Það er
eins og maður sökkvi — sökkvi
og upp í gegnum djúpið eygir
maður enn um stund, með svefn-
drukknum augum hið óraun-
verulega — drauminn, sem
maður hefur misst tökin á. Svo
kviknar örlítill neisti af hugsun
á skari skynseminnar. Það er
meðvitundin, — kvalari mann-
kynsins, og spyr: — Hvað gerð-
ist í gær? Guð almáttugur, vav
ég fullur eins og skepna? Auð-
vitað, hvað annað ætti að hafa
gerzt? Þrátt fyrir það strengi-
ast mmnisfrumurnar til hins
ýtrasta svo að ennishúðin hleyp-
ur í rmykia. Höfuðverkurinn
magnast við áreynsluna og ée
gefst upp v'ð að muna nokkuð.
Augun lykjast aftur á ný, og ég
blunda. en hrekk upp aftur við
mínar eigin hrotur. Ég ríá upp
við dogg og kveiki á borðlamp-
anum. Herbergið fyllist daufri
birtu, því eð peran er vafin
raiiðu bré'.i frá því í gærkvóldi.
Tóbakseitruð vetrarfluga
skjögrar yfir borðplötuna og
reynir að hefja sig til flugs, en
veltur á bakið og hreyfir fæt-
urna eins og hún sé að prjóna.
Ég horfi í sljórri athugun á ves-
lings dýrið, án meðaumkunar.
Hugsanirnar sofa enn einhvers
staðar dýpst inni í efninu og
meðal þeirra ein, sem felur í sér
spurninguna: •—■ Hvað gerðist í
gær?
— Símon Pétur, gæt þú sauða
minna, sagði Jesús. Því fékk
hann ekki fjárgleggri mann til
þeirra hluta? Eða er ég fæddur
af hinni svörtu hjörð, sem á sér
engan hirði?
Flugan er hætt að prjóna. Hún
hefur krosslagt fæturna á kviðn-
um, lagt sjálfa sig til. Hún er
dáin.
Svo líður enn viðburðalaus
stund af morgninum, nema hvað
rödd vinnukonunnar frammi í
eldhúsinu raular fábreytilegt
lagbrot um heiðbláu fjóluna
fríðu. Hún raular það upp aft-
ur og aftur eins og það sé eina
lagið í heiminum, eina huggun-
in hennar í armæðu lífsins. Það
er auðheyrt á raddblænum, að
hún hefur ekki enn unnið bug
á næturdrunganum í sál sinni
og ömurleikanum í eldhúsinu,
þar sem allt lyktar af köldum
matarleifum frá því í gær. Hún
heitir Eyrún og er kölluð Eyja.
Hún er búin að vera hér í hálf-
an mánuð, og það er undarlegt,
að hún skuli vera hér, því að
Framhald á bls. 44.
V
VIKAN—AFjNIÆLISBLAÐ 13