Vikan - 07.11.1968, Qupperneq 18

FRAMHALDSSAGAN
12. HLUTI - EFTIR JOHN BURKE
COPYRIGHT JOHN BURKE 1968
Hjúkrunarkona — önnur
hjúkrunarkona að raða blómum
í vasa — maður í lafafrakka að
fornri tízku og þar með undir-
strikandi að hann væri sérfræð-
ingur og það meira að segja dýr
og — Taylor læknir.
Robert safnaði kröftum til að
stara á sálfræðinginn. Hann var
í engu standi til að fara að þrasa
við hann núna.
— Hvernig líður þér? spurði
sérfræðingurinn og hélt um úln-
liðinn á honum.
— Skár, sagði Robert.
Sérfræðingurinn laut yfir
hann og þrýsti eyranu að bringu
hans. Hann sagði við þá hjúkr-
unarkonuna, sem var nær. —
Við þurfum EGG.
Vél var ýtt í áttina að rúminu.
Veiklulega sagði Robert:
- Er sími hérna í herberg-
inu. Ég þarf að.. . .
— Þú hefur lagt full hart að
þér upp á síðkastið, félagi, sagði
sérfræðingurinn kumpánlega.
Taylor læknir fikraði sig nær
rúminu. - - Það veit ég. Þú tókst
mig of bókstaflega, Bob, þú hef-
ur farið öfganna á milli, ef þú
skilur hvað ég á við. Of ákafur.
Sagði ég þér þetta ekki allt
saman á fundi okkar fyrir
skemmstu? Framhleypni, sagði
ég þér þá, — getur verið jafn
mikill dragbítur og óframfærni.
Robert tókst að hrista höfuð-
ið. Það var ekki þjáningarlaust.
Nei, það var ekki það sem olli
því.
— Ég hef séð það, maður! Það
er eitt að hlaða battaríin —- ann-
að að sprengja öryggin.
— Það á ekkert skylt við það,
tautaði Robert. —■ Það er bara
vinnan. Að reka viðskipti eins
og ég geri nú til dags, ég segi
ykkur satt, það er ógerningur.
Taylor var tilbúinn að hrella
sjúklinginn frekar, en sérfræð-
ingurinn lét hann hafa tveggja
hjúkrunarkvenna lífvörð og
sendi þær með hann út úr stof-
unni.
Robert var rannsakaður og
endurrannsakaður. Hjartalínurit
var tekið, blóðsýnishorn, hjarta-
slög og hiti mældur reglulega,
svo hann var næstum farinn að
þrá drungann og gleymskuna,
sem fylgdi þessu framan af,
núna, þegar hann sýndi einhver
merki um afturbata, fékk hann
ekki tíu mínútna frið.
Hann langaði til að hugsa.
Hann langaði til að vera einn,
svo hann gæti áttað sig á ástand-
inu. Verksmiðjan myndi ekki
reka sig sjálf, og hann myndi
ekki geta rekið hana, ef hann
endurskipulegði ekki allt kerf-
ið. Hann yrði að gera breyting-
ar. Gallinn var sá að ekki var
hægt að gera nema lítið af þess-
um breytingum, án þess að
leggja í það aukafjármagn — og
hvar átti hann að fá það. Ef
hann hefði haft tíma hefði hann
getað gert góðar fjárfestingar,
millifært peningana og leikið
suma af þessum flóknu fjár-
málaleikjum, sem sumir sam-
starfsmenn hans stunduðu; en
það var ekki hægt að gera það
— og reka hin daglegu við-
skipti í verksmiðjunni og frá
því hafði Robert aldrei getað
slitið sig.
— Sjáðu til — Robert neyddi
sig til að hlusta á það sem sér-
fræðingurinn var að segja —
mannslíkaminn er eins og vél.
— Fyrir alla muni.... En það
uppátæki að níðast á manni í
þessu ásigkomulagi. — Ég hef
fengið alveg nóg af vélum, sagði
Robert kvartandi.
— Jæja, láttu þér þetta þá að
kenningu verða. Það er fleira í
þessu lífi en verzlun og við-
skipti, miklu mikilvægara en að
framleiða þreskivélasamstæður.
— Ég framleiði ekki þreski-
vélasamstæður, ég framleiði
brjóstahaldara.
— Jæja, mikilvægara en
br j óstahaldarar.
— En fyrir mér hafa brjósta-
haldarar aldrei verið bara við-
skipti og verzlun, sagði Robert
og hugsaði upphátt. — Ég hef
alltaf unnið að — ja, það er víst
ekki annað en draumur. Hann
gretti sig. — Ómögulegur
draumur, eins og fjárhag mín-
um er hagað þessa stundina. En
mig dreymir um að geta ein-
hvern tíma gert Blossom brjósta-
haldara, sem getur. . . .
Hann þagnaði þegar bankað
var á dyrnar. Ein hjúkrunarkon-
an rak kollinn innfyrir og muldr-
aði eitthvað við sérfræðinginn.
Svo vék hún til hliðar og Harriet
stóð í gættinni.
— Má ég sjá hann?
Sérfræðingurinn kinkaði kolli
fullur samúðar. — En aðeins
fimm mínútur, frú Blossom. Svo
dró hann sig hógværlega í hlé
og skildi þau ein, tvö eftir.
— Robert, elskan mín!
— Mér þykir þetta afskaplega
ieitt, hvíslaði Robert.
— Vertu ekki með þennan
barnaskap.
— Allt það sem ég lofaði þér
.... allt það sem ég reyndi að
gera fyrir þig. . . . Fyrir okkur,
og hvar stöndum við nú? Ef það
er nokkuð fáránlegra en brjósta-
haldaraframleiðandi, stundi Ro-
bert úr djúpum örvæntingar
sinnar — er það brjóstahaldara-
framleiðandi sem er kominn á
hausinn.
— Þú skalt ekki segja það.
Þetta á allt eftir að batna, því
heiti ég þér. Þú mátt ekki ásaka
sjálfan þig fyrir neitt.
— Eg get ekki að því gert.
Robert hugsaði um allt, sem
Harriet hafði gert fyrir hann og
tárin héldu áfram að streyma
fram í augun á honum. Hann
hugsaði um þennan dásamlega
mat, sem hún hafði gefið hon-
um kvöld eftir kvöld —- sérrétti
framandi þjóða, dásamlegar kök-
ur, mexíkanska rétti og allt ann-
að, sem hún hafði fundið upp
á — og útskornu modelin, sem
hún hafði unnið að með slíkri
umhyggju og ástúð. — Heimili
okkar, kjökraði hann. Allt hús-
ið — allt —- allt andar af sam-
lyndi og einingu. Allt þér að
þakka.
— O, elskan! Þú hefur líka
lagt þitt fram.
— Ekki að neinu gagni. Það
ert þú, sem hefur gert þetta allt.
Hann teygði sig eftir hendinni
á henni. — Og þú skalt ekki
halda að ég hafi ekkert séð.
Það fóru rykkir um fingur
hennar, sem hann hélt í.
— Séð hvað?
— Hvað þú ert þreytt stund-
um.
-— Já, en ég er hamingjusöm.
Við skemmtum okkur aldr-
ei, sagði Robert fullur iðrunar.
Við förum aldrei út. Þetta er
leiðinlegt, tilbreytingarlaust líf.
Ég hugsa ekki um neitt nema
18 VIKAN—AFMÆLISBLAÐ