Vikan - 07.11.1968, Qupperneq 23

I»cssi mynd cr tekin af Illjómum á Piccadilly torgi
daginn, sem þeir áttu fimin ára afmæli sem hljóm-
sveit, laugardaginn 5. október sl. Óhætt er að full-
yrða, að hin nýja hljómplata þeirra, sem þeir unnu
að í London, sé hin vandaðasta, sem út hefur kom-
ið á íslenzkum hljóinplötumarkaði, og ýkjulaust er
hún hin dýrasta. Láta mun nærri, að kostnaður við
upptökuna og við frekari gerð plötunnar nemi um
hálfri milljón króna! Plat«*».n var tekin upp í Olym-
pic sound studio við fullkomnustu aðstæður, sem
völ er á. Þrír hljóðupptökumenn störfuðu við upp-
tökuna og að auki var einn náungi, Tony Russell,
þekkt fígúra í brezka músikheiminum, til að líta
eftir að allt færi vel. í flestum laganna koma auka-
hljóðfæraleikarar við sögu, og eru þeir 12 þegar
mest lætur. Geta má þess, að meðal þessara mús-
ikanta er píanóleikarinn Nick Hopkins, en hann
hefur leikið á plötum Bítlanna og Rollinganna, nú
síðast í laginu Revulution fyrir Bítlana. Hljómar
létu vel ?.f dvölinni í London. Þeir eignuðust marga
góða vini í popheiminum, m. a. Paul McCartney,
sem kom þeim í samband við plötufyrirtækið Apple.

■ : ::
Það var allt á ferð og flugi í sjónvarpsupptökusaln-
um hjá ITV, þegar Hljómar komu þangað, en þeir
höfðu verið beðnir að flytja eitt lag í þættinum
„Today“, sem fluttur er daglega hjá Thames sjón-
varpinu undir stjórn Eamond Andrews. Fyrir val-
inu varð nýtt lag eftir Gunnar Þórðarson, „Saga
Carnaby Street er vinsæl verzlunargata meðal ferða-
manna, og auðvitað lögðu Gunnar og Shady leið
sína þangað. Þessi gata má annars muna sinn fífil
fegri, því að nú koma þangað tæpast aðrir en for-
vitnir ferðamenn, en brezkir henda gaman að og
velta því fyrir sér, hvort ferðamennirnir verði þess
vísari, þegar þeir ganga þarna búð úr búð, að eina
fólkið á götunni cr ferðafólk. Brezkir töffarar,
hljómsveitarmenn og aðrir þeir, sem vilja vera með
á nótunum, koma ekki lengur í Carnaby Street. Nú
er það Kings Road, sem blaktir. Gallinn við Kings
Road er bara sá, að þessi gata er dálítið langt frá
miðborginni, en þeir sem á annað borð ætla sér
að kaupa föt samkvæmt nýjustu tízku, setja það
ekki fyrir sig.
MYNDIR: ANDRÉS INDRIÐASON
dæmda mannsins“, en það er eitt af lögunum á
nýju plötunni þeirra. Þetta lag, sem cr í þjóölaga-
stíl, vakti hrifningu allra, er heyrðu, og tækni-
mennirnir í upptökusalnum báðu Illjóma að scnda
sér eintak af plötunni strax og hún kæmi út
Þá söng ég aðallega þjóðlög og lög í
þeim dúr, m. a. lög, sem Joan Baez og Peter,
Paul & Mary höfðu gert þekkt. Undirleikinn
annaðist strákur, sem spilaði á gítar.
venær komstu fyrst til íslands,
Shady?
Það var 1956, þegar ég var sjö
ára. Þá var ég eitt sumar í heimsókn með
mömmu.
Kunnirðu eitthvað fyrir þér í íslenzku
þá?
— Nei, alls ekkert. Næst kom ég 1962 og
var þá í tvö og hálft ár. Þá var ég orðin
þrettán. Og þá byrjaði ég fyrst að læra ís-
lenzku. Eg var sett í skóla 1. bekk Gagn-
fræðaskóla Kópavogs.
- Voru eklci kátir krakkar þar?
— Jú, jú. til dæmis allir strákarnir í Ríó
tríóinu. Þeir voru í mínum bekk.
- - Varstu ekki byrjuð að syngja eitthvað
um þetta leyti?
- Nei, ekkert. Það átti eitt sinn að fá
mig til að syngja á skemmtun í skólanum.
Eg þorði það ekki fyrir mitt litla líf.
- Varstu svona feimin?
— Óskaplega! Mér fannst ég kunna svo
lítið í íslenzku.
- Hvað varstu svo lengi í Gagnfræða-
skóla Kópavogs?
- Ég var þar í fyrsta og öðrum bekk. Ég
var aldrei ánægð. Mér fannst mér ekki ganga
nógu vel í skólanum hér. Þess vegna fór ég
aftur til Bandaríkjanna og tók upp þráðinn
í gagnfræðaskólanum í St. Louis. Sá skóli
var með allt öðru sniði. Þar gat ég til dæmis
valið milli námsgreinanna.
Þjónninn er nú loksins kominn með eggja-
kökurnar og sem hann er að leggja þær
á borðið, komum við auga á Erling
Björnsson, sem er á vappi fyrir utan. Hann
er að gægjast inn um glugga á veitingastofu
handan götunnar, augsýnilega að leita að
Shady. Svo gengur hann yfir götuna og guð-
ar á gluggann, og kemur inn hress í bragði
og léttur í spori, þegar hann hefur komið
auga á okkur.
Myndin byrjar víst eftir kortér, segir
hann um leið og hann fær sér sæti.
Shady lítur á klukkuna, síðan á mig og
kinkar kolli. Þjónninn snýr sér að Erlingi
með spurningarmerki í svipnum.
- Ja, eiginlega . . . jæja, kannski ég fái
einn kaffibolla.. . .
Þjónninn fer, en við Shady tökum upp
þráðinn á ný yfir matardiskunu.m.
Svo varstu ailt í einu farin að syngja
með Óðmönnum?
Ég kom til íslands aftur sumarið 1967
og ætlaði bara að vera eitt ár. Ég hafði hugs-
að mér að vinna og fékk starf á Keflavíkur-
flugvelli hjá Navy Exhange. Það hvarflaði
aldrei að mér, að ég ætti eftir að syngja með
hljómsveit hér.
— Hvernig æxlaðist það?
Ég þekki systur Valla (Vals Emilsson-
ar, gítarleikara Óðmanna) og hún hefur víst
sagt strákunum í Óðmönnum, að ég hefði
sungið eitthvað. Þeir töluðu svo við mig, og
ég fó á æfingu til þeirra. Ég tók þetta aldr-
ei alvarlega; hélt, að þeim væri eng'in alvara
í að fá mig til að syngja með hljómsveitinni.
Ég varð þess vegna undrandi, þegar þeir
báðu mig um að syngja með hljómsveitinni
til reynslu. Fyrstu kvöldin söng ég ekki nema
fjögur lög, en það gekk víst svo vel, að þeir
ákváðu að taka mig í hljómsveitina. Þetta
átti eftir að verða meiri og erfiðari vinna
en ég gerði mér grein fyrir í upphafi, og
þess vegna sagði ég upp starfinu hjá Navy
Exhange til þess að geta betur sinnt söngn-
um.
- Fannst þér það einhver breyting að
fara frá Óðmönnum yfir í Hljóma?
Ekki músiklega séð. Lagavalið er mjög
ámóta. Hins vegar sakna ég orgelsins, þegar
ég syng með Hljómum. Það er alltaf betra
að hafa orgel.
Margar stúlkur eiga sér þann draum
að verða dægurlagasöngkonur.
Heldurðu að þær geri sér grein
fyrir þeirri vinnu, sem því fylgir?
Það efast ég um. Þetta er mjög erfitt
starf og oft þreytandi og vinnutíminn er
langur. Það er stundum verið að spyrja mig
að því, hvers vegna ég vinni ekki, þótt menn
viti, að ég sé að syngja með hljómsveit. Þeg-
ar ég byrjaði að syngja með Hljómum, sá
ég enn betur, hve f jarstæðukennt það er að
spyrja svona. Við æfum frá klukkan níu á
morgnana til sjö á kvöldin eða jafnvel ell-
efu, þau kvöld, sem við spilum ekki. Það er
lengri vinnutími en í búð eða á skrifstofu.
Framhald á bls. 49
VIKAN—AFMÆLISBLAÐ 28