Vikan - 07.11.1968, Side 53

' ------------------------------------------------------------------->.
LAVENITE TVILITU hreinlætistækin eru víðfræg fyrir fegurð og hreinan stíl, enda framleidd af hinu
viðurkennda ítalska fyrirtæki
Richard - Ginori
(stofnsett 1735).
LAVENITE (skrósett vörumerki) er fyrsta flokks gæðavara úr keramik.
Eessi tegund af glerkenndu postulíni einkennist af því að glerungurinn nær m|ög langt inn í leirinn,
þolir vel högg og er ónæm fyrir snöggum hitabreyt ngum og óhrifum frá sýru (hitaveituvatni) og litum.
Richard - Ginori verksmiðjurnar eru einnig heimsþekktar fyrir framleiðslu sína
á gólf- og veggflísum og all; konar borðbúnaði úr postulíni.
BYGGINGAVÖRUVERZLUNIN
NÝBORG S.F.
Hverfisgötu 76 - Sími 12817
V____________________________________________)
ar. Það hvarflaði ekki að mér fyrr
en núna, þegar ég hugsa meira um
það finnst mér það æ líklegra.
— Ef hún hefur tekið hann, hlýt-
ur hún að vera með hann í hend-
inni. Þá hefurðu séð hann. Það eru
ekki vasar á kjólunum hennar, eða
hvað?
Hún var í litla, gráa vorjakkan-
um sínum og það eru vasar á hon-
um Hún getur hafa tekið lykilinn
og stungið honum í vasann.
— Ef hún hefur gert það, sagði
ég hægt, — hafa þeir ef til vill
fundið hann núna
— Mér datt það í hug.
— Og ef þeir hafa fundið hann?
— Johnny, það er alveg eins lík-
legt að þeir hafi ekki fundið hann
og Pollý hafi gleymt öllu um hann.
Þeir myndu ekki spyrja Pollý um
lykilinn, hversvegna i ósköpunum
ættu þeir að leita á henni? Og þó
gætu þeir hafa gert það. O, guð,
ég veit það ekki. Ég veit það ein-
faldlega ekki, Johnny.
Það var þá sem bakdyrabjöllunni
var hringt.
Eg fór ( gegnum eldhúsið að
bakdyrunum og í huganum varði
ég sjálfan mig með því að ásaka
Alísu. Hún gat dæmt mig hugsun-
arlausan heimskingja, en kom röð-
in ekki alltaf að lyklinum. Ef hún
hefði ekki týnt honum hefði ég
látið Angie hafa hann og þar með
hefði málið verið úr sögunni; en
meira að segja meðan ég hugsaði
þetta var ég svo sanngjarn að við-
urkenna það fyrir sjálfur mér, að
það væri nokkur munur á því að
meðhöndla lykil ógætilega — lykil,
sem ég hafði si.álfur sagt henni að
væri ekki sérlega mikilvægur — ég
sagði henni það í símann — og hins
að standa frammi fyrir manneskj-
unni sem rændi dóttur minni.
Ég opnaði bakdyrnar. Eða öllu
fremur sneri handfanginu og mað-
urinn sem úti var hratt þeim opn-
um, ruddist inn í eldhúsið oa lok-
aði dyrunum á eftir sér. Þetta var
stór maður, einn af þeim allra
stærstu og sverustu mönnum sem
ég hef séð, ekki svo mikið á hæð-
ina — þótt hann væri vel yfir sex
fet _ heldur af því hvað hann var
breiður yfir axlirnar, handleggirnir
sverir og hendurnar gríðarstórar.
Hann hafði kringlótt, náhvítt andlit
með örsmáum, bláum augum og
uppbrettu nefi; hárið var Ijóst, mjög
stuttklippt eins og strá á litinn og
stóð beint upp af höfðinu á hon-
um eins og strá. Andlitið var lítið
og þessi sveri svíri gerði það næst-
um enn minna og munnurinn var
næstum varalaus. Að öllu saman-
lögðu var hann einn sá skelfileg-
asti, viðurstyggilegasti og ógeðsleg-
asti maður, sem ég hafði augum
litið.
Ég hafði fengið sýnishorn af afli
hans. Ég stóð bak við dyrnar þeg-
ar hann hratt þeim opnum og með
sömu hreyfingunni skutlaði hann
sér inn i herbergið. Ég átti fullt i
fangi með að standa á fótunum og
ég býst við að ef höfuðið á mér
hefði verið fyrir hurðinni, þegar
hann skellti henni, hefði hann möl-
brotið höfuðkúpuna.
Maðurinn, sem inn var kominn
stóð þarna andartak og starði á mig.
Hann var í svörtum gallabuxum og
gulri sportskyrtu, undir grænni,
vatnsþéttri vindúlpu og á andliti
hans var áþreifanlegur skegghýj-
ungur. Alísa hafði veitt mér eftir-
för fram í eldhúsið og ég fann að
hún stóð fyrir aftan mig.
— Hver eruð þér? spurði ég. —
Hvað viljið þér?
— Ertu Camber? Þessi sterka,
ráma rödd með ofurlitlum kok-
hreim minnti mig á eitthvað. Ég
hafði heyrt hana áður, en hvenær
og hvar?
- Já.
— Ég er Shlakmann. Hans Shlak-
mann. Ég talaði við þig í sima i
morgun, eins og þú manst.
— Já, sagði ég og reyndi að
ræskja mig og láta röddina verða
rödd. — Já, ég man það. Það var
faðir yðar. . . .
— Það er rétt, sagði Shlakmann
og brosti út að eyrum. — Það var
hann pápi minn, sem hoppaði fyr-
ii lestina. Eða hentir þú honum?
Hann mældi mig með augunum. —
Nei, þú hefur ekki hrint honum. Þú
hrindir engum undir lest. Þú ert
ónýtur pestargemlingur.
— Og hver eruð þér? hrópaði
Alísa. — Þér eruð ekki sonur þessa
gamla manns. Þér stæðuð ekki
þarna glottandi eins og api, ef svo
væri.
— Hlustið á hana, sagði Shlak-
mann og benti á Alisu með þessari
gríðarstóru hendi sem minnti mig
helzt á kjötkrof. — Hlustaðu á hana!
En ég skal segja þér svolítið, frú.
Ef þessi gamli tíkarsonur, Shlak-
mann hefði verið pápi þinn, er hætt
við að þú myndir brosa líka. Hel-
vítis karlinn! Ætlastu til að ég fari
að grenja út af honum?
Hann gekk um eldhúsið meðan
hann sagði þetta, furðulega létti-
lega af svona stórum manni að
vera.
— Áttu bjórdollu, frú? Ég er að
skrælna. Viltu að ég fari að grenja
út af Gus Shlakmann? Ég skal segja
þér, frú, að ef þú hefðir verið bar-
in einu sinni eins og þessi gamli
djöfull barði mig, kannske fimm
hundruð sinnum, myndurðu varla
ráða þér fyrir fögnuði núna. Ég er
enginn engill, frú. Hvernig er með
þennan bjór, áttu hann?
Hann opnaði isskápinn og fann
biórdós. Eins og heillaður af hon-
um virti ég hann fyrir mér með
samblandi af hræðslu og forvitni og
rétti honum dósaopnara. Hann opn-
aði dósina, lyfti henni upp að
vörunum og bjórinn seytlaði niður
um varalaus munnvikin meðan
hann drakk.
— Ah, gott! Nei, ég er enginn
engill, frú, en ég hef ekki rekið
VIKAN—AFMÆLISBLAÐ 53