Vikan - 07.11.1968, Page 54

ÞÁ ER VARLA UM ANNAÐ AÐ
RÆÐA EN HIÐ LJÚFFENGA
LIMMITS OG TRIMMETS
MEGRUNARKEX.
Fæst í apótekum um land allt —
Heildsölubirgöir: G. Ölafsson,
Aðalstræti 4.
einangrunarfangabúðir. Gamli sauð-
urinn er dauður. Djöfullinn hirði
hann. Ég er lifandi. Ég vil fá lykil-
inn.
— Lykilinn, endurtók ég sauðar-
lega.
— Lykilinn, félagi...
Hann lauk við bjórinn og lagði
dósina frá sér. Svo glotti hann við,
tók dósina upp aftur og kreisti hana
milli fingra sér, án áreynslu. Dósin
lagðist saman undan fingrum hans.
Þetta bros gerði litla, náföla and-
litið að ásjónu einhvers skriðkvik-
indis, sem ekki er til í dýrafræð-
inni.
— Ég vil gera allt með góðu.
sagði hann. — Ég vil alltaf gera
allt með góðu. Hver kærir sig um
ofbeldi og vandræði? Hversvegra
léztu feita karlinn ekki hafa iyk.l-
inn?
Alísa hristi höfuðið vonleysis-
lega. — Ég er ekki með neinn leik-
araskap, sagði Shlakmann. — Feiti
maðurinn er með leikaraskao. Pú
ert heimskur, Camber, heimskur, og
nú hefur feiti maðurinn náð I krakk-
ann þinn og ég ætla að fá lykil-
inn. Þú ert enginn maður til að
leika þér við gamla manninn. Þið
tvö kunnið ekki að þvo ykkur bak
við eyrun, en ég skal leika mér við
feita manninn. Heimskingi! Þú
reyndir að pressa út úr honum tutt-
ugu og fimm þúsund. Það var líka
heimska. Feitur hefði skorið móður
sína á háls fyrir tuttugu og fimm
þúsund dollara. Nú áttu engan
krakka og engan lykil. Hvar stend-
urðu þá? Ha? Feitur bíður að fram-
anverðu, en ég kom inn að aftan-
verðu. Hvar stendurðu nú? And-
skotinn hirði ykkur — heimskingj-
arnir ykkar. Komið með lykilinn.
— Við höfum hann ekki, hvísl-
aði ég.
— Það er gaman að ykkur, sagði
Shlakmann og brosti. Tveir heimsk-
ir hlandkoppar — og standið þarna
og segið mér sögu.
Hann tók aftur upp bjórdósina,
lagði endana saman með vísifingri
og þumalfingri og kreisti hana síð-
an aftur eins og hún væri deig, sem
ætti að fara að baka.
— Sástu þetta? Ef ég tæki nú á
þér handlegginn, Camber, bara si
svona og færi að snúa upp á, held-
urðu að þú létir mig hafa lykilinn
þá?
— Á ég að segja þér nokkuð,
sagði Alísa. — Ég skal segja þér,
Shlakmann, að þú ert jafn heimsk-
ur og við. Já, ég held að það verði
ekki vitglóra fundin með neinum
ykkar — þér með vöðvana — Angie
með hnúajárnin — og feita mann-
inum með þessa lóðaríistík, sem
hann á fyrir konu — mér verður
óglatt af ykkur öllum.
Shlakmann fór að flissa. — Cam-
ber, sagði hann við mig. — Mér
verður óglatt af ykkur. Heyrirðu
það, tíkarsonur? Mér verður óglatt
af ykkur. Honum þótti þetta fynd-
ið og hann skellihló.
— Óglatt, endurtók Alísa. — Þið
þefjið allir af ævilangri dvöl ykkar
í rennusteininum. Ég hef aldrei á
ævi minni vitað fyrr að til væru
menn eins og þið. Og þið hugsið
ekki. Geturðu ekki skilið að ef við
hefðum þennan djöfulsins lykil, þá
hefðum við látið hann?
Shlakmann hætti að hlæja: — Nei,
frú. Hversvegna hefðuð þið átt að
láta þá hafa hann?
— Þótt ekki væri nema af þeirri
einföldu ástæðu, að koma í veg fyr-
ir að apar eins og þú kæmuð hing-
að til að hafa í hótunum við okkur.
— Frú, þessi lykill er gull.
— Okkur aðeins sorg.
— Gull, frú, gull.
Hann þreif um handlegginn á
mér og kreisti og ég gretti mig af
sársauka.
— Hættu þessu! hrópaði Alísa.
Hlustaðu á mig.
Hann sleppti mér og kinkaði
kolli. — Allt í lagi, frú, ég hlusta!
— Viltu fá lykilinn?
— Éq vil fá hann.
— Gott. Þú vilt fá lykilinn, við
viljum fá barnið. Ertu með feita
manninum eða móti honum?
— Ég er með mér, frú, og ég vil
fá hann fyrir mig.
— Gott. Lykillinn er ekki hér.
Hlustaðu og farðu ekki að misnota
þessa vöðva þína. í morgun lagði
ég lykilinn einmitt hér á borðið.
Shlakmann gekk að borðinu og
starði fast á punktinn, sem Alísa
hafði bent á.
— Já, hér, sagði Alísa. — Svo
skildi ég litlu stúlkuna mína eftir
hér og fór aftur inn í svefnherberg-
ið. Svo fór ég með stúlkuna í skól-
ann og þegar ég kom aftur var
lykillinn horfinn. Það var þess
vegna, sem við gátum ekki látið
Angie hafa hann og það var þess
vegna, sem þeir tóku barnið okkar.
— Og tuttugu og fimm þúsund
dollararnir, frú?
— Við urðum að segja Angie
eitthvað. Hann hefði drepið okkur
— svo við lugum að honum.
— Aðeins til að fá nokkurra
klukkustunda frest, Shlakmann,
sagði ég. — Við lugum að Angie.
Guð veit að ég vildi ekkert frem-
ur en losna við þennan lykil, en
við gátum ekki fundið hann. Hann
var horfinn.
— En nú hafið þið fundið hann.
— Nei, sagði Alísa, — en ég veit
hvar hann er. Litla stúlkan mín tók
hann og hún er með hann í vasan-
um. Það hlýtur að vera, vegna þess
að hann getur ekki verið annars
staðar. Og ef þú vilt fá hann get-
urðu fengið hann. Við viljum að-
eins fá barnið. Ef þú finnur hana
máttu fá lykilinn.
— Kannske veiztu hvar hún er,
Shlakmann, sagði ég og greip fram
í. Þetta er skynsamlegt og við högn-
umst öll á því. Þú færð lykilinn og
við fáum Pollý.
— Og á ég að trúa þessu? hreytti
Shlakmann út úr sér. Þið segið mér
þetta, en á ég að trúa því?
— Þú verður að trúa því, sagði
ég. — Þú átt ef til vill engin börn,
Shlakmann, en þú hefur lesið um
fólk, sem börnunum hefur verið
rænt frá. Líttu á okkur, erum við að
Ijúga að þér? Líttu bara á okkur.
Við höfum mátt þola helvíti, við
lifum í martröð.
— Bíðið andartak, sagði Shlak-
mann og lyfti kjötkrofunum. Bíðið
aðeins andartak. Honum var greini-
leg óreynsla af því að hugsa. Hann
gat ekki hugsað án þess að líkam-
inn væri með. Andlitið varð skrímsl-
islegra en nokkru sinni fyrr, meðan
hann setti stút á varirnar, blés í
kinnarnar og pirði augun á okkur.
— í þessu hólfi er meira en
tveggja dollara virði. Þið látið
Angie ekki hafa lykilinn, svo hvers-
vegna ættuð þið heldur að láta mig
hafa hann? Það getur verið að þið
séuð að Ijúga. Ég skal hrista úr ykk-
ur lýgina, sagði hann ákveðinn í
bragði. Hann lagði af stað í áttina
til mín.
— Hlustaðu! hrópaði Alísa. —
Hlustaðu, Shlakmann, og láttu ekki
eins og fffl. Þú gætir drepið okkur
með berum höndunum, er það ekki
rétt?
Shlakmann brosti: — Rétt, frú.
Sjáðu hvað ég geri við hann. Það
gefur þér nokkra hugmynd.
— Hlustaðu nú á mig. Þú sýnir
okkur hvar barnið er og við förum
með þér. Ef Pollý hefur ekki lykil-
inn geturðu drepið okkur eða gert
við okkur hvað sem þú vilt. Mynd-
um við reyna að snúa á þig þegar
við vitum hvernig þú getur farið
með okkur?
Hann hugsaði andartak. — Haf-
iði ekki kallað í lögguna?
— Nei. Við viljum aðeins fá
barnið eins og við vorum að segja
þér. Þú vilt fá lykilinn. Við getum
fengið hvorttveggja. Ef þú lemur
okkur sundur og saman núna glöt-
54 VIKAN—AFMÆLTSBLAÐ