Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 64

larkifflinöaí
á LOFT
og VEGGI
Höfum fyrirliggjandi
ýmsar legundir s.s.:
FURU
OREGON P!NE
EIK
ÁLM
ASK
CAVIANA
GULL-ÁLM
TEAK
Harðviðarsðldn i
Þórsgölu 13.
Símar 11931 & 13670.
V
y
Nýja efniS, sem komið er í
staS fiðurs og dúns í sófapúða
og kodda, er Lystadun.
Lystadun er ódýrara, hrein-
legra og endingarbetra, og
þér þurfið ekki fiðurhelt
léreft.
Kurlaður Lystadun er ákjós-
anlegasta efnið í púða og
kodda.
HALLDOR
JÓNSSON H.F . Heildverzlun |
Hafnarstræti 18
Símar 2 39 95 og 125?$
Hann steig fram úr rúminu,
renndi sér í sloppinn og inni-
skóna og opnaði lúguna hljóð-
lega. Það heyrðist ekkert hljóð
að neðan. Sennilega voru Harriet
og Robert að sofa úr sér — rétt
eins og hann, og höfðu sofið yfir
sig.
Ambrose fann óþægilegt bragð
í munni sér. Það var eins og
hann hefði étið hluta af gólf-
teppi og brúsk úr hári Dinkie,
eftir að Dinkie hafði velt sér
upp úr dauða fuglingum, sem
hann fann á þakinu, þarna um
kvöldið. Sterkt, sætt te hafði gert
ilít verra. Það sem hann þurfti
var meira af því sama tagi, sem
gerði honum leitt í munni. Það
hlaut að vera eitthvað eftir í
einhverri flöskunni.
Ambrose sveiflaði sér fimlega
út yfir lúgugatið og lét fallast
ofan á kommóðuna.
Að minnsta kosti hafði hann
hugsað sér það, en kommóðan
var bara ekki þarna lengur.
Hann féll alla leið niður á gólf-
ið og lenti með skell, sem berg-
málað: uppeftir hrygglengjunni
á honum.
Hann litaðist um.
Það var ekkert að sjá.
Dyrnar á svefnherberginu,
sem næst var stóðu í hálfa gátt
og í gegnum þær sá hann glitta
í berar gólffjalir. Það var fárán-
iegt. Það var ein af þessum
stuttu martröðum sem maður
fær, áður en maður vaknar.
Hann hristi sig, en þegar það
dugði ekki gægðist hann gegn-
um stigahandriðið.
Hann sá einhverjar ólögulegar
hrúgur gegnum opnar setustofu-
dyrnar — vafðar í lök. Engar
rnynd;r. Ekkert.
Ambrose settist í efsta stiga-
þrepið til að losna við skjálftann
í hnjánum. Svo hélt hann niður
og nam staðar á þröskuldi hinn-
ar auðu setustofu. Það var eins
og einhver plága hefði gripið
þetta hús og lagt undir sig, ekki
aðeins íbúana, heldur einnig
húsgögnin. Þetta var þurrlend's
útgáfa af hinu dularfulla hvarl'i
Marie Celeste.
Allt í einu hringdi síminn.
Hringingin var dauf, en hann
dauðhrökk við. Hann litaðist um
í æði, síminn hélt áfram að
hringja. f æslngu tók hann að
þjóta á milli þessara ólögulegu
lakahrúga, lyfta einni og þjóta
að þeirri næstu.
Að lokum fann h'ann símann
úti i horni og svaraði:
— Já. Halló!
Svo fór um hann fengins aldu,.
þetta var Harriet. Harriet ásamt
allskonar skvaldri og þys á lín-
unni eins og hún væri að tala
úr þúsund kílómetra fjarlægð.
— Hvar ertu, elskan? spurði
hann ákafur.
Hún var í Ghana.
Ambrose ríghélt sér og lét
fallast upp að veggnum. —
Ghana?
— Já Ghana, sagði Harriet.. I
Afríku.
— Með Robert?
Auðvitað, þetta var hans
hugmynd, hans draumur. Nú
þegar hann hefur nóga peninga
hrindir hann honum í fram-
kvæmd.
— Með hverju?
— Elskan, ég er að reyna að
skýra það fyrir þér, en það er
allt svo flókið. Þetta gerðist ailt
svo fljótt.. Robert er svo ein-
staklega bráðlátur. Vissir þú að
Robert væri svona bráðlátur?
— Nei, svaraði Ambrose fýlu-
lega.
— Hann hefur hér yf rmann
allra vanþróuðu landanna í
heiminum og hann er að bjóða
þeim það sem hann kallar al-
heimsbrjóstahaldarann. Það er
leyndarmálið, sem hann hefur
verið að vinna að í rannsóknar-
dcildinni. Hann ætlar að gefa
það öllum þessum fátæku, van-
þróuðu þjóðum.
— Gefa þeim það?
- - Já, í þágu alheimsfriðar.
- En hvenær komið þið aftur?
— Ég veit það ekki. Þegar við
erum Vrúin hér fórum við til
Sambia og hér, hvert var það nú
aftur? Ójá — - Madagaskar,
Mozambique, Hong Kong
— En
í þessu bili var sambandið rof-
ið.
Framhald í næsta blaði.
jfmfSHttomm
Framhald af bls. 25
gera allt sem ég get fyrir þig. Þú getur alltaf fengið skilnað seinna,
ef þú óskar þess.
Soames brosti biturlega. Þú veizt ekki hvað þú ert að tala um,
Val. Það er ekkert eins örlagaríkt eins og að fresta slíkum málum.
Ég veit það af sorglegri reynslu. . . .
Það var svo örvæntingarfullur hreimur í rödd hans að Val leit
64 VIKAN—AFMÆLISBLAÐ