Vikan - 07.11.1968, Qupperneq 65

OPAL 30 denier GOLDSTRIPE sokkarnir fara
sigurför um landiS, vegna frábærra gæða.
OPAL sokkarnir eru framleiddir af stærstu
sekkaverksmiSju Vestur-Þýzkalands, úr fyrsta
flokks perlonþræSi.
BeriS saman verS og gæSi OPAL sokkanna viS
aSra sokka, og þér munuS sannfærast um, aS
OPAL sokkarnir eru beztu fáanlegu sokkarnir
á markaSnum.
OPAL sokkarnir eru framleiddir í tízkulitun-
um: Jasmin, Inka og Roma.
OPAL sokkarnir eru fáanlegir í 20, 30 og 60
denier.
OPAL - OPAL - OPAL - OPAL - OPAL - OPAL
inkaumboSsmenn fyrir OPAL Textilwerke G.m.h. Horstmar/Westfalen.
Kp. Þorvaldsson & Co. helldverzlun |j Grettisgötu 6 - Símar: 24730, 24478, 23165.
V_________________________________________________________________________________________
ósjálfrátt á hann með undrunarsvip. Þetta var í fyrsta sinn sem
hann hafði heyrt frænda sinn tala af tilfinningu. En þá kom hon-
um í hug að hann hafði einhvern tíma heyrt sitthvað um að Soam-
es hafði verið kvæntur og að konan hafi hlaupið frá honum. Hann
minntist þess að faðir hans hafði kallað hana nöfnum, sem menn
yfirleitt sögðu ekki upphátt. Það var aldrei talað um þann atburð,
innan fjölskyldunnar.
— Nei, það eina rétta er að leysa þennan hnút strax, í eitt skipti
fyrir öll, bætti Soames við.
Þessi orð höfðu nokkur áhrif á Val. f fyrsta lagi komst hann að
því að heimurinn snerist ekki eingöngu um hann einan. Hann hafði
sagt við móður sína að hann skvidi gera allt sem hann gæti fyrir
hana, en nú bætti hann við, dálítið hikandi: — Ég ætla að borða
úti í kvöld. . . .
Og þótt þetta væri síðasta kvöldið, áður en hann færi til Oxford,
varð Winifred fegin því að hann ætlaði út. Hún hafði ekki þrek til
að tala um þetta ástand við hann....
Kvöld nokkurt fór Soames að heiman, í erindi sem hann vissi að
krafðist meiri varfærni en hann hafði nokkru sinni þurft að við-
hafa. Hann valdi kvöldið til þess, sumpart vegna þess að þá voru
frekari líkur til þess að Irene væri heima, og sumpart vegna þess
að hann treysti betur sjálfum sér í rökkri; yrði ekki eins kjark-
mikill í dagsbirtu.
Soames var skrælþurr í munninum og hjartað hamaðist í brjósti
hans, þegar hann gekk upp stigann. Hann heyrði á leiðinni upp að
Irene var að spila á hljóðfærið. . . .
— Nafn mitt er Forsyte, sagði hann við stúlkuna, sem kom til
dyra. — Frúin á von á mér.... Þetta var bragð, sem honum datt
í hug. Irene myndi þá kannski halda að þetta væri Jo.
Þegar stúlkan var farin inn og hann beið einn í litla anddyrinu,
fannst honum eins og höfuð hans væri tómt. Ætti ég að fara úr
frakkanum? Honum fannst það hlægilegt að þetta var eina hugsun-
in sem komst að hjá honum.
Svo opnaði stúlkan dyrnar. Irene hafði staðið upp, en hélt enn-
þá höndunum á hljómborðinu. Þegar hún sá hver þetta var, greip
hún ósjálfrátt eftir stoð, svo það heyrðist ískrandi, falskur hljómur
frá hljóðfærinu.
Hún var í svörtum, flegnum kjól. Soames minntist þess ekki að
hafa séð hana svartklædda áður, og hann hugsaði: Skrýtið að hún
skuli vera uppábúin, þótt hún ætli sýnilega ekki út.
— Ert það þú? hvíslaði hún.
Aftur og aftur hafði Soames undirbúið í huganum hvað hann
ætlaði að segja, en það kom ekki að neinu gagni, hann varð hrein-
lega mállaus. Aldrei hafði það hvarflað að honum að það yrði svona
áhrifaríkt að hitta aftur þessa konu, konuna sem hann eitt sinn þráði
svo mjög, og sem hann gat ekki eignazt, þótt hann væri kvæntur
henni, hún var jafn töfrandi nú, eftir tólf ár.
■— Já, það er ef til vill undarlegt að ég skuli koma til þín, sagði
hann, þegar hann loksins fékk málið. — Ég vona að þér líði vel.
— Já, takk. Viltu ekki fá þér sæti?
Hann settist á brúnina á stólnum sem næstur stóð. -— Þú hefur
ekkert breytzt. ...
Ekki það? Hvað er þér á höndum?
— Ég þarf að tala við þig.
— Jo frændi þinn hefur sagt mér hvað það er sem þú óskar
eftir, og ég vil gjarnan skilja löglega við þig. Það hef ég alltaf
viljað.
Soames sagði biturlega: Þá vildir þú kannski gjöra svo vel að
veita mér þær upplýsingar, sem ég þarf á að halda, laganna vegna?
— Ég get ekkert sagt þér annað en það sem þú þegar hefur
fengið að vita gegnum Jo.
Soames horfði aftur rannsakandi á hana. Hvað ytra útlit snerti
var hún jafnvel ennþá fegurri en áður, hún var svolítið holdugri.
En hún hafði örugglega tekið miklum sinnaskiptum. Nú var hún í
sókn, í stað þess að vera í þögulli andstöðu, eins og áður. Þetta var
auðvitað því að kenna að Jolyon frændi hans hafði arfleitt hana
að þessum peningum, það gerði hana sjálfstæðari, hugsaði hann
reiðilega.
Hún mætti augnaráði hans, án þess að blikna. En hve augu henn-
ar voru skær og fögur. Soames varð einhvern veginn undarlegur
innanbrjósts, þótt honum væri ljóst að hann ætti að hata hana.
— Áttu við að þú hafir ekki haft nein afskipti af karlmönnum,
síðan þú yfirgafst mig?
— Engin, sagði Irene, og var fastmælt. — Ef þú vilt fá skilnað,
verður þú sjálfur að leggja til nauðsynleg gögn.
VIKAN—AFMÆLISBLAÐ Ö5