Vikan - 07.11.1968, Side 67

verða af þeirri heimsókn, ef hann mætti ráða, en sökum meðfæddr-
ar háttvísi sagði hann: — Þú gætir kannski komið og borðað með
okkur miðdegisverð á morgun. Klukkan hálf átta á hótelinu. . . .
Holly og faðir hennar komu til Oxford með hádegislestinni. Þetta
var fyrsta heimsókn Hollyar til háskólabæjarins, og hún virti
bróður sinn fyrir sér með aðdáun.
Eftir hádegisverðinn sýndi Jolly þeim bæinn. — Já, það er ann-
ars rétt, sagði hann eins og út í bláinn, — ég neyddist til að bjóða
þessum Val Dartie að borða með okkur í kvöld. Hann vildi endi-
lega bjóða okkur til hádegisverðar á stúdentagarðinum sínum. Mér
fannst hentugra að bjóða honum heldur að borða með okkur, þá
þurfum við ekki að heimsækja hann. En ég er ekkert sérlega hrif-
inn af honum.
Holly roðnaði upp í hársrætur. — Hversvegna ekki? spurði hún
með hægð.
O, ég veit það ekki . . . mér finnst hann spjátrungslegur.
Hvernig er fólkið hans, pabbi?
Jo gat ekki komizt hjá því að brosa. — Spurðu Holly, hún hefur
líka séð móðurbróður hans.
— Mér líkar vel við Val, tautaði Holly. —- En Soames frændi . . .
ja, hann er allt öðruvísi.
Það voru ekki skrautleg salarkynni á gamla hótelinu, þar sem
feðginin bjuggu. Litla stofan var dimm, á veggjunum var gömul
eikarklæðning. Þar sat Holly, alein, klædd hvítum kjól, og beið
eftir gestinum.
Val tók varlega í hönd hennar, eins og það væri fiðrildi sem
hann héldi í lófa sér. Svo greip hann gardeniu, sem hann bar í
hnappagatinu, rétti henni hana og spurði hvort hún vildi ekki setja
hana í hárið, það myndi fara henni svo vel. . . .
— Ó, nei — nei, takk, sagði Hollv, en tók samt vð blóminu, því
að hún mundi hvernig Jolly hafði lýst honum, og hún var viss um
að bróður hennar fannst það spjátrungslegt að bera blóm í hnappa-
gatinu. Henni var mikið í mun að þeir feðgarnir fengju aðra hug-
mynd um Val.
— Ég hef ekki sagt þeim frá reiðtúrnum okkar, Val.
— Nei, við skulum halda því leyndu, okkar á milli.. . .
Það var greinilegt að hann var taugaóstyrkur, og það jók á sjálfs-
traust hennar, og hún fylltist viðkvæmri þörf til að gleðja hann.
Segðu mér eitthvað um Oxford. Það hlýtur að vera yndislegt
að vera hér.
Val viðurkenndi að það væri gott, því að hér gat maður gert það
sem mann lysti. Það var ekki tekið svo alvarlega með fyrirlestrana,
og hann hafði eignazt marga skemmtilega félaga. — En samt vildi
ég geta horfið til London, þá gæti ég heimsótt þig, bætti hann hlý-
iega við.
Holly leit feimnislega niður, en í því komu feðgarnir inn.
Þar með var rómantíkin fokin út í veður og vind og gerði ekki
aftur vart við sig þetta kvöld. Það var eitthvað sem olli því, að
kvöldið var ekki sérlega vel heppnað. Jo var ekki lengi að finna
kalann sem hafði myndazt á milli ungu mannanna, já, jafnvel Holly
var eitthvað annarleg.
Rétt eftir miðdegisverðinn fékk Jo bréf, sem gerði hann hugsandi
og þöglan, það sem eftir var kvöldsins. Þegar Val og Jolly fóru,
gekk hann spottakorn með þeim, en staðnæmdist undir götuljós-
keri á leiðinni heim, og las bréfið aftur. Þetta var neyðarkall frá
Irenu, og það truflaði sálarró hans.
Hvað átti hann að gera? Honum kom til hugar að snúa sér til
June dóttur sinnar. Ef til vill gæti hún hjálpað. Irene hafði þó einu
sinni verið bezta vinkona hennar. Hann ákvað að senda skeyti til
June og biðja hana um að hitta sig á Paddington stöðinni, næsta
dag.
Á leið sinni heim að hótelinu reyndi hann að skilgreina sínar
eigin tilfinningar. Hefði honum orðið svona mikið um, ef þetta hefði
verið einhver önnur kona? Nei, það var alveg ljóst að hann hefði
tekið þessu létt, ef einhver önnur en Irene hefði átt í hlut. .
Jo gekk beint til herbergis síns, en hann var of eirðarlaus til að
fara að sofa. Hann fór ekki úr frakkanum, en settist við gluggann
og leit yfir þökin í þessum fagra bæ, sem nú var baðaður í tungl-
skininu . .
í næsta herbergi lá Holly, og hún gat heldur ekki sofið. Hún
hugsaði um það fram og aftur hvað hún gæti gert svo bróður henn-
ar líkaði betur við Val. Ilmurinn af gardeníunni fyllti litla her-
bergið, og hún var sæl, vegna þess að hún fann tengslin við Val,
fann nálægð hans, þegar hún handlék blómið.
Á stúdentagarðinum stóð Val við gluggann í herbergi sínu og
horfði niður í tunglskinsbjartan garðinn. En það var Holly sem
hann sá, — Holly, þar sem hún sat við arininn, í hvíta kjólnum,
og beið hans. . . .
Framhald í næsta blaði.
GEFJUN KIRKJUSTRÆTI
/ ;
Þer soarið með áskrift
VIKAN
Skipholtl 33 - sími 35320
V /
VIKAN—AFMÆLISBLAÐ «7