Vikan - 28.08.1969, Qupperneq 16

KLUKKAN var tuttugu mínútur yfir
átta á mánudagsmorgni, þegar ég
kom á stöðina. Fulltrúinn í af-
greiðslunni, Baumann, var eitthvað
að fást við skiptiborðið, svo að
hann sá mig ekki.
Ég gekk eftir löngum og þröng-
um ganginum, beygði til vinstri og
stanzaði fyrir framan sandblásna
glerhurðina, sem á stóð: Leynilög-
regla. Ég lagfærði bindið, andaði
d]úpt að mér og tók um hurðarhún-
inn. Jæja, nú er aS duga eða drep-
ast, hugsaði ég með mér, opnaði
dyrnar og gekk inn.
Strákarnir voru þar allir. Augie
Canazarro var að skipta um borða
í ritvélinni sinni, með gulan blýant
milli tannanna. Doug Sales grúfði
sig yfir blaðastafla á borðinu hjá
sér. Pat Donovan og Cliff Ostrow
töluðu ákaft saman yfir kaffibolla.
Ég stóð þarna þegjandi, og horfði
til skiptis á þá og lokaðar dyrnar á
skrifstofu Janines, yfirmanns míns.
Svo ræskti ég mig: „Góðan dag-
inn."
Donovan varð fyrstur til þess að
líta upp: „Já, herra minn, hvað . . ."
Svo skellihló hann.
Hinir strákarnir litu upp — og
göptu af undrun. Augie Canazarro
missti blýantinn úr munninum og
beint á gólfið. Andlitið á honum
minnti mig á söguna um hundinn
með augu eins og sívaliturn.
Donovan hallaði sér aftur á bak
í stólnum og krosslagði hendurnar
á stórum maganum. Tárin streymdu
niður kinnarnar.
„Þetta getur ekki verið," sagði
Doug Sales.
Cliff Ostrow lagði kaffibollann
sinn varlega frá sér. „Nú hef ég
séð allt," sagði hann. „Já, ég hef
verið lögga í 16 ár og nú hef ég
séð allt."
Ég tók af mér hattinn og settist.
„Ég sé að ykkur hefur tekizt að
halda byggingunni sæmilega í horf-
inu síðastliðnar tvær vikur," sagði
ég svo rólega.
Þeir störðu ennþá á mig. Doug
Sales klóraði sér í nefinu. „Heyrðu,
Pete," sagði hann svo hlæjandi,
„þetta er ekki ekta, er það? Ég
meina, þetta er bara gervi, ha?"
„Auðvitað er þetta ekta," svar-
aði ég kæruleysislega.
Donovan stóð upp og gekk til
mín. Hann lagði höndina á vang-
ann á mér og skríkti.
„Svona," sagði ég höstuglega,
„stilltu þig, gæðingur."
„Ja, hérna," hljó Donovan. „Þetta
er ekta."
„Hvað er eiginlega að ykkur?"
spurði ég. „Hafið þið aldrei séð al-
skegg fyrr?"
„Ert þú orðinn vitlaus?" spurði
Augie, ennþá með galopinn munn-
inn.
„Of mikið sólskin," sagði Cliff
dapurlega. „Hann hefur verið of
mikið í sólinni í sumarfríinu sínu."
Þá heyrði ég allt i einu hljóð bak
við mig, sneri mér við — og horfði
beint framan í Janine, sem kom út
úr bvrgi sínu. „Hver skrattinn qenq-
ur hér á?" hrópaði hann. „Maður
gæti haldið , "
Augu okkar mættust og hann
hætti í miðri setningu. Hann teygði
höfuðið fram eins og hani sem ætl-
ar að gala, og glápti á mig forviða.
Neðri kjálkinn datt niður, og hann
gekk upp að mér með uppglennt
augun.
„Maddox?" sagði hann svo hik-
andi.
„Já, herra," svaraði ég hinn ró-
legasti.
„Maddox!" öskraði hann — nú
vottaði ekki fyrir hiki í röddinni.
„Já, herra."
Hann beindi skjálfandi fingri að
mér. „Hver þremillinn er þetta eig-
inlega?"
„Þetta heitir alskegg — herra."
„Alskegg?" Hann virtist eiga (
erfiðleikum með að bera orðið
fram.
„Já, herra."
„Og þú lézt þér vaxa alskegg?"
„Vissulega, herra minn."
Nefið á honum varð rautt. Mað-
ur gat alltaf vitað hvenær Janine
varð reiður. Fyrst varð nefið rautt,
svo eyrun. „Ert þú að reyna að
vera fyndinn, Maddox?" sagði hann
svo með þunga.
„Alls ekki," svaraði ég.
Donovan hristist enn af hlátri.
Janine hvessti augun á hann: „Haltu
þér saman!" hrópaði hann svo.
Donovan hélt sér saman!
Janine sneri sér aftur að mér:
„Hvað ertu að reyna að gera núna,
Maddox?"
„Ekkert, hr. Janine," svaraði ég
sakleysislega.
..betta hér er umdæmisstöð,
Maddox," sagði hann og hækkaði
röddina. .J.öarenlustöð! Frt þú að
reyna að aera arín að því?"
„Grín, herra?"
„Já, þú kemur hér inn með
þetta — þennan bölvaða rytjung á
andlitinu!" öskraði Janine. „Hvað
meinar þú eiginlega með þessu?"
„Ekkert," svaraði ég. „Mér datt
bara í hug að láta mér vaxa skegg.
Mig hefur alltaf langað til þess."
„En þú ert í leynilögreglunni,
Maddox! Löggur geta ekki vaðið
um með skegg!"
„Hvers vegna ekki?" spurði ég.
„Það er bara ekki hægt! Það er
aldrei gert!"
„Þá er ég frumkvöðullinn að
nýrri hefð," sagði ég og brosti
framan í hann.
Donovan flissaði.
Andlitið á Janine varð purpura-
blátt. „Snáfaðu inn í baðherbergið
og skafðu þessa ómynd af, Mad-
dox!" veinaði hann. „Heyrirðu það?
Núna!"
„Nei," sagði ég hljóðlega.
„Hvað? Hvað sagðir þú?"
„Nei, herra," endurtók ég.
„Ég er að gefa þér skipun, Mad-
dox!"
„Pá er ég hræddur um að ég
neyðist til að þverskallast við
henni."
Allt í einu varð allt hljótt í her-
berginu. Ég gat heyrt i viftunni fyr-
ir ofan spjaldskrána, þar sem hún
mallaði hljóðlega. Allir virtust halda
niðri í sér andanum.
Andlitið á Janine var ekki meira
en sentimeter frá andlitinu á mér.
Við störðum hvor á annan, án þess
*vo m'kið sem að denla auaa. há
'neri hann sér sk''ndilena við og
stormaði inn í skrifstofu sína. Hann
sk°llti hurðínni svo. að olerið skrölti
í henni.
Ég leit á Doug Sales. „Áttu meira
kaffi, Doug?!' spurði ég.
Þeir horfðu á mig eins og ég
væri eitthvert furðudýr. Donovan
flissaði stöðugt. Cliff Ostrow var
aaour á svipinn — eins og veniu-
leaa.
Augie reis úr sæti sínu og kom
til mín. „Pete," sagði hann, „viltu
tala aðeins við mig?"
„Auðvitað, Augie," svaraði ég.
Hann var nánasti vinur minn á stöð-
inni. Ég fylgdi honum út í horn
herbergisins, og við stóðum við
oluggann sem vissi út að garðinum
hinum megin við götuna.
„Sjáðu nú til, Pete," sagði Augie.
„Hvað er það sem vakir fyrir þér?"
„Ég veit ekki hvað þú átt við."
„O, láttu ekki svona. Þú lézt þér
vaxa þetta skegg til að svekkja Jan-
ine — og þrættu ekki við mig."
Ég lyfti hendinni í friðarskyni.
,.AIIt í lagi," sagði ég svo. „Þú
hefur rétt fyrir þér. Það var ástæð-
an til að byria með."
„Og nú ert þú búinn að fá þitt,"
sagði Augie. „Farðu nú og rakaðu
16 VIICAN 35-tbI-