Vikan - 28.08.1969, Qupperneq 46

MIDA
PREIMTUIM
Takiö upp hina nýju aðferö og
látið prenta alls konar aögöngu-
miða, kontrolnúmer, tilkynning-
ar, kvittanir o.fl. á rúllupappír.
Höfum fyrirliggjandi og útvegum
með stuttum fyrirvara ýmis konar
afgreiðslubox.
LEITIÐ UPPLÝSINGA
HILMIR HF
SKIPHOLTI 33 - SÍMI 35320
V__________________J
Septemberhefti Úrvals er í þann veg-
inn að koma út, fjölbreytt að fróð-
legu og skemmtilegu efni eins og
venjulega. Bókin segir til dæmis frá
þeim sögulega atburði, þegar barni
Lindberghs flugkappa var rænt. Ár-
ið 1932 kom það hugum manna hvar-
vetna í uppnám. Maðurinn, sem naut
jafnmikillar aðdáunar og Armstrong
tunglfari nú, hafði orðið fyrir óhugn-
anlegum glæp. Af greinum má nefna:
Hvað er framundan í geimferðum?
Staðreyndir um pípureykingar, Mestu
jarðskjálftar sögunnar, Konur í So-
vétríkjunum, Vinsældir stjörnuspá-
dóma fara vaxandi og ótalmargt fleira.
ú._______________________________________________________________/
Sé samvizkan í lagi
er allt í lagi
Framhald af bls. 11.
arinnar. „Nú ætla ég að fá alla til-
finningu úr hendinni á þér," held-
ur hann áfram. Svo að segja um
leið og hann segir þetta, fer að
fara undarleg tilfinning um fingur-
gómana á mér og Vilhjálmur held-
ur stöðugt áfram, unz hann skyndi-
lega klípur harkalega í handarbak-
ið á mér, og ég æpi upp.
„Fannstu fyrir þessu?" spyr
hann vantrúaður. „Þá hef ég greini-
lega aðeins verið búinn að koma
þér niður á annað stig. Ég hélt að
ég hefði náð þér þangað áðan þeg-
ar við töldum á víxl.
— Dáleiðslan skiptist í 6 stig, og
á 6. stigi fær maður fórnarlambið
til þess að fara langt aftur í tím-
ann; ímynda sér að það sé ekki
nema 3—5 ára, kannske. Svoleiðis
getur tekið marga klukkutíma, og
getur einnig verið hættulegt, þar
sem þá geta komið fram ýmsar sál-
rænar flækjur, sem aðeins sálfræð-
ingar hafa vit og kunnáttu til að
taka. Að vísu hef ég komið fólki
nokkuð langt aftur t tímann, en það
er þá einungis fólk sem ég þekki
vel.
— Fyrst eftir að ég kláraði þenn-
an skóla hafði ég hugsað mér að
notfæra mér kunnáttu mína á ein-
hvern hátt, en hætti alveg við það.
Dáleiðsla á fremur erfitt uppdrátt-
ar hér á íslandi: það er eins og
læknar vilji ekki viðurkenna hana
sem vtsindagrein. í Bandaríkjunum
er þetta mikið notað, jafnvel af
tannlæknum, sem nota dáleiðslu (
stað deyfingar. Ég veit meira að
segja til þess að sumum er nóg að
ná burtu tilfinningu úr einum
fingri, sem þeim síðan nægir að
pota á þann stað sem þeir vilja
gera ónæman fyrir sársauka og það
er eins og við manninn mælt.
— Ja, galdrar og galdrar ekki.
Dáleiðsla er fyrst og fremst vís-
indagrein, og hefur nú hlotið al-
þjóðaviðurkenningu sem slík.
Margir eru ákaflega vantrúaðir á
þetta, og ekki að ástæðulausu. Það
eru alltaf að koma fram einhverjir
loddarar, sem öðlast frægð og virð-
ingu með svikum og prettum. Þeir
sveifla kringum sig glerkúlu í keðju
og seqja lítið annað en hókuspók-
us.
— í rauninni skiptir þessi gler-
kúla engu máli, öðru en því, að
hún er elzta tækið sem notað hef-
ur verið í sambandi við dáleiðslu.
Sá fyrsti sem notaði hana var ná-
ungi að nafni Helmer. Hann hafði
ekki hugmynd um hvað hann var
að gera, en það undarlega var, að
hann gat dáleitt fólk. Síðan bað
var, hefur þessi kúla hlotið viður-
kenningu, og er í rauninni ákaf-
lega gagnleg. Fólk verður mun
móttækilegra og samvinnuþýðara
er það sér eitthvað svona myste-
rískt."
Mér er farinn að segja svo hug-
ur, að öll þessi dáleiðsla sé lítið
annað en blekking — eða sjálfs-
blekking. En, „vísindi", segir Vil-
hjálmur einu sinni enn og glottir.
„Mér finnst ég hafa haft ákaf-
lega gott af þessu," heldur hann
áfram. „Þessi þekking mín hefur
til dæmis hjálpað mér mjög mikið
við nám. Það er ótrúlega gott að
geta einbeitt huganum að einhverju
einu, og lokað allt hitt úti. Það er
eins og að vera í hljóðeinangruðu
herbergi. Nú á ég töluvert gott
með að einbeita mér, og þakka
það algjörlega dáleiðslunni."
( hópi landans eru menn alltaf
reiðubúnir að heyra deili á ein-
hverjum sem um ræðir — og svo
var með mig þarna í stofunni
heima hjá Vilhjálmi Vilhjálmssyni.
„Langflestir," segir hann, „halda
að ég sé frá Akureyri, hafi fæðzt
þar og alið allan minn aldur —
hingað til, a. m. k. — en svo er
alls ekki. í allt var ég fjögur ár á
Akureyri, og þá alltaf í skóla. Og
þó, ég var þrjú ár þar í mennta-
skólanum, og svo kenndi ég eitt
ár í gagnfræðaskólanum eftir það.
— En það er víst bezt að byrja
á byrjuninni. Ég er fæddur 11. apr-
(I 1945, í Merkinesi í Höfnum,
hérna á Reykjanesinu, og þar býr
fjölskylda mín ennþá, við beztu
heilsu. Nú, eins og aðrir grisling-
ar á staðnum gekk ég í barnaskól-
ann þar og fór svo í 1. bekk gagn-
fræðaskólans í Keflavík. En úr því
að ég var kominn á flakk á annað
borð, þá fannst mér ég alveg eins
geta haldið þvi áfram, og eyddi
næstu tveim vetrum á Laugarvatni:
2. bekkur gagnfræðaskóla og svo
landspróf.
— Að því loknu hélt ég til ísa-
fjarðar oq eftir það komst ég til
Akureyrar og lauk stúdentsprófi frá
M. A. vorið 1964. Það var ekki
fyrr en ég kom norður að ég fór
að fást við hljóðfæraleik. Þá lék ég
á kontrabassa í skólahljómsveitinni;
fyrsta hljóðfærið sem ég eignaðist.
( rauninni hefur aldrei verið til
hljóðfæri ( minni fjölskyldu utan
að pabbi gamli átti einhvern tíma
nikku sem hann spilaði á af full-
um krafti.
— Eftir að ég hafði lokið stúd-
entsprófi, labbaði ég mig til Ingi-
mars Eydal og bað um vinnu, en
þá hafði ég frétt að bassaleikarinn
hans væri nýhættur. Ég fékk vinn-
una, og var svo með honum í tæo
tvö ár, auk þess sem ég kenndi
ensku einn vetur I Gagnfræðaskóla
Akureyrar. Mér Kkaði ágætlega við
kennsluna, en þó vildi ég ekki gera
þetta að ævistarfi. Allur svona
„mínútubíssniss" fer örlítið í taug-
arnar á mér; að þurfa að vera að
skrifa „seint" hjá krakkaræflunum
þó þau mæti ekki á þeirri mínútu
sem hrinqt er inn og svoleiðis, það
finnst mér fremur ógeðfellt.
— Hingað suður kom ég svo
haustið 1965, og settist ( lagadeild
Háskólans. Þar var ég f tvo mán-
uði, leiddist ákafleoa, hætti og fór
í læknisfræði, en varð að hætta.
Ég var að byggja, og þar af leið-
andi í miklum fjárhagsörðugleik-
um, vakti fram undir morgun á
46 VIKAN 35-tbl-