Vikan - 15.03.1979, Blaðsíða 14

Sú reiði, sem Deedee
hafði tekist að bæla niður
gagnvart Emmu, blossaði
nú upp og bitnaði á Wayne,
en beindist svo eins
snögglega að henni sjálfri.
Hún varð skelfingu lostin,
því hún hafði ekki gert sér
grein fyrir, að hún hafði
búið innra með henni. Og um leið fann
hún fyrir þeirri biturlegu staðreynd, að
hún hefði einhvern veginn verið svikin.
Hún vissi ekki, hver hafði svikið hana,
en hún varð að komast að því, jafnvel
þó það hefði verið hún sjálf, sem átti
sökina.
Útdráttur:
Emma og Deedee höfðu verið mjög
nánar vinkonur sem ungar stúlkur. Þær
höfðu báðar möguieika á að ná langt á
bailettsviðinu, og þær kepptu einmitt
um sama hlutverkið, þegar það gerðist,
sem breytti öllu. Deedee varð barns-
hafandi. Hún fórnaði framavonum fyrir
fjölskyldulffið, meðan stjarna Emmu
skein skærar með hverju ári. Síðan eru
liðin 20 ár. Deedee og Wayne reka
ballettskóla I Oklahoma og lifa
hamingjusömu fjölskyldulífi með
börnum sínum. Þó er Deedee ekki alls
kostar ánægð. Og nú er ballett-
flokkurinn, sem þau dönsuðu eitt sinn
með, kominn til Oklahoma. Fyrsta
sýningin er afstaðin, og allur hópurinn
þiggur heimboð Deedeear og Waynes.
Deedee er óörugg gagnvart Emmu og
slær því á frest að ræða hreinskilnis-
lega við hana.
Adelaide sem hafði verið tilbúin til
brottfarar lengi, skellti glasinu sinu svo
harkalega á borðið að minnstu munaði
að það brotnaði. Michael leit á Peter;
Peter tók upp heklaða sjalið hennar
Adelaide; en Arnold hélt áfram að reyna
að knýja fram lofsamleg ummæli um
ballettinn sinn. Það var of stutt síðan
hann komst inn i innsta hringinn til þess
að hann vissi að Adelaide hataði að
ræða viðskiptamál þegar hún var í sam-
kvæmum, nema þá að hún fitjaði upp á
slíkusjálf.
„Þú getur að minnsta kosti sagt okkur
eitthvað um þennan blessaða ballett
þinn,” sagði hún ergilega.
Arnold reyndi að vera eins aðlaðandi
og hann gat. „Það verður ekkert pianó á
sviðinu."
„Jæja,” sagði Michael, „það er þó
alltaf eitthvað.”
„En ekki nóg til þess að tryggja, að
þið viljið færa hann upp í New York.
Ekki hlaupast á brott, Adelaide.”
Hún tók sjaliðsitt af Peter. „Arnold,
ég er búin að segja þér, að Michael og ég,
við gerum okkar besta. Og ég er ekki vön
að hlaupast á brott frá neinu.” Hún
gekk í burtu og kallaði á Deedee svo
húngæti kvatt hanaogfariðheim.
Arnold sneri sér að Michael.
„Hvernig tekst þér eiginlega að tjónka
við hana?”
„Þú verður bara að gera þér ljóst að
hún veit sínu viti.” Hann tók upp
glasíð sitt; þáð var tómt, svc hann saup á
glasi Peters. Þá var eins og honum dytti
skyndilega eitthvað i hug: „Heyrðu
annars, við þurfum að fá nýjan ballett
fyrir Emmu. Þú þarft ekki endilega að
nota hana, Arnold. Mér datt þetta
svona bara i hug.”
Hann snerist á hæli og fór á eftir Pet-
er inn í stofu. Þeir flýttu sér fram hjá
dyrunum, þar sem Adelaide stóð og var
að kveðja gestgjafa sína, alla fimm.
Michael vildi ekki þurfa að fylgja henni
heim. Hann langaði aðeins til að setjast
niður, hvíla sig og verða svolítið
drukkinn.
Adelaide vissi að hann forðaðist hana.
Hún álasaði honum það ekki. Hún var
yfirleitt i vondu skapi í samkvæmum,
henni fannst þau eins og versta erfiðis-
vinna og þó sérstaklega ef ekki var til
neins að vinna. Hún var samt fegin því
að hún kom; Deedee og Wayne fannst
það greinilega upphefð. Þeir voru ekki
margir sem fögnuðu henni þannig nú-
orðið; það var ekki orðið neitt
tiltökumál þó einhver setti á stofn
ballettflokk.
„Varstu ánægð með kvöldið?” spurði
hún Deedee „Og með Emmu?”
„Já, mjög.”
Adelaide sneri sér að Janinu. „Það
var ég, sem gerði Emrnu að þvi, sem hún
er, væna mín.”
„Nei, það varst ekki þú," leiðrétti
Deedee. „Það var Michael en þú
hjálpaðir honum."
Adelaide horfði hvasst á vodkaglasið
í hendi Deedee. „Brennivin gerir menn
berorða. Ég hefði kannski getað
hjálpað til við að koma þér áfram.”
„Er það?” sagði Ethan. „Vá!”
Janina leit á móður sína. „Varst þú
eins góð og Emma?”
„Ég var öðruvisi," sagði Deedee eftir
smá hik, hún vissi að Wayne og Emilía
stóðu fyriraftan hana.
„Mjög svo,” sagði Adelaide þurrlega.
„Hvernig öðruvísi?” spurði Emilía.
Adelaide leit á Deedee og Wayne og
síðan á elstu dóttur þeirra. „Móðir ykkar
kaus heldur að gifta sig.” Af rödd
hennar mátti greina, að henni fannst
hún hafa verið svikin.
Börnin voru sofnuð í herbergjunum
sinum, meira að segja Emilía sem hafði
skeggrætt lengi við Janinu um það i
hverju hún ætti að vera á morgun þegar
hún færi á æfingu með ballettflokknum.
Inni í stofu spilaði Yuri á gitarinn sinn
og söng á rússnesku fyrir stúlkuna sína
sem vissi ekki hvort þetta var sorgar- eða
gleðisöngur. En hvað sem því leið var
söngurinn fallegur og það var hann líka.
Honum fannst hún falleg og þar með
var hún ánægð. Niðri á gólfi sátu tveir
ungir karldansarar og hlustuðu á Yuri.
Annar hvildi höfuðið í kjöltu hins og
báðir veltu því fyrir sér af hverju þeim
hefði ekki dottið fyrr í hug að þeir gætu
orðið elskendur. Uppi á sófanum svaf
ung stúlka með fæturna í fimmtu stöðu.
Inni i innri stofunni sátu þrír, mið-
aldra, skemmtilega hálffullir menn —
Wayne, Michael og Peter — og hlust-
uðu á þann fjórða, Freddie Romoff,
harma líf sitt í mesta friði og spekt.
„í þá daga ..." Höfuð Freddies rann
út af púðanum. Hann hagræddi sér
aftur í sætinu. „1 þá daga var Emma
þrem kilóum léttari og ég átti ekki í
vandræðum með þetta bölvaða hné.
Michael, þvi semurðu ekki nýjan ballett
fyrir mig og Emmu? Eitthvað mjög ný-
tiskulegt — eins og til dæmis að láta
hana lyfta mér.”
„Ritvélin er orðin afgömul,” sagði
Michael. „Hún er orðin stif af gigt,
Freddie. Hún geturekki myndað orðin.”
„Það er ekki satt.” Peter sat á arm-
bríkinni hjá Michael og lagði höndina
yfir öxlhans.
„Ég vildi að ég gæti hætt.” Freddie
leit á Wayne sem saup á bjórkrúsinni.
„Segðu mér, er það ekki algjört helviti
að reka ballettskóla hér úti í rassgati?”
„Það er ekkert helvíti að reka ballett-
skóla hér úti í rassgati,” svaraði Wayne.
„Ja, Annabelle gæti ekki búið í svona
húsi,” kvartaði Freddie. „Annabelle
verður að hafa tvær ibúðir í New York.
Hún verður að geta sent krakkana í
einkaskóla. Annabelle verður að hafa
„sitjandi” kvöldverðarboð. Guð minn
góður hvað hún var lélegur dansari!
Fæturnir á henni voru eins og skeiðar.”
Michael fór að flissa. „Þetta er satt. Hún
ýtir mér út i að gera lélega þætti fyrir
sjónvarp, svo ég þéni meira, og kvartar
svo yfir að ég geti aldrei talað um annað
en ballett. Hún gaf mér bók um Zen . ..
ég held það hafi verið Zen.”
„Nei,” sagði Peter. „Það vorunr við
Michael sem gáfum þér þá bók.”
Freddie lét þetta sem vind um eyrun
þjóta. „Og vitið þið hvað hún talar um?
Peninga. Þessi nom. Um hvað talið þið
Deedee, Wayne?"
Wayne glotti. „Peninga og ballett.”
„Við hefðum aldrei átt að giftast,”
sagði Freddie. „Hvers vegna giftist þú?”
Var Freddie virkilega að spyrja að
því? Hann hafði verið með flokknum
þegar þetta var: hann hafði verið í brúð-
kaupinu. Og Michael líka. Hann hafði
verið svaramaður. Wayne leit á Michael
sem alltaf skildi allt.
Michael leit á Freddie. „Hvers vegna
giftist þú?”
Freddie leit á Wayne og síðan á
Michael og Peter. „En þið?”
Þeir skelltu allir upp úr og glaðvær
hlátur þeirra barst inn i stofu og út í
gegnum opnar svaladymar, út á pallinn
þar sem Deedee sat og horfði á tunglið
gegnum mislit Ijósin í garðinum. Lauf
trjánna bærðust í hægum blænum og
það stirndi á laufin i mánaskininu. Hið
dásamlega kvöld var á enda og nú yrði
hún aftur að öskubusku.
Úti í horni bak við eldhúsdyrnar stóð
Emma og skoðaði hrúgu af alls kyns
drasli sem safnast saman hjá stórri fjöl-
skyldu og aldrei gefst tími til að koma
fyrir. Hún fann veiðistöng og hélt
14 ViKan Il.tbl.