Vikan - 15.03.1979, Side 41

látúnsnöglum. Hún féll niður við
dyrnar, fingur hennar gripu um tvo af
látúnsnöglunum til stuðnings, höfuð
hennar lá upp við hurðina. Hún lá
samanh’nipruð og hristist af ekka, tárin
streymdu niður kinnar hennar og hún
andaði að sér sterkri viðarlyktinni.
Dyrnar opnuðust.
„Kæra frú,” sagði áhyggjufull
karlmannsrödd langt fyrir ofan hana.
Sterkar hendur gripu hana og reistu
hana á fætur. Hún var enn alveg utan
við sig þegar henni var vísað inn langan
gang og inn um dyr. Einhver færði hana
úr kápunni, stýrði henni milli þungra
húsgagna og ýtti henni niður í eitthvað
mjúkt og fjaðrandi. Höfuð hennar var
sveigt varlega afturábak, og munnur
hénnar var skyndilega fullur af ein-
hverjum bragðsterkum og bitrum
vökva. Það var ekki um annað að velja
en kyngja. 1 fyrsta skipti á þessum degi
mælti ungfrú Millicent orð frá vörum.
„Ó!” hrópaði hún.
„Kæra frú.” Hún heyrði hljómfagra
rödd viðhliðsér.
„Hefurðu nú jafnað þig aðeins?”
Ungfrú Millicent fann eitthvað snerta
sig, og hönd hennar já, það var hönd
hennar, — var tekin í hlýjan lófa.
„Hvað kom fyrir, kæra frú? Hvað hefur
komið þér í slíkt uppnám? Segðu mér
það, ég bið þig.”
Ungfrú Millicent hallaði höfði sínu að
dúnmjúkum púða, augu hennar voru
enn lokuð. Það var löng þögn.
„Meira koníak?” spurði röddin
mjúklega.
Ungfrú Millicent opnaði munninn
hlýðin og síðan augun.
Hún var stödd í gríðarstóru herbergi
fullu af flöktandi skuggum. Eldur logaði
á arni og það var ekkert annað ljós.
Gluggarnir voru tjaldaðir með þungum
dökkum tjöldum, í fjarlægari hlutum
herbergisins grillti í ríkmannlegan
húsbúnað í daufri birtunni frá arninum.
Hún sat á stórum sófa. Gestgjafi
hennar sat við hlið hennar. Hún fann
ylinn frá honum. Hún sneri höfðinu og
leit á hann. Fyrst sá hún stóran sterk-
legan líkama, klæddan vönduðum,
klæðskerasaumuðum fötum. Næst leit
hún á svart bindið og snjóhvíta
skyrtuna. Hún sá stórt og blíðlegt, fallegt
andlit, frísklegt hörund, stór dökk augu
störðu á hana full af umhyggju.
Hann brosti. „Leyfðu mér að kynna
mig, kæra frú. Nafn mitt er Henry
Trobadour.”
Hann hélt enn hendi hennar i sinni,
hvílandi á hné hennar.
Hún leit niður og síðan aftur á andlit
hans.
„Og ég,” sagði hún, „er Millicent
Digby.”
„Ungfrú Millicent — ?”
„Ungfrú Millicent.”
„Ah.” Þetta var falleg, kurteisleg
upphrópun. ,)Ah.”
Aftur varð löng, þægileg þögn.
„Og ef þér líður aðeins þetur núna,
þið ég þig að segja mér hvað leiddi þig að
dyrum mínum og því þú ert í svo
miklum hugaræsingi.”
Hlátur hans var djúpur og þægilegur.
Ungfrú Millicent heyrði sjálfa sig hlæja
líka. Hún fann undarlega tilfinningu
fara um sig. Það var ekki vegna
koníaksins, það var eins og hún væri
hætt að hugsa. Orðin streymdu af
vörum hennar áreynslulaust, eins og af
sjálfusér.
„Ég ætlaði í gönguferð út á heiðina.
Og við danann á stígnum stóð maður.
Maður, hr. Troubadour, sem —”
„Henry, ungfrú Millicent, kallaðu
mig Henry.”
„Henry. Og þessi maður, Henry. Ég
get ekki talað um það núna ...”
Hann hélt ekki lengur um hönd
hennar. Hann hafði lagt arminn létt yfir
púðana við bak hennar og hönd hans
hvíldi á öxl hennar.
„Haltu áfram, mín kæra,” umlaði
hann. „Haltu áfram.”
„Ó Henry, ég get ekki sagt það —
hann var í gamalli, skítugri regnkápu
sem var opin, og líka — ... ó Henry .. ”
Og eins og orðin höfðu áður streymt
svo auðveldlega fram streymdu nú
minningarnar fram í huga hennar,
skelfingin og æsingurinn, og hún brast í
grát.
Henry lagði höfuð hennar róandi að
öxl sér. Hann hélt utan um hana þar til
hún hætti að snökta og þegar hún að
lokum lyfti upp társtokknu andlitinu dró
hann upp hvítan vasaklút og þerraði
augu hennar.
„Svona, svona, kæra ungfrú
Millicent. Svona, svona,” hann horfði á
hana alvarlegur á svip.
„En hefur þú ekki heyrt það slæma
orð sem fer af þessum stíg? Hefur
enginn varað þig við?”
Hún starði á hann undrandi.
„Mín kæra, þú ert ekki sú fyrsta.
Trúðu mér, þú ert ekki fyrsti
sakleysinginn sem verður fyrir barðinu á
sjúklegum og taumlausum losta þessa
manns. Það hefur verið reynt að hafa
hendur í hári hans en hann er slunginn
þrjótur og hefur alltaf sloppið til þessa.”
Hann horfði djúpt í augu hennar.
„Ungfrú Millicent, mig hryllir við að
hugsa til þess hvað hefði getað komið
fyrir ef þú hefðir verið óheppin.”
„En hræðilegt,” stundi ungfrú
Millicent veiklulega og grúfði sig aftur
að öxl hans.
Það var mjög heitt í herberginu.
Eldurinn vermdi notalega. Ungfrú
Millicent sá enga ástæðu til að hreyfa
sig. Henry sat líka hreyfingarlaus.
Að lokum lyfti hún höfðinu og Henry
beygði sig niður og kyssti hana. Það var
langur, heitur og mjúkur koss.
„Ungfrú Millicent,” umlaði hann,
„finnum okkur hentugri stað til að sitja
á.”
Þau leiddust gegnum skuggsýnt
herbergið og upp stigann.
Ábreiðan á stóru himinsænginni í
svefnherbergi Henrys var dregin til
hliðar, rúmfötin voru drifhvít.
Gat þetta verið hún? Var þetta
virkilega hún sjálf? Gátu allar hömlur
losnað og fallið burt svo auðveldlega?
Var þetta ungfrú Millicent? Viðkvæm
og varnarlaus? Ungfrú Millicent?
Á eftir teygði hún sig yfir Henry og
tók upp af náttborðinu hans megin
hringinn með blóðrauða steininum.
„Henry,” sagði hún, „ég hélt —
Henry, ég þekki ekki rétta orðið.”
„Strípalingur?” sagði Henry
hjálpsamur.
„Já. Strípalingar. Ég hélt að þeir gætu
ekki... ég hélt að þeir gerðu ekki...”
„Ah.” Hann strauk kinn hennar
mjúklega. „Kæra ungfrú Millicent. 1
þessum leik eru engar reglur. Alls
engar.” Endir
Geturðu ekki gert þetta annars staðar, — Þú skyggir á sólina.
Hversu oft þarf ég að segja þér að hengja ekki kápuna þlna á listaverkin?
xi.tbl. Vikan 41