Vikan - 15.03.1979, Blaðsíða 45

kanarífuglarnir, þessir fallegu og dúfurn-
ar.”
„Nú, þið hafið ekki rúm i vagninum
fyrir dúfnakassann, en þið skuluð
endilega koma með kanarífuglana,"
sagði Pen og glotti.
Piers skellti niður pennanum. „Ef þú
segir eitt orð til viðbótar þá hendi ég þér
út úr herberginu.”
„Nei, það muntu ekki gera vegna þess
að þetta er einkastofa og þú ert ekkert
nemagesturhér.”
„Á ég að segja ungfrúnni að koma
með kanarífuglana?” spurði Lucy
rugluð.
„Nei!” sagði Piers. „Æ, hættu nú,
Pen. Þú kemur mér úr jafnvægi.
Hlustaðu nú. Ég er búinn að skrifa
Lydiu að ég muni hafa vagn tilbúinn á
götunni bak við húsið um miðnætti.
Haldið þér að það sé of snemmt? Fara
foreldrar hennar í háttinn svo seint?”
„Nei, herra, það gera þeir ekki,” sagði
Lucy. „Majórinn er fyrir það að fara
snemma í háttinn. Hann verður kominn
i rúmið og sofnaður klukkan ellefu,
verið vissir um það herra.”
„Til allrar hamingju er tunglskin,”
sagði Piers og stráði sandi yfir bréfið.
„Hlustið Lucy. Ég treysti því að þér
sjáið um að húsmóðir yðar fari snemma
í rúmið; hún verður að fá allan þann
svefn sem hún getur. Og þér verðið að
vekja hana á réttum tima, skiljið þér
það? Get ég treyst því að þér pakkið
saman fyrir hana og komið henni örugg-
lega til mín?”
„Ó, já, herra,” sagði Lucy og hneigði
sig. „Þvi ekki vildi ég verða eftir til þess
að mæta majórnum.”
„Yður er best að flýta yður sem mest
aftur til hússins,” sagði Piers, braut
saman bréfið, innsiglaði það og rétti
henni. „Og munið það að bréfið má alls
ekki falla í rangar hendur.”
„Ef einhver reynir að taka það frá
yður, þá verðið þér að gleypa það,” bætti
Pen við.
„Gleypa það, herra?”
„Takið ekki mark á vini mínum,”
sagði Piers snöggt. „Farið nú og munið
að ég reiði mig á traust yðar.”
Lucy hneigði sig og gekk út úr her-
berginu. Piers leit á Pen, sem hélt ennþá
um hné sér í sætinu við gluggann og
sagði alvarlega: „Ég býst við að þú
hrósir sjálfri þér fyrir hjálpsemina!”
Glettnisglampi kom fram i augu
hennar. „Já, það geri ég. Hugsaðu þér
bara ef þú hefðir þurft að snúa við til
þess að ná í kanarifuglana. Það myndir
þú liklega þurfa að gera hefði ég ekki
minnt stúlkuna á þá.”
Hann gat ekki annað en brosað. „Pen,
ef hún kemur með þá, þá — þá sný ég
við til þess eins að kyrkja þig. Nú verð ég
að fara til þess að fá leigðan vagn og
fljóta hesta.”
„Hvar færðu þá?” spurði hún.
„Það er skiptistöð í Keynsham þar
sem eru ágætar skepnur. Ég ek þangað
undireins.”
„Gerðu það. Farðu þangað sem þú ert
þekktur og láttu fréttirnar um að þig
vanti vagn fyrir miðnætti vera komnar
um alla sveitina innan þriggja klukku-
stunda.”
Hann stansaði. „Ég hafði ekki hugsað
út i það. Fjandinn! Það þýðir að ég verð
að fara til Bristol og ég hef varla tíma til
þess þegar ég hef svo miklu að sinna.
„Þú gerir ekkert slíkt,” sagði Pen og
stóð upp. „Nú skal ég svo sannarlega
vera hjálpsöm. Ég ek með þér til Keyns-
ham og panta vagninn fyrir þig.”
Áhyggjusvipur hans hvarf. „Ó, Pen,
ætlar þú að gera það? En sir Richard.
Heldur þú að hann hafi ekkert á móti
því? Auðvitað mun ég sjá um þig á allan
hátt, en —”
„Nei, nei, hann mun ekki hafa neitt á
móti því, það fullvissa ég þig um. Ég
ætla ekki að segja honum neitt frá því,”
sagði Pen lymskulega.
„En það væri ekki rétt. Og ég vil ekki
að þú gerir neitt —”
„Ég skil eftir skilaboð til hans hjá
gestgjafanum,” lofaði Pen. „Gekkstu
inn i þorpið eða ertu akandi?”
„Ég kom akandi. Vagninn er í bak-
garðinum. Ég játa það að ef þér finnst
það ekki vera rangt að koma með mér,
er ég þér þakklátur fyrir hjálpina.”
„Bíddu bara þangað til ég finn hattinn
minn.” sagði Pen ög fór að leita að hon-
um.
12. kafli
Ungfrú Creed og hr. Luttrell fengu
sér hressingu í bestu krá Keynsham.
Þau töluðu mikið um smáatriðin í sam-
bandi við flóttann og hvorugt hafði
áhyggjur af því hvort það væri gáfulegt
af herramanninum að flýja með
unnustu sína þegar stúlkan hefði nýlega
flækst inn i morðmál. Reyndar var hinn
ungi einfaldi Luttrell nærri búinn að
gleyma því að Beverly Brandon hafði
nokkurn tíma dvalið hjá honum. Hann
hafði skilið við móður sina, þar sem hún
var að reyna að skrifa sæmilegt bréf til
lafði Saar og ef hann á einhvern hátt
minntist þessa illa atburðar var það
aðeins hugsunin um að lafði Luttrell
myndi reyna að gera það besta. Samtalið
snerist svo til eingöngu um vandræði
hans, en hann reyndi oft að víkja málinu
að frjálslegum ævintýrum Pen.
„Auðvitað,” viðurkenndi hann, „er
það ekki svo hneykslanlegt núna þegar
ég veit að þú ert trúlofuð Wyndham en
ég verð að segja að það undrar mig að
hann, heimsmaðurinn, skuli hafa tekið
þátt i svona strákapörum. En mér skilst'
að þessir glaumgosar hafi svo gaman af
því sem einkennilegt þykir. Ég held að
enginn eigi eftir að furða sig lengi. Ef þið
væruð ekki trúlofuð þá gegndi náttúr-
lega allt öðru máli.”
Pen leit beint i augu hans. „Ég held
að þú sért að gera úlfalda úr mýflugu,”
sagði hún.
„Mín kæra Pen.” Hann hló lágt. „Þú
ert svo mikið barn. Ég býst ekki við að
þú vitir hið minnsta um heiminn.”
Hún neyddist til að viðurkenna að
það væri rétt. Henni datt það i hug að
fyrst Piers væri svona fróður um málin
gæti hún kannski lært eitthvað af
honum. „Væri það mjög slæmt ef ég
ætlaði ekki að giftast Richard?” spurði
hún.
„Pen! Hvað ert þú að segja?” hrópaði
hann. „Hugsaðu þér hvar þú stæðir. Þið
ferðist alla leið frá London og þú hefur
ekki einu sinni þjónustustúlku með þér!
Þú verðuraðgiftast honum núna.”
Hún setti fram hökuna. „Ég fæ ekki
séð að ég verði að gera það.”
„Vertu viss, ef þú þarft þess ekki
þá verður hann að gera það. Ég verð að
segja að mér finnst það mjög
einkennilegt af manni á hans aldri og —
og i hans stöðu — að vilja kvænast þér
Pen.” Hann fann að ræða hans var ekki
mikið hrós og flýtti sér að bæta við; „Ég
á ekki beint við það, heldur að þú ert svo
miklu yngri en hann og ert svo saklaus.”
Hún ihugaði þetta. „Nú, það er ein
ntjög góð ástæða fyrir þvi að ég ætti ekki
að giftast honum,” sagði hún. „Hann er
svo miklu eldri en ég, að engum fyndist
það neitt einkennjlegt að við skyldum
hafa farið í þessa ferð saman.”
„Hamingjan sanna, Pen, hann er ekki
svo gamall! Þú ert skritin stúlka. Viltu
ekki giftast honum?”
Hún horfði á hann og hnyklaði
brýrnar. Hún hugsaði um sir Richard,
um ævintýrin, sem þau höfðu lent
saman i, um hláturinn í augum hans og
um striðnistóninn i rödd hans.
Skyndilega kafroðnaði hún og tárin
þrengdu sér fram i augu hennar. „Jú. Jú.
svo sannarlega,” sagði hún.
„Jæja. En hvers vegna ert þú að
gráta?” spurði Piers. „Eitt augnablik
hélt ég... Láttu nú ekki kjánalega,
Pen.”
Hún snýtti sér duglega og sagði: „Ég
erekki aðgráta.”
„Ekki sé ég neina ástæðu til þess. Mér
finnst Wyndham mjög góður maður —
frægur maður. Þú verður heldri kona,
Pen og hættir þvi basli sem þú hefur
verið í þarna í borginni.”
Pen, sem sá enga framtíð í því að eyða
ævi sinni innan veggja hins virðulega
húss frænku sinnar, samsinnti þessu og
gerði tilraun til þess að beina samtalinu
inn á minna viðkvæmar brautir.
Þó Keynsham væri aðeins nokkrar
mílur frá Queen Charlton, var komið
fast að kvöldmat, þegar Piers keyrði Pen
upp að George aftur. Þá var búið að
leigja skiptivagn og fjóra góða hesta til
þess að draga hann og beðið hafði verið
Bifreiðaeigendur
Látið ekki salt, tjöru og önnur óhreinindi skemma bif-
reiðina.
Við hreinsum og bónum bilinn meðan þér biðið.
Vel hirtur bill eykur ánægju eigandans.
Bón og þvottastöðin,
Sigtúni 3, sími 14820.
IX. tbl. Vlkan 45