Vikan - 15.03.1979, Blaðsíða 44

GLA UMGOSINN
Daubenacy sem ég get aðeins lýst sem
leynilegum. Það kemur mér alls ekkert
við, alls ekkert, en ef þér væruð sonur
minn — Samt sem áður, það er ekki til
umræðu. Til allrar hamingju —” Hann
leit ásakandi augnaráði á sir Richard.
„Ég endurtek, til allrar hamingju þá
staðfestir vitnisburður ungfrú Daube-
nacy þá frásögn að þessi hroðalegi
glæpur hafi verið framinn af manni sem
samkvæmt lýsingu gæti verið maðurinn
Trimble. Væri það ekki þess vegna, þvi
ég leyni þvi ekki að ég er allt annað en
ánægður. Langt frá þvi! Þér leyfið mér
að segja, sir Richard, að vera yðar i
kjarrskóginum I gærkvöldi bendir til
þess að þér hafið hjálpað og hvatt
frænda yðar I hinum lastaverðu — En
það mun vera mál majór Daubenacys.”
„Nei, nei, þér skiljið þetta ekki rétt,"
fullvisaði Pen hann um. „Frændi minn
var að leita að mér. Reyndar var hann
mér mjög reiður að hafa farið I kjarrið.
Er þaðekki, Richard?”
„Jú,” sagði sir Richard, „mjög
reiður.”
„Jæja, mér virðist málið allt vera hið
einkennilegasta,” sagði hr. Philips. „Ég
segi ekkert f rekar að svo stöddu.”
„Þér látið mig fá — hér — samvisku-
bit," sagðisir Richard.
Dómarinn hnussaði, hneigði sig
klaufalega og gekk út.
„Mannorð mitt. Ó, mannorð mitt,”
stundi sir Richard. „Hræðilegi, óagaði
krakki, hversvegna uglu?”
„N ú, ég varð að segja eilthvað," benti
Pen á.
„Ég er hræddur um," sagði Piers,
hvattur af samvisku sinni, „að þetta sé
að einhverju litlu leyti Lydiu að kenna.
En, herra, hún meinti ekkert illt.”
„Ég veit,” sagði sir Richard. „Hún er
svo fljótfær. Mér líður eins og ég sé
hundraðára.”
Með þessum orðum fór hann út og
Pen sneri sér undir eins að hr. Lutlrell
og sagði ásakandi rómi: „Hana! Sérðu
nú hvað þín ástkæra Lydia hefur gert.”
„Hún er ekkerl verri en þú! Reyndar
er hún ekki eins slæm,” svaraði Piers.
„HÚN myndi ekki ferðast um landið
klædd sem strákur. Það er engin furða
þó sir Richard líði eins og hann sé
hundrað ára. Ef ég væri trúlofaður þér,
þá liði mér eins.”
Augu ungfrú Creed skutu gneistum.
„Ég skal segja þér svolitið, Piers
Luttrell. Ég á frænda sem er með andlit
eins og á fiski og hann vill kvænast mér.
Það er þess vegna sem ég flúði út um
gluggann. En — hlustaðu nú! Ég vildi
miklu frekar giftast honum heldur en
þér. Ef ég þyrfti að giftast þér myndi ég
drekkja mér. Þú ert vitlaus, ruddalegur
og huglaus!”
„Aðeins vegna þess að ég hef smá
skynsemi,” byrjaði Piers, mjög stifur og
rjóður.
Hann var truflaður. Þjónn kom inn
með þær fréttir að ung manneskja
óskaði þess að fá að tala undir eins við
hr. Wyndham.
Pen þóttist strax vita hver þessi dular-
fulla vera væri og sagði: „Hvað ætli
þessi snarvitlausa stúlka vilji núna? Ég
vildi að ég hefði aldrei komið til Queen
Charlton! Nú, jæja. Visið henni inn.”
„Guð minn góður. Ætli það sé
Lydia?” hrópaði Piers, þegar þjónninn
var farinn.
Unga manneskjan var ekki ungfrú
Daubenacy, heldur einkaþjónustustúlka
hennar, blómleg stúlka, sem virtist full
af rómantískum hugsjónum húsmóður
sinnar. Hún kom inn með blæju fyrir
andlitinu og rétti Pen innsiglað bréf.
Meðan Pen reif það upp og las hin áríð-
andi skilaboð, réðst Piers að stúlkunni
með spurningum sem hún aðeins
svaraði með undanfærslum og glotti.
„Hamingjan sanna!” hrópaði Pen
þegar hún klóraði sig fram úr pári ung-
frú Daubenacy. „Nú riður á að flýta sér.
Hún segist vilja flýja með þér!”
„Hvað!” Piers yfirgaf þjónustustúlk-
una og stikaði til Pen. „Láttu mig fá
það.”
Pen hélt honum frá. „Hún segir að
þau ætli að senda hana í óbyggðirnar I
Lincolnshire.”
„Já, já, amma hennar á heima þar.
Hvenær fer hún?”
„Ég get ekki lesið það — ó jú, nú sé ég
það. 1 fyrramálið með föður sínum. Hún
biður mig um að segja þér að undirbúa
flóttann i kvöld.”
„Guð minn góður!" Piers reif af henni
bréfið og las það sjálfur. „Já, það er rétt,
hún fer I fyrramálið! Pen, ef hún fer þá
er allt búið. Ég ætlaði aldrei að gera
henni neina slika óhæfu sem að flýja
með henni, en ég býst við að ég hafi ekki
um neitt að velja. Það er ekki það að for-
eldrum hennar líki ekki við mig eða —
eða að ég sé ekki hæfur. Ef svo væri þá
væri það öðruvísi. En þar til þeir deildu
— Hvað um það, það þjónar engum til-
gangi að tala." Hann sneri sér að þjón-
ustustúlkunni sem nú var aftur búin að
setja upp blæjuna og hlustaði á hann
með opinn munninn. „Njótið þér trausts
húsmóður yðar,” spurði hann.
„Ó já, herra,” sagði hún og flissaði.
Siðan bætti hún við: „Húsbóndinn
myndi brytja mig í spað ef hann vissi að
ég væri að færa yður bréf, herra.”
Pen lét sem hún heyrði ekki þessa
ýktu fullyrðingu. „Segið mér, er hús-
móðir yðar alveg ákveðin I þessari
lausn?”
„Ó,” sagði stúlkan og sló saman hold-
ugum höndum sínum, „hún hefur aldrei
á ævi sinni verið ákveðnari, herra. „Ég
verð að flýja,” sagði hún við mig, alveg
utan við sig. „Lucy,” sagði hún, „ég er
alveg búin að vera, þvi allt hefur komist
upp.” Svo ég setti upp húfuna og laum-
aðist út þegar kokkurinn sneri baki I
mig, „því að,” sagði húsmóðir min með
tárin i augunum, sjón sem hrærir hvern
sem er, „ef ég verð send til Lincolnshire,
þá dey ég.” Og það er alveg satt.”
Pen settist niður aftur og tók um
hnéð. „Ekkert væri betra,” sagði hún.
„Mér likaði alltaf vel við hugmyndina
að þið flýðuð til Gretna Green. Reyndar
var það mín uppástunga. Nema, Lydia
sagði mér að þú hefðir enga peninga,
Piers. Eigum við að láta Richard borga
skiptivagninn?"
„Svo sannarlega ekki!” svaraði hann.
„Auðvitað á ég nóga peninga fyrir
honum.”
„Mér finnst að þú ættir að hafa fjóra
hesta," sagði hún. „Skiptigjöld eru mjög
há, eins og þú veist.”
„Guð minn góður, Pen, ég er ekki
blankur. Lydia átti aðeins við að ég er
fjárhagslega háður föður mínum. Ef
hann neitar að fyrirgefa okkur er ég
neyddur til að útvega mér einhverja
góða stöðu. En ég er viss um að þegar
búið er að framkvæma hlutina þá mun
hann fljótt átta sig. Ó, Pen! Er hún ekki
mikill engill? Ég er alveg frá mér num-
inn. Er það ekki heillandi að hún skuli
treysta mérsvona blint?”
Augu Pen stækkuðu. „Hversvegna
ætti hún ekki að gera það?” spurði hún
undrandi.
„Hversvegna ætti hún ekki að gera
það? Pen, þú skilur þetta alls ekki.
Hugsaðu þér að fela lif sitt, heiður og
allt, i mínar hendur.”
„Ég sé ekkert dásamlegt við það,"
svaraði Pen háðslega. „Mér þætti það
mun sérstakara ef hún treysti þér ekki.”
„Ég man það núna að þú hafðir aldrei
til að bera mikla tilfinninganæmi,” sagði
Piers. „Þú ert svo mikið barn!” Hann
sneri sér nú að áhugasamri þjónustu-
stúlkunni. „Hlustið nú á mig, Lucy. Þér
verðið að fara aftur með bréf til hús-
móður yðar og fullvissa hana um að ég
muni ekki bregðast. Eruð þér tilbúnar að
fara með okkur til Skotlands?”
Hún starði á hann eitt augnablik. En
hversu einkennileg sem henni fannst
hugmyndin virtist henni lika við hana,
því hún kinkaði kolli áköf og sagði: „Já,
herra, þakka yður fyrir.”
„Hvenær hefur nokkur tekið með sér
þjónustustúlku á flótta?” spurði Pen.
„Ég mun ekki biðja Lydiu um að flýja
með mér án þess að hún hafi einhvern
kvenmann með sér,” sagði Piers
höfðinglega.
„Hamingjan sanna, ég myndi ætla að
hún vildi ekki hafa hana með sér.”
„Lydia er alls óvön því að annast sig
sjálf,” sagði Piers. „Þar að auki mun
fylgd þjónustustúlku gera flótta okkar
siðsamlegri.”
„Á hún kannski kjölturakka sem hún
viíl einnig taka með sér?” spurði Pen
sakleysislega.
Piers leit á hana illu augnaráði og
gekk yfir herbergið að litlu skrifborði ná-
lægt glugganum. Eftir að hafa reynt
pennann sem þar lá. lagfært hann og
dýft honum i blekbyttuna, settist hann
meðan blekið var að þorna og hugsaði
um hvað hann ætti að skrifa til unnustu
sinnar. Loks dýfði hann pennanum aftur
I blekbyttuna og fór að skrifa. Jafnframt
brýndi hann það við Lucy að sjá um að
húsmóðir hennar hefði með sér hlýja
kápu og að hún hefði ekki of mikinn far-
angur með sér.
„Né heldur páfagaukinn,” greip Pen
inn í.
„Kæri herra, ungfrú Lydia á engan
páfagauk."
„Ef þú heldur þér ekki saman,
Pen ...”
„Og ekki heldur neinn kjölturakka?”
spurði Pen full efa.
„Nei, herra, alls ekki! Það eru bara
— Tölvan segist stökkva, ef viö hxttum ekki að kenna henni um öll mistök
sem veröa hér á skrifstofunni.
44 Vikan IX. tbl.