Vikan - 15.03.1979, Blaðsíða 39

hana aðeins augnablik. Hana langaði
ekki til að hitta fólk, ekki einu sinni
stutta stund. Hún var gagntekin af
öðrum hugrenningum.
En hann hélt áfram að standa þarna,
grafkyrr.
Ungfrú Millicent varð ekki tiltakan-
lega óróleg. Hann var þarna sennilega í
ósköp eðlilegum erindagjörðum, t.d. að
biða eftir einhverjum eða leita að ein-
hverju. Hvað sem hann væri að gera
þyrfti hún ekki annað en að ganga fram
hjá honum.
Þegar hún kom nær sá hún að hann
var miðaldra, hárið örlítið byrjað að
grána. Hann leit ekki út fyrir að vera að
leita eða biða eftir neinu. Hann var
klæddur regnfrakka sem greinilega hafði
átt betri daga. Skítugum regnfrakka.
Nei, nei, það gat ekki verið.
En það var ekki um að villast.
Á augnabliki var allt horfið henni;
haustilmurinn með daufri reykjarlykt-
inni, hinn óviðjafnanlega blái himinn,
hinar ógnvekjandi greinar trjánna.
Ungfrú Milliœnt skjögraði. Andartak lá
við að hún missti meðvitund. Henni
sortnaði fyrir augum og það suðaði fyrir
eyrum hennar. En þegar hún kom aftur
til sjálfrar sin stóð hann enn fyrir
framan hana, miskunnarlaus.
Staðreyndirnar blöstu við, enn skýrari
enn áður, það var eins og hann væri að
veifa til hennar.
Á löngutöng bar hann hring með
stórum rauðum steini i — rúbín? eða
garnet? — Og holdið virtist hvítt og
mjúkt samanborið við harðan gljáá
steinsins.
Viðeigandi tilvitnun í Shakespeare
skaut upp i huga hennar: „Að náttúran
mætti risa upp og segja . . . þetta er
maður.” Tryllingslegt fliss braust fram
og dó svo út aftur. Þetta var allt svo
ógeðslegt. Og undarlegt. Fágætt. Og
yndislegt.
Hún stóð eins og negld niður,
hreyfingarlaus. Maðurinn hreyfði sig.
Hann nálgaðist, hægt og rólega. Hann
virtist brosa. Hún tók fálmandi skref
afturábak, svo annað. Hún tók til
fótanna.
En maðurinn byrjaði að hlaupa líka,
og hann hljóp hraðar. Þegar hún heyrði
þungt fótatakið nálgast varð hún gripin
lamandi skelfingu. Hann var að ná
henni.
Hann fór fram úr henni. Hann hljóp á
undan henni. Og nú stansaði hann og
stóð aftur fyrir framan hana, grafkyrr.
Ungfrú Millicent stansaði líka.
Maðurinn hljóp nú aftur í átt til hennar.
Þetta var hræðilegt. Þetta var
martröð. Þetta var einhver hryllilega
ógnvekjandi leikur sem hún þekkti ekki
reglurnar i. Hann nálgaðist hana
óðfluga og hún byrjaði að örvænta.
Ungfrú Millicent leit tryllingslega i
kringum sig. Til hægri handar sá hún
opnast glæsilega innkeyrslu, girta háum
járngrindum. Hvað átti hún um annað
að velja? Hún fikraði sig afturábak í átt
til innkeyrslunnar.
Maðurinn fylgdi henni hægt eftir,
veifandi og brosandi. Öðru sinni snerist
ungfrú Millicent á hæli og flúði. Hún
hljóp framhjá velhirtum grasflötum og
blómabeðum, fínu skórnir hennar
spyrntu upp mölinni, pilsið hennar slóst
um hnén á henni. Hún hentist áfram
lafmóð, þar til hún kom allt í einu að
steintröppum.
Hún staulaðist upp tröppurnar sem
lágu upp að þungri eikarhurð skreyttri
ll.tbl. Vikan 39