Vikan - 15.03.1979, Side 16

síða, þykka peysu, vafði þykku hand-
klæði um hálsinn, gekk út á sviðsbrún-
ina og horfði á Emilíu athugulum aug-
um sérfræðingsins.
Það voru sýningarnar sem mestu
höfðu ráðið um skjótan frama Emmu,
eins og svo oft vill verða. En það var í
balletttíma sem hún hafði verið upp-
götvuð og valin. Alveg eins og Deedee.
Þær höfðu verið í ofur venjulegum ball-
etttíma en eftir örfáar mínútur hafði
ballettmeistarinn fært þær í fremstu röð.
Þegar hún nú horfði á Emilíu, minntist
hún tækni og leikni Deedee en auk þess
hafði stúlkan ákaflega næmt tóneyra,
eins hárnákvæmt og persónulegt og
dansstill hennar. Emilía dansaði vel;
jafnvel beturen vel.
Augu Emmu og Peters mættust.
Hann fyrirskipaði erfiðari spor: spor sem
kröfðust hraða, önnur sem kröfðust ná-
kvæms jafnvægis og enn önnur sem
reyndu á tóneyrað. Hann leit af Emilíu
og yfir á Emmu, augnatillit hans lýsti
óblandinni ánægju sem hún endurgalt,
og gekk siðan niður og settist i fremstu
röð með Adelaide og Michael.
„Hún er góð, ekki satt?”
„U-hm,” heyrðist i Michael.
Hún talaði lágt og sagði þeim frá ferli
Emiliu hingað til. „Hún vann styrk til
Deedee (Shirley MacLaine) og Emma (Anne Bancroft) hrttast eftir
margra ðra aðskilnað.
að fara til Carmelita i Los Angeles. Hún
dansaði með Houston ballettinum í
Santa Fe.”
„Hún hefur meira að segja dansað
Giselle.”
„Hvar?”
„I Dallas.”
„Ó, Dallas.” Það hnussaði í Adelaide.
„Hvað finnst þér, Michael?” Emma
gafst ekki upp.
Hann svaraði engu en rétti upp hönd-
ina eins og til að segja henni að vera ekki
með þessa ýtni. Hún hallaði sér aftur á
bak i sætinu og reyndi að vera róleg. En
hún horfði meira á dómarana en Emiliu.
Hún reyndi aðgera sér í hugarlund hvað
Deedee og Wayne myndi finnast um það
ef Emilíu væri boðið að starfa með
flokknum. Hún var ekki einu sinni viss
um hvernig henni sjálfri myndi finnast
það eða yfirleitt hvers vegna hún var að
velta þessu fyrir sér.
Patty Mae Davis, píanóleikari ballett-
skóla Rogers hjónanna, horfði full
samúðar á Wayne, timbraðan og sveitt-
an, reyna að kenna hóp af unglingum.
Hann sýndi alltaf fyllstu hluttekningu
hennar timburmönnum sem voru
svo til stöðugir. Hann var jafn þolin-
móður við hana og nemendurna en
suma þeirra hefði hún hreinlega getað
lamið þegar henni leið sem verst. En
ekki Wayne; hann sýndi þeini alltaf full-
an skilning. Hann var skilningsríkasti
maður I allri Oklahomaborg. Sennilega
líka sá laglegasti. Minnsta kosti miðað
við aldur en hann var tíu árum eldri en
hún. Hann hafði náð langt í sinni grein,
hún vissi að það myndi hún aldrei geta.
Hún þóttist gjarnan vera með gigt í
höndunum.
1 litlu skrifstofunni við hliðina á
kennslusalnum reyndi Deedee að leiða
hjá sér hávaðann frá píanóinu og ein-
beita sér að bókhaldinu. Hún var alltaf
eftir á með bókhaldið. Henni leiddist það
en hún var ágætur bókhaldari, betri en
Wayne. Hún óskaði þess heitt að hann
léti krakkaria fara að æfa eitthvað ann-
að. 1 hvert skipti sem þau hoppuðu hrist-
ist gólfið og henni fannst höfuðið á sér
ætla að springa. Sólin glampaði á gler-
veggnum milli skrifborðsins hennar og
eins snögglega að henni sjálfri. Hún
varð skelfingu lostin því hún hafði ekki
gert sér grein fyrir að hún hafði búið
innra með henni. Og um leið fann hún
fyrir þeirri biturlegu staðreynd að hún
hefði einhvern veginn verið svikin.
Hún vissi ekki hver hafði svikið hana en
hún varð að komast að því, jafnvel þó
það hefði verið hún sjálf, sem átti
sökina.
3. kafli.
Howard, pianisti flokksins, lamdi
pianóið eins og hann gat niðri i hljóm-
gryfjunni í tómu leikhúsinu. Uppi á sviði
var flokkurinn, undir leiðsögn Peters, á
æfingu fyrir framan leiktjöldin úr Önnu
Kareninu. Meiri sviti en venjulega voru
einu sjáanlegu eftirstöðvarnar eftir veisl-
una kvöldið áður. Þó allir væru klæddir i
hinar furðulegustu flikur, rifnar sokka-
buxur, skyrtur, boli og ýmist með legg-
hlífar úr plasti eða ull, þá tókst hverjum
dansara að skapa sinn eigin fatastíl,
alvegeinsogdansstil.
Emma lauk sinum upphitunaræfing-
um alein úti i horni frammi á gangi.
Hún gætti þess vel að ofreyna sig ekki,
hún var alltaf gætin. Meira að segja i
vali á æfingabúningum. Henni tókst að
halda glæsileik sinum, jafnvel þó hún
væri með þykkar legghlífar. Hún fór í
ItVlhM ll.tftl.