Vikan - 15.03.1979, Blaðsíða 22

Þýð: Svanhildur Halldórsdóttir
eftir Önnu Wahlgren
Peði
örlagatafli
Ég hefi ekki hugsað um konu þína öll þessi ár,
það var á vissan hátt þér að kenna. Ég hugsaði
ekki út í það, að ég átti líka þátt í að svíkja
hana. En nú hugsa ég um hana dag hvern. Ég
sé okkur öll þrjú eins og peð í tafli . . .
H ÚN gekk of hratt. Hárið yrði úfið,
litlir svitadropar spryttu fram á efri
vörinni, og hún vissi, að áður en hún
næði áfangastað yrði andlitssnyrtingin
eyðilögð. Hún reyndi að ganga hægar,
en það tókst ekki. Um leið og hún hætti
að hugsa um það, gekk hún aftur,
hraðar, gleymdi sér stöðugt. Hún var
orðin móð.
— Ég ætla að fara tímanlega af stað,
hafði hún hugsað. — Fá mér góða
gönguferð, það hressir, ég veit þá betur,
hvað ég á að segja.
Hvernig átti hún að vita, hvað hún
vildi segja. Hún þráði aðeins að hverfa í
faðm hans, horfa á hann, og brosa . . .
Hún vissi, að þannig yrði það ekki. Um
leið og hún stæði andspænis honum,
myndi hún óska þess, að hún hefði aldrei
fallist á að koma. Tala, skilja, útskýra og
sætta sig við. Því var svona erfitt að tala
hreint út. Þvi kveið hún svona fundi
þeirra.
Auðvitað vissi hún það. Hún áttaði
sig ekki á tilfinningum sínum, hvorki
hugsun, vilji eða tilfinning var skýr. Það
yrði erfitt að tjá sig.
HúN gekk inn I veitingastofuna. Inni
var hálfrokkið og notalegt. Fótatak
hennar heyrðist ekki á dökkgrænu,
mjúku teppinu. Skyndilega varð allt svo
óraunverulegt. Úti á götunni var
sólskinið blindandi, umferðin þung, hér
inni ríkti þægilegur friður í djúpgrænu
hálfrökkrinu. Trektmyndaðir kopar-
lampar lýstu yfir borðunum. Sumir
gestirnir voru einir við borð, borðuðu og
lásu blöð, við langborðin í miðju salarins
var fjölmennt, en flestir voru saman
tveir og tveir við borð. Hún sá ekki eitt
einasta laust borð. Hann sá hún ekki
heldur.
Hún hengdi upp kápuna og fór inn á
snyrtinguna, þar sem þögnin var algjör.
Hún skoðaði sig grannt i speglinum.
Augu hennar voru uppglennt, munn-
urinn þurr. Hún tók upp vararlit og bar
á varirnar, bar áburð á hendurnar — en
samt var húðin áfram strekkt og þurr.
Hún var tekin í andliti, henni fannst hún
hafa elst upp á síðkastið. Fingerðar
hrukkurnar kringum augun voru
orðnar dýpri og dökkir baugar undir
augunum. En hárið var þykkt og
gljáandi. Alltaf þegar hún leit hár sitt, sá
hún fyrir sér hendur hans, breiðu sterk-
legu hendurnar hans, sem struku yfir
hár hennar — hendurnar hans, sem léku
við hár hennar og hörund.
HúN treysti sér varla inn í salinn,
varð að herða sig upp. Hún vissi ekki,
hvað hún átti að segja, þegar þau
mættust.
Um leið og hún kom fram sá hún
hann, hann stóð þarna, útitekinn í
andliti, augun litu rannsakandi um
salinn, og hann virtist ekki vita, hvað
hann ætti að gera við hendurnar á sér.
Þegar hann kom auga á hana brosti
hann breitt og glaðlega, en hún sá, hvað
fólst á bak viö brosið, hún hugsaði:
„Hann er jafn óöruggur og ég.”
— Halló, sagði hún. Hún reyndi að
horfast i augu við hann.
— Halló, sagði hann og kyssti hana
létt á kinnina: — Ertu búin að bíða
lengi?
— Ég var að koma, svaraði hún.
— Ég hefi góðan tíma núna, sagði
hann og horfði biðjandi á hana. Það eru
nokkrir timar þangað til ég þarf að vera
kominn aftur á sjúkrahúsið.
Hún hefði átt að spyrja hann, hvernig
hann hefði getað komið því við að vera
svona lengi frá, vera áhugasöm, það
voru leikreglurnar. En hún hafði engan
áhuga, hún var gagntekin þeirri til-
finningu, sem hún hafði búist við, hana
langaði mest til að fara, hlaupa burtu,
heim og loka sig aftur inni. Hún leit
örvæntingarfull i augu hans.
— Ég hefi ekkert að segja þér, ég veit
ekki einu sinni, hvað ég er að vilja hér.
Hann horfði þögull i augu hennar.
Þau stóðu ráðvillt um stund. Svo sagði
hann: — Komdu, við skulum fara inn.
Ég á frátekið borð innst í salnum.
HúN SNERTI varla matinn. Stór
salatskál stóð á borðinu með ilm-
andi hrásalati, hún sá það ekki.
Kjötið var meyrt og dökkt, alveg eins og
hún vildi hafa það, en samt fann hún
ekki bragðið. En hún drakk vínið, laut
höfði yfir glasið, þung, þreytt og vilja-
laus.
— Ég held að búi tveir menn í
hverjum einstaklingi, sagði hún og
reyndi að brosa. — Einn, sem er skyn-
samur og veit, hvemig ber að haga sér,
og annar, sem er tilfinninganæmur og
hagar sér aldrei af skynsemi. Er ekki
hægt að sameina þessa tvo?
— Ég veit ekki. Hann lagði hönd sína
yfir hennar. — Líttu á mig, sagði hann,
og rödd hans og augnaráð voru biðjandi.
— Segðu mér, hvað þú hugsar, hvernig
tilfinningar þínar eru. Mér liður illa. Ég
elska þig. Ég vil, að þú sért hamingju-
söm.
— Ó, því segir þú þetta, það er svo
sárt, sagöi hún lágt, og það var gráthljóð
í röddinni. Hún tók til sín höndina,
leitaði eftir vindlingum, reykti ákaft,
drap næstum strax í vindlingnum,
spennt og miður sin. — Þú ættir ekki að
tala svona. Það leiðir ekki til neins.
Auðvitað óska ég þess líka, að þú sért
hamingjusamur, og ég vil sjálf vera
hamingjusöm. En hvernig er það mögu-
legt, eins og lífi okkar er háttað? Ég
man ekki, hvenær ég hló síðast...
IÍ ANN andvarpaði lágt. Hann virtist
særður, tilbúinn að verja sig.
— Ég hefi ekki gert neinar kröfur,
sagði hann. — Aðeins það að mega elska
þig. Ég er bara ég sjálfur. Reyni ekki að
afneita neinu. Ég er þátttakandi í sam-
félagi, sem krefst þess að við uppfyllum
vissar skyldur. Ég get ekki brotist undan
okinu, án þess að gera öðrum illt. Ég vil
ekki missa börnin mín. Ef ég skil, fæ ég
varla að sjá þau, ég veit, hvernig það er.
Það lítur alltaf fallega út á pappírnum,
þetta með umgengnisréttinn, en i raun-
veruleikanum er það annað. Ég hefi
elskað þau frá því að þau fæddust, gefið
þeim alla elsku mína, helgað þeim líf
mitt. Ef ég færi frá þeim, yrði ég að
skiljast við það, sem ég hefi lifað fyrir í
þrettán ár. Ég vil það ekki og get það
ekki.
— Heldurðu, að ég viti það ekki? Hún
horfði kuldalega á hann. — Þetta er þitt
líf, ég skipti mér ekki af því. Mig varðar
ekkert um það, þoli varla að heyra meira
um það.
Það varð óþægileg þögn. Hún horfði á
hendur hans, sem láu máttlausar á
borðinu, hún undraðist, hvernig hún
gæti fengið sig til að særa hann svona.
Hún gat ekki einu sinni látið sem hún
hefði áhuga á högum hans og hlusta á
það sem hann hafði að segja. Ástin var
miskunnarlaus. Ástin vildi bara hlusta á
það sem hún vildi heyra ... Þannig leið
henni núna.
— Ég er að hugsa um mitt lif, sagði
hún. — Ég ber ábyrgð á því. Mér líður
ekki vel. Ég er óhamingjusöm. Ég er
þreytt, finnst ég vera gömul — það er
eins og verið sé að rífa mig í þúsund
stykki.
— Þú, sagði hann hægt. — Þú veist
það kannski ekki, en þú hefir aldrei verið
fallegri en einmitt núna.
— Það finnst þér bara af því að þú ert
hræddur um að missa mig, svaraði hún.
Maður er aldrei eins aðlaðandi eins og
þegar maður er að yfirgefa einhvern ..
HöND hans leitaði eftir hennar. Hún
lét eftir.
— Ég hefi elskað þig í átta ár, sagði
hún hljóðlátlega. Ég hefi lifað friðsæl og
hamingjusöm, þú varst til fyrir mig, þó
þú værir ekki alltaf hjá mér. Þetta var
unaðsleg tilfinning.
— Hugsanir þínar voru mínar.
Löngun þín var mín. Þú lifðir þínu lífi,
ég mínu. Það skipti ekki miklu máli,
snerti mig ekki illa. Þú veist, að ég
krafðist þess aldrei, að þú skildir, talaði
aldrei um hjónaband. Þú veist, að mig
dreymdi um samband, sem væri frjálst
og óþvingað, engin bönd, engar skyldur.
Það var eins og ég óskaði, mér fannst við
hafa það svo gott. Mig langaði ekki til að
vera gift þér, vera konan þín, bíða þín
heima, greiða úr vandræðum þinum,
standa við hlið þér og styðja þig, vemda
þig fyrir þeim, sem ónáða þig seint og
snemma. Og vera móðir barna þinna.
Lifa þínu lífi. Ég hafði enga löngun til
þess, vegna þess að ég trúði ekki á það
líf. Ég hefði orðið þreytt og þögul og
einmana í stóra, fallega húsinu þínu,
þreytt á að lifa svokölluðu lúxuslifi.
Ástin milli okkar hefði kólnað með
hverjum degi, og í hvert sinn sem mér
tækist ekki að uppfylla þær kröfur, sem
þú myndir gera til eiginkonu, — ég hefði
aldrei getað lifað þínu lífi.
— Nei, þitt lif er ekki mitt, hefur
aldrei verið og getur aldrei orðið. Ég var
hamingjusöm eins og það var. Þvi að
þegar þú komst, varst þú allur hjá mér,
og þegar við vorum ekki saman, átti ég
líka ánægjulegt líf, fékk að njóta hæfi-
leika minna. Tilfinningar mínar áttir þú.
En ég hafði mitt starf og komst áfram —
22 Vikan ll.tbl.