Vikan - 15.03.1979, Blaðsíða 10

Einu sinni vann ég helvíti mikið mál þegar
ég var lögregluþjónn norður á Siglufirði. Á
slíkum stað, í slíku starfi, var um að gera að
taka lífinu með ró, taka hlutina eins og þeir
komu fyrir og búa til lögin jafnóðum. Svo
var það einu sinni að við tókum 4 helvíti
mikla fyllirafta höndum og fórum með þá á
lögreglustöðina með pomp og pragt. Einn
þeirra var helvíti mikill ævintýramaður,
kallaður Ólafsvíkur-Kalli. Þetta var frægur
maður, hafði siglt um öll heimsins höf og
hafði mikil umsvif. Hann fer strax að þenja
sig þarna og spyr hvað það eigi eiginlega að
þýða að strákdjöflar eins og við séum að
taka höndum stórmenni sem hafi siglt heila
heimsstyrjöld og skaffi auk þess gjaldeyri.
Ég sagði honum að hætta þessu kjaftæði
því við værum alveg jafn lífsreyndir og
hann og klykkti út með því að bjóða
honum í keppni um það. Hann tók vel í það
og spurði hvernig sú keppni ætti að fara
fram. Ég sagði honum að við skyldum
skipa þriggja manna kviðdóm sem skæri úr
um það hvor okkar hefði unnið ótrúlegri
eða óvenjulegri vinnu. Ef það kæmi á
daginn að hann hefði vinninginn myndi ég
sleppa þeim strax. En ef ekki þá færu þeir
beint í tukthúsið. Ég skipaði siðan
kviðdóminn sem samanstóð af einni fylli-
byttunni, einum lögregluþjóni en þriðja
dómarann þurfti ég að handtaka úti á götu
undir því yfirskini að það væri borgaraleg
skylda hans að taka sæti í kviðdómi
þessum. Hófust nú vitnaleiðslurnar.
— Ólafsvíkur-Kalli sagði sögu af því
þegar hann einhverju sinni var staddur
innan um eitthvert voðalegt glæpahyski í
Karabíska hafinu. Ég man nú ekki hvað
staðurinn hét, en sagan var sönn því þessi
maður hafði flækst um alla jarðarkringl-
una. Hann var sem sagt staddur þarna í
Karabíska hafinu og var að bíða eftir skips-
plássi. Var honum þá boðin vinna sem
vatnsmaður en sá böggull fylgdi skammrifi
að í vikunni sem þá var nýliðin höfðu tveir
vatnsmenn verið myrtir. Hann átti sem
sagt að verða sá þriðji. Ekki var nóg með að
starfið væri hættulegt heldur var þessi
staður fullur af baneitruðum skröltormum
sem drápu menn umvörpum. Ólafsvíkur-
Kalli tók þó starfið að sér og strax fyrsta
kvöldið byrjuðu banatilræðin. Hnífur kom
fljúgandi i fyrstu hurðina sem hann opnaði
og sökk næstum upp að hjöltum. Og bana-
tilræðin héldu áfram alla næstu viku en þá
fékk Kalli skipspláss og slapp þar með frá
þessum voðalega stað. Kviðdómurinn lauk
upp einum munni um að þetta væri nú með
óvenjulegri atvinnulýsingum sem þeir
hefðu heyrt. Ólafsvíkur-Kalli var hróðugur
og bað mig nú að segja mína sögu. Og ég
byrjaði.
— Ég vann eitt sinn í þrjá heila mánuði
standandi uppi á palli með krosslagðar
hendur á meðan Einar Jónsson mynd-
höggvari bjó til Kristlíkneski eftir mér.
Fyrir þetta þáði ég kaup eftir kauptaxta
Dagsbrúnar. Lengri varð sú lýsing ekki. En
það dugði til. Ég fékk öll þrjú atkvæði
kviðdómendanna. Var Ólafsvíkur-Kalla
þar með stungið í tukthúsið.
— Þetta Kristlikneski stendur nú í kór
Hallgrímskirkju og er það mál manna að
þessi Kristur sé í bústnara lagi. Ég hef ekki
sagt nema örfáum vinum mínum frá þessu
en í fyrra kom dálítið skrýtið fyrir. Það var
þannig að ég var með dótturdóttur mína í
Hallgrímskirkju og var töluvert af fólki þar
í kringum okkur þegar barnið bendir á
styttuna af Jesú og segir: — Komum nær
og skoðum myndina af þér, afi. Ég hrökk
við og fólk gaut til okkar augunum. Það
vildi nefnilega svo óheppilega til að þetta
var á svipuðum tíma og Morgunblaðið var
að fræða þjóðina á því að það væri ég sem
stjórnaði landinu. Mér sýndist á fólkinu í
kirkjunni að það héldi að ég væri nú orðinn
endanlega galinn — reyndi bæði að stjórna
landinu í trássi við stjórnvöld og væri svo
að ljúga því að börnum að ég væri Jesús
Kristur. Ég hljóp út úr kirkjunni og lét
barnið um að elta mig....
10 Vlkan II. tbl.