Vikan - 06.10.1983, Qupperneq 39

Þýðandi: Anna
Kötturinn sem talaði
inu eins og þykk ábreiða. Gegn-
um nærri glórulausa þokuna
kom Booth auga á hund og kött.
— Góðan daginn, Booth,
sagði kötturinn, þetta er nú
meiri þokan!
— Hjá, það segið þér. . . þú
sannarlega satt, tautaði Booth og
beygði sig niður að kettinum og
tók hann upp. Það var augljóst
að engar leiðslur eða tengingar
lágu að honum. En það var hægt
að hugsa sér að eigandinn hefði
komið einhverjum fjarskipta-
búnaði fyrir í honum. Feldurinn
var heill og óskertur og illa hægt
að hugsa sér hvar sá búnaður ætti
að vera. Hann lagði köttinn frá
sér og leit ráðþrota á hann.
— Gleymdu nú ekki lestinni
þinni, Booth, sagði kötturinn og
Booth stóð snöggt upp. Hann
var gjörsamlega ófær um að hafa
hugann við vinnuna í ráðuneyt-
inu allan þennan dag.
— Craycombe, sagði hann við
einkaritarann sinn, átt þú ekki
einmitt páfagauk heima hjá þér?
Getur hann talað?
— Jú, takk, sagði hún,
maðurinn minn er nú að verða
búinn að kenna honum öll þau
blótsyrði og allt það rugl sem
hann hefur hugmyndaflug til.
— Og hvað með köttinn ykk-
ar? Ekki getur hann talað?
— Nei, og ég veit nú ekki
hvað þú ert eiginlega að gefa í
skyn, Booth! Ef hann gæti það
myndi ég víst ekki vera að streða
hér. Hann væri áreiðanlega
þyngdar sinnar virði í gulli ef
hann gæti það!
Morguninn eftir var kötturinn
ekki á sínum stað. Það var bara
hundurinn sem sat á tröppunum
hjáRicozetto.
— Góðan daginn, sagði
Booth og kinkaði kolli til hunds-
ins.
— Voff, sagði hundurinn
heimskulega og afskaplega
bjálfalega.
— Það er nú sannarlega gott
blessað veðrið í dag, hélt Booth
áfram.
— Voff, sagði hundurinn og
sleikti höndina á Booth þegar
hann beygði sig niður til að
klappa honum. í þann mund
kom kötturinn hlaupandi. Hann
nuddaði sér vingjarnlega upp að
leggnum á Booth.
— Góðan daginn, Booth,
sagði hann.
— Góðan daginn, litli vinur,
sagði Booth. Það er sannarlega
fína veðrið í dag, finnst þér ekki?
— Dásamlegt! sagði köttur-
inn. Þá tók Booth ákvörðun.
Hann gekk eftir gangstéttinni að
framdyrunum á húsinu hans
Ricozetto og barði að dyrum með
dyrahamrinum. Ricozetto kom
til dyra.
— Afsakið, sagði Booth og
kynnti sig. Mig langar að ganga
hreint til verks. Viltu selja kött-
inn þinn?
— Nei, hann er ekki til sölu.
— Ekki heldur fyrir 100
pund?
— Mér þykir fyrir því en kött-
urinn er ekki til sölu.
Booth fór upp í 200 pund og
þá sló Ricozetto til. Þegar hann
var búinn að telja peningana leit
hann á Booth.
— Viltu kaupa hundinn líka?
spurði hann. Booth hristi höfuð-
ið, lyfti kettinum upp og fór
með hann heim. Hann setti
hann frá sér á gólfið.
— Ertu svangur? spurði hann
og beið spenntur eftir svari.
— Mjá, sagði kötturinn.
— Fínt veður 1 dag, finnst þér
ekki? sagði Booth.
— Mjá, sagði kötturinn. Og
það fóru að renna tvær grímur á
Booth. Hann tók köttinn upp og
hristi hann ærlega. Svo lagði
hann kisa greyið frá sér á ný.
— Talaðu, sagði hann skip-
andi!
— Mjá! sagði kötturinn.
Hann reyndi allan daginn að
toga orð upp úr kettinum og
langt fram á nótt, án árangurs.
Snemma næsta morgun fór hann
yfír til Ricozetto til að eiga við
hann orð. Hundurinn sat 1
garðinum við hliðið með nýjan
kött sérviðhlið.
— Góðan daginn, Hender-
son, heilsaði nýi kötturinn ein-
um af íbúum hverfísins í þann
mund er Booth bar að. Booth
flýtti sér inn fyrir garðshliðið.
Hann barði að dyrum hjá Ricoz-
etto. Ricozetto kom út.
— Kötturinn þinn vill ekkert
við mig tala, sagði Booth æstur.
— Þú hefur prettað mig um 200
pund. Kötturinn þinn getur ekk-
ert talað.
— Auðvitað ekki, sagði
Ricozetto og brosti út í annað.
Kettir geta ekki talað. Ég seldi
þér köttinn ekki sem talandi
kött. Ég seldi þér bara kött, það
er allt og sumt!
— Já. . . en, já. . . en ég hef
heyrt með mínum eigin eyrum
að þessi köttur sagði: ,,Góðan
daginn, Booth”! og ,,Það er nú
meiri þokan, Booth!” sagði
Booth 1 öngum sínum.
— Nei, þú hefur ekki heyrt
hann segja eitt aukatekið orð,
sagði Ricozetto. — Það er hund-
urinn sem er búktalari!
fÖKUKENNSLA
Kenni á Mazda 626 árg. '82.
Sími 37030.
>
40. tbl. Vlkan 39