Vikan - 06.10.1983, Qupperneq 43

Líkt og hinar þjónustustúlkurnar
fjórar var lögulegur íþrótta-
mannslíkami Isabel Dewhurst
undirstrikaöur af efnislitlum bún-
ingnum. Þaö þurfti ekki að segja
Kevin að Laurel haföi innt sama
starf af hendi hér og hinar stúlk-
urnar.
Ogleði og reiði gerðu hann ófær-
an um aö hreyfa sig nokkra stund.
Svo benti hann Isabel að koma,
hélt enn fast um hárauðan mat-
seöilinn sem hann haföi ekki litið
á.
Hún hikaði, hrukkaði ennið,
gekk svo í átt til hans, tortryggin
til augnanna. Kevin ákvað að rísa
ekki á fætur.
Stuttaralega og svo lítiö áber-
andi sem hann gat spurði hann:
„Er þetta staðurinn þar sem þið
Laurel skemmtuö ykkur svona
vel?”
Henni brá. „Heyrðu mig, hr.
Driscoll, ég vinn hérna. Ef þér
væri sama, þá þjóna ég við önnur
borð.”
Kevin leyfði vanþóknun sinni aö
sjást. „Hvað hefur Laurel lengi
verið að —þessu?”
Nasavængir hennar titruðu. „Af
hverju spyrðu ekki Laurel? Hún
er dóttir þín.”
„Ég get ekki spurt hana, Isabel,
því aö ég finn hana ekki. ”
Stúlkan virtist raunverulega
ringluð. „Heyrðu nú, hr. Driscoll,
ég veit ekki hvar Laurel er,
annars myndi ég reyna að hjálpa
þér.”
Hún geröi sig líklega til að fara,
tók eftir rannsóknaraugum
fólksinsíkring.
Örvæntingarfullur grátbað
Kevin hana: „Þú getur hjálpað
mér, Isabel. Vertu svo góð —
gerðuþað?”
„Hvernig?” Hún skimaði
óróleg út í enda salarins. Á hægri
hönd var perlutjald inn í eldhúsið,
til vinstri, milli tveggja bambus-
skerma, sat annar dökkhæröur
maður í hvítum smókingjakka.
Hann sneri baki að veggnum við
lokaðar dyr, merktar einkaskrif-
stofa.
Hann virtist í hvíld, þó fór ár-
veknin í logandi augum hans ekki
framhjá Kevin.
„Isabel. Þú vinnur hérna. Ég
vil gjarna tala við eigandann, hr.
Cabarelli.”
Hún virtist taugaóstyrk. „Ég
. . . veit ekki hvort. . . ”
„Gerðu það, Isabel. Ég verð að
tala viö einhvern. Ef hr. Cabarelli
sér um að ráða fólk og reka hérna
þá tekur hann á móti mér.”
„Ég vil ekki lenda í útistöðum
við Vincent Cabarelli. Hann er
náungi sem ekki ætti aö gera
gramt í geöi. Og ég þarf á þessu
starfi að halda.”
„Ég vil ekki gera neinum
gramt í geði, Isabel. Ég vil bara fá
að tala við þennan mann. Gerðu
þaö! Erhann hérna?”
Hún tvísté, nartaöi óróleg í
neðri vörina, andvarpaði svo í
uppgjöf. „Gott og vel. Ef það
kemur að einhverju gagni skal ég
spyrja. En vertu svo vænn aö láta
mig eftirleiðis í friði hérna, hr.
Driscoll.”
„Églofaþví, Isabel.”
Hún horfði rannsakandi á hann
stundarkorn, þögul og vantrúuð,
kinkaöi svo kolli, herti sig upp og
gekk af stað milli borðanna í átt að
manninum sem enn fylgdist með
henni úr sæti sínu við lokuöu
dyrnar.
Um leið og þjónustustúlkan
gekk frá Kevin sá hann Isabel tala
við stóra manninn í stólnum. Hann
hafði rétt úr sér, hafði nú á sér ár-
vökult yfirbragð um leið og hann
horfði í átt til Kevins, svo aftur
upp á Isabel. Hann sagði eitthvaö
viö hana og hún kom eymdarleg
aftur aö boröi Kevins.
„Jæja?”spurðihann.
„Mér þykir fyrir því, hr.
Driscoll. En hr. Cabarelli er önn-
um kafinn núna. Hann tekur ekki
ámótineinum...”
Kevin kyngdi vonbrigðum
sínum. En ekki reiðinni. „Þakka
þér fyrir, Isabel,” sagði hann
stirðlega. „Ég skal ekki ónáða þig
frekar.”
NÚ TOK logandi írska blóðið
völdin hjá honum. Hann reis á
fætur og með innibældri bræði
gekk hann í átt að bambusskerm-
unum tveimur, lét sem hann
ætlaði á salernið vinstra megin við
skermana. Hann snarstansaði á
síðasta augnabliki, breytti
snögglega um stefnu svo að stóri
maðurinn var ekki kominn nema
hálfur upp úr stólnum sínum þeg-
ar Kevin ýtti honum harkalega
niöur í hann aftur. Hann rak upp
dyrnar, sem merktar voru einka-
skrifstofa, og stikaði inn.
Athygli Kevins beindist að gljá-i
andi skrifborðinu í miðju her-
berginu. Tveir dökkleitir,
dökkhæröir menn höfðu setiö við
skrifborðið og verið að rýna í ein-
hver plögg. Þegar Kevin gerði
innrás skaust stærri maöurinn
upp úr stólnum og hægri hönd
hans hvarf ískyggilega inn undir
jakkaboðunginn. En hinn
maðurinn bærði ekki á sér.
Hann sat kyrr, hendurnar flat-
ar á skrifborðinu, brún augun
óhvikul um leið og hann spuröi
Kevin með ógnandi rödd yfir-
valdsins: „Hver í andskotanum
ertþú?”
Kevin andaði ört, lauk
göngunni að skrifborðinu og stóö
og horfði illilega niður á manninn.
„Nafn mitt,” urgaði í honum,
„er KevinDriscoll.”
Maðurinn stóð seinlega á fætur,
benti félaga sínum að vera kyrr á
sínum stað. „Driscoll?” át hann
tortrygginn upp. Svo spuröí hann
ákveöinn: „Hvað viltu?”
Kevin vissi af dyrunum sem
lokuðust uggvænlega að baki hans
og hreytti út úr sér: „Þú ert þá
Vincent Cabarelli. Hvar í andskot-
anum er dóttir mín? ’ ’
„Ertu faðir Laurel Driscoll?”
spurði Vincent Cabarelli van-
trúaður.
„Auðvitað er ég það!” urraöi
Kevin, hallaði sér fram, þrýsti
báðum kýttum hnefunum á skrif-
borðið. Aftan frá komu fingur og
gripu eins og tangir um hægri
handlegg hans. Hann hristi sig
reiðilega lausan, mældi út stóra
manninn sem hafði elt hann inn í
herbergið.
„Þetta er í lagi,” sagöi Vincent
Cabarelli, kom aftur á friði.
„Mér þykir fyrir þessu, Vincent
...” Stóri maðurinn var hikandi.
„Þessi náungi sneri á mig. Viltu
að ég fari með hann burt? ”
„Ég sagði aö þetta væri í lagi! ”
Vincent Cabarelli beindi óþolin-
móður aftur athyglinni aö Kevin
sem var að laga jakkann sinn.
„Hvers konar staður er þetta?”
spurði hann.
„Þetta er löggilt veitingahús.”
„Af hverju eru þá útkastarar
alls staöar?”
„Þetta eru ekki útkastarar.”
Vincent Cabarelli benti á manninn
sér á vinstri hönd, svo á þann sem
var fast við Kevin. „Þetta er
Tony, bróðir minn. Þetta er
Angelo, mágur minn.”
„Og þessi í tröppunum fyrir
utan? ” spurði Kevin napur.
„Það er Mike frændi. Þetta er
fjölskyldufyrirtæki og við verðum
aö vera vissir um að fá enga
slæma viöskiptavini.” Meö þungri
kaldhæöni spurði hann: „Ert þú
viðskiptavinur að kvarta ? ”
„Hættu að fara undan í
flæmingi, Cabarelli. Ég spurði þig
hvar dóttir mín væri! ’ ’
Magrir fingur Cabarellis struk-
ust yfir skrifborðið og fundu
sígarettu í silfurkassa. Augun
höfðu ekki hvarflað af andliti
Kevins.
Vincent Cabarelli hélt áfram:
„Þú verður að játa það, hr.
Driscoll, að það að koma svona
æðandi inn af götunni er ekki vin-
samlegasta leiöin til að kynna
sjálfan sig.”
„Ég kom ekki hingað til aö vera
vingjarnlegur, Cabarelli. Ég ætla
aö spyrja þig í aðeins eitt skiptið
enn...”
„Hr. Driscoll,” svaraði hinn
kuldalega, „ég hef enga hugmynd
um hvar dóttir þín er niðurkomin
núna.”
„Hún vinnur hérna, er það
ekki?”
„Víst gerir hún það, þrjú kvöld
í viku. En kvöldið í kvöld er ekki
eitt afþeim.”
„Sjáðu nú til, Cabarelli, þetta
gæti orðið lögreglumál. ’ ’
„Lögreglumál?” Hann rumdi,
þótti lítið til koma. „Mér semur
prýðilega viö löggurnar í New
York, hr. Driscoll. Ég hef ekkert
aðfela.”
„Dóttir mín hefur veriö hér í
vinnu án minnar vitundar og án
míns samþykkis, hr. Cabarelli.”
„Og hvað með það? Hún er stór
stelpa.”
„Hún er undir lögaldri!”
Vincent Cabarelli hnyklaði brýnn-
ar um leið og Kevin bætti við:
„Hún er ekki nema sautján ára
gömul!”
Italinn leit hvasst á Tony
bróður sinn sem tók til máls í
fyrsta sinn:
„Okkur skildist að Laurel
Driscoll væri orðin átján ára. Við
ráðum ekki stúlkur undir lög-
aldri.”
Kevin reifst, fjúkandi reiður.
„Þetta er lögreglumál! Og
hvernig stúlkurnar þarna eru
klæddar!”
„Viðskiptavinirnir kunna að
meta þaö, hr. Driscoll.”
„Ef ég hefði vitaö að dóttir mín
væri að sýna sjálfa sig á þennan
hátt, Cabarelli...”
„Ertu að ógna mér, hr.
Driscoll?”
Kevin sprakk. „Ég er að missa
þolinmæðina.”
Vincent Cabarelli barði í skrif-
borðiö meö krepptum hnefa,
öskubakkinn hoppaði.
„Ég er líka að missa þolin-
mæðina, hr. Driscoll! Þetta
veitingahús er óflekkað. Við
borgum vel og það er litið eftir
stúlkunum, ekki síst dóttur þinni.
Hún er ánægö hérna, henni er ekið
heim eftir að hún hættir vinnu og
hún fær ágætt þjórfé hjá viðskipta-
vinunum.”
„Og hverslags viðskiptavinir
eruþað?”
Augu Vincent Cabarellis skutu
gneistum. „Laurel er ágæt stelpa,
40. tbl. Víkan 43