Vikan - 12.08.1993, Blaðsíða 25

að fá súpu og salat á sanngjörnu verði. Ég
ætlaði að fá einhvern með mér en hætti svo
við það. Ég vildi fá að éta í friði. Súpuskammt-
urinn er borinn á borðið og á meðan ég beið
eftir honum sótti ég brauð og smjör. Þegar ég
var búin með súpuna fór ég að salatborðinu
og hrúgaði á diskinn áður en ég sótti meira
brauð. Aðrar tvær ferðir fór ég að hlaðborðinu
en mér tókst ekki að Ijúka við síðasta
skammtinn.
Þegar ég var búin að ryðja þessu í mig var
komið með kaffið og á meðan ég drakk það
fór mig að langa í eitthvað sætt. Eg hefði vilj-
að gefa mikið fyrir súkkulaðibita. Samt var ég
svo södd þegar ég stóð upp að ég gat varla
gengið. Það hindraði mig þó ekki í því að fara
beina leið í sjoppuna til að kaupa mér
súkkulaði í eftirrétt. Þegar ég var búin með
það, þá fyrst fylltist ég örvæntingu og sjálfsá-
sökun. Hvernig var ég eiginlega að fara með
sjálfa mig? Var þetta ekki sama brjálæðið og
áður en ég fór í OA? Ég ákvað að láta hér við
sitja, éta ekki meira þann daginn og hafa bara
eitthvað fljótlegt sem freistaði mín ekki
kvöldmatinn.
Það var víst á þessu stigi málsins sem ég
ákvað að skrifa niður það sem ég var þegar
búin að innbyrða. Nú, eftir vinnu fór ég svo að
kaupa í matinn. Það fyrsta sem ég sá í búð-
inni var beikon á tilboði. Mér fannst ekki ann-
að koma til greina en að nota tækifærið. Egg
átti ég víst í ísskápnum. Það skipti ekki máli,
ég ætlaði ekki að steikja beikonið núna. Ég
keypti saltfisk og hamsatólg til að hafa í mat-
inn og líka ís og ávexti handa krökkunum.
Enginn var kominn heim á undan mér og enn
var of snemmt að byrja að elda. Ég fór að
ganga frá því sem ég hafði keypt og datt þá í
hug að fá mér egg og beikon. Nei, ég var búin
að borða meira en nóg. Það liðu fáeinar mín-
útur áður en ég var gjörsamlega búin að
gleyma þessu og allt í einu stóð ég við elda-
vélina, búin að taka fram pönnuna. Vélrænt.
Ég borðaði eggin og beikonið, standandi
þarna við eldavélina og flýtti mér svo að þrífa
pönnuna og opna gluggann upp á gátt til að
losna við steikarbræluna áður en fólkið kæmi
heim. Svo fór ég að elda og þegar fjölskyldan
settist við borðið sagðist ég vera hálflystar-
laus og fór inn í stofu.
Þegar allir voru farnir frá borðinu fór ég að
ganga frá eftir matinn og þá hafði ég lyst á því
sem var afgangs. Að svo búnu horfði ég á
fréttir en þegar þeim var að Ijúka kom dóttir
mín og spurði hvort hún mætti fá ís. Ég sagði
henni að koma líka með ís handa hinum og
þannig vildi það til að ég fékk mér ís. Á
meðan ég var að gæða mér á honum
kom þessi miði upp í hugann. Ég hafði
stungið honum í töskuna mína og nú
fór ég að rifja upp það sem ég var
búin að troða í mig eftir að ég kom
heim úr vinnunni. Það var ekkert
smáræði. Hvaða asnagangur var
þetta annars? Til hvers var ég eigin-
lega að skrifa þetta niður. Ekki var
það megrandi. Þetta var hvort eð
er vonlaust. Jú, ég ætlaði að gera
það þennan eina dag. Ég tók fram
miðann, skrásetti þetta samvisku-
samlega og stakk miðanum svo
aftur f töskuna. í innsta hólfið
sem er með rennilás. Um leið
og ég gekk framhjá búrskápn-
um á leiöinni inn f stofu opnaði
16. TBL. 1993 VIKAN 25