Vikan - 12.08.1993, Blaðsíða 48

„Var hún vinkona eldabusk-
unnar?“
„Þær rifust stundum eins og
gengur og gerist en á heildina
litið kom þeim mjög vel sam-
an.“
„Og getur Anna ekki varpað
Ijósi á gátuna?"
„Hún segist ekki geta það -
en þú veist hvernig þetta
þjónustufólk er - það stendur
hvert með öðru.“
„Jæja, jæja. Við verðum að
rannsaka þetta. Hvar sagðist
þú búa?“
„Á Prins-Albertsvegi 88 í
Clapham"
„Gott, frú mín góð. Ég
þakka þér fyrir og þú getur
treyst því að ég kem í heim-
sókn seinna í dag.“
Því næst kvaddi gesturinn
okkar en frúin hét reyndar frú
Todd. Poirot leit á mig lítið eitt
dapur í bragði.
„Jæja, Hastings. Þetta er
aldeilis nýtt fyrir okkur. Elda-
buskan frá Clapham sem
hvarf. Þú mátt aldrei, aldrei
segja vini okkar, Japp varð-
stjóra, frá þessu!"
Poirot hófst nú handa við
að hita straujárnið og síðan
fjarlægði hann varlega fitu-
blettinn úr gráu jakkafötunum
sínum með því að nota þerri-
pappír. Því næst lögöum við
af staö til Clapham en Poirot
varð því miður að geyma það
til betri tíma að snyrta yfir-
skeggið.
Húsin við Prins-Albertsveg
voru öll eins, snyrtileg hús
með blúndutjöldum fyrir
gluggunum og skínandi lát-
únsdyrahömrum á útidyra-
hurðunum.
Við hringdum bjöllunni á
húsi númer 88 og þjónustu-
stúlka með snoturt andlit kom
til dyra. Frú Todd tók á móti
okkur í ganginum.
„Ekki fara, Anna,“ sagði
hún. „Þessi herramaður er
einkaspæjari og vill leggja
nokkrar spurningar fyrir þig.“
Anna vissi ekki hvort hún
ætti aö vera hrædd eða
spennt.
„Ég þakka þér fyrir, frú,“
sagði Poirot og hneigði sig.
„Ég vildi gjarnan fá að tala við
þjónustustúlkuna þína núna,
helst í einrúmi."
Okkur var vísað inn í litla
stofu og þegar frú Todd yfir-
gaf herbergið, þótt hún væri
treg til, hóf Poirot yfirheyrsl-
una.
„Sjáðu nú til, ungfrú Anna.
Það sem þú segir okkur skipt-
ir miklu máli. Þú ert sú eina
sem getur hjálpað okkur að
finna Elísu. Án aðstoðar þinn-
ar get ég ekkert gert.“
Hræðslusvipurinn hvarf af
andliti hennar en í staðinn
kom ánægjuleg spenna.
„Ég skal segja ykkur allt
sem ég veit,“ sagði hún.
„Það er gott,“ sagði Poirot
og Ijómaði. „Fyrst vil ég vita
hvað þú heldur. Það er aug-
Ijóst að þú ert mjög gáfuð
stúlka. Hvaða skýringu hefur
þú á hvarfi Elísu?“
Þar með var búið að koma
henni af stað og viðbrögðin
létu ekki á sér standa.
„Hvítir þrælasalar. Það hef
ég haldið frá upphafi! Elisa var
alltaf að vara mig við þeim.
Hún sagði mér að taka hvorki
við sælgæti né þefa af neinu
hjá ókunnugum herramönn-
um, sama hversu vingjarnlegir
þeir litu út fyrir að vera. Þetta
sagði hún alltaf - og nú hafa
þeir náð henni! Ég er viss um
það. Það getur vel verið að
þeir hafi farið með hana til
Tyrklands eða annarra landa,
þar sem ég hef frétt að þeir
vilji hafa þær feitar."
Það var aðdáunarvert að
Poirot var enn alvarlegur.
„En ef þessi hugmynd þín -
sem er vissulega áhugaverð -
er sönn, hefði hún þá látið
senda eftir koffortinu sínu?"
„Ja, ég veit ekki, herra. Hún
myndi áreiðanlega vilja hafa
dótiö sitt hjá sér, jafnvel þó
hún væri einhvers staðar í út-
löndum."
„Hver sótti koffortið? Var
það karlmaður?"
„Þaö var Carter Paterson."
„Pakkaðir þú dótinu hennar
í það?“
„Nei, það var búið að pakka
og koffortinu hafði einnig verið
lokað með snæri.“
„Aha! Það er áhugavert.
Það sýnir að þegar hún yfirgaf
húsið á miðvikudaginn hafði
hún ákveðið að snúa ekki aft-
ur. Þú skilur þaö, er það
ekki?"
„Jú, herra.“ Önnu virtist
vera nokkuð brugðiö. „Ég
hafði ekki velt því fyrir mér.
En það getur samt verið að
hvítir þrælasalar hafi tekið
hana, er það ekki, herra?"
spurði hún og mændi á hann
löngunaraugum.
„Tvímælalaust," sagði
Poirot alvarlega. Hann hélt á-
fram: „Voruð þið saman í her-
bergi?"
„Nei, herra. Við vorum hvor
í sínu herberginu.“
„Hafði Elísa látið í Ijós ein-
hverja óánægju með núver-
andi stöðu sína? Voruö þið
báðar ánægðar hér?“
„Hún hafði aldrei minnst á
að fara. Það er ágætt að vera
hér...“ Hún hikaði.
„Segðu það sem þú vilt,"
sagöi Poirot vingjarnlega. „Ég
skal ekki segja húsmóður
þinni neitt."
„Ja - frúin er sannarlega ó-
venjuleg kona. En maturinn er
góöur. Maður fær nægan mat
og það er engin níska hvað
það varðar. Heitur matur á
kvöldin og eins mikil steik-
arfita og maður vill. En hvað
sem þessu líður hefði Elísa
aldrei notað þessa aðferð
hefði hún viljað fara úr vist-
inni. Hún hefði sagt upp með
mánaðarfyrirvara. Og þegar
hugsað er út í það getur frúin
látið draga mánaöarlaun af
henni fyrir þettal"
„Og starfið er ekkert of
erfitt, eða hvað?“
„Ja - frúin er dálítið sérvit-
ur, alltaf að leita að ryki í
skúmaskotum. Og svo er það
leigjandinn eða heimilisgest-
urinn eins og hann er alltaf
kallaöur. En hann þarf bara
morgunverð og kvöldverð -
eins og húsbóndinn. Þeir
vinna niðri í bæ allan daginn."
„Líkar þér við húsbónda
þinn?“
„Það er allt í lagi með hann
- hann er mjög rólegur en
svolítið nískur."
„Þú manst ef til vill hvað var
þaö síðasta sem Elísa sagði
áður en hún fór út?“
„Já, það geri ég. „Ef það
eru einhverjar soðnar ferskjur
eftir," sagöi hún, „þá skulum
við hafa þær í kvöldmatinn á-
samt smávegis beikoni og
steiktum kartöflum." Hún var
alveg vitlaus í soðnar ferskjur.
Ég væri ekki hissa ef þeir
hefðu náð henni með þeirn."
„Átti hún venjulega frí á
miðvikudögum?“
„Já, hún átti frí á miðviku-
dögum en ég á fimmtudög-
um.“
Poirot spurði nokkurra
spurninga til viðbótar en til-
kynnti síðan að hann væri
orðinn ánægður með spjallið.
Anna fór og frú Todd flýtti sér
inn og forvitnin skein úr andliti
hennar. Mér fannst eins og
hún hefði alls ekki verið á-
nægð með að hafa ekki mátt
hlusta á samtalið. Poirot
passaöi sig þó á því að bæta
úr því á kurteislegan hátt.
„Það er erfitt fyrir konu sem
er bráðgáfuð eins og þú að
þola þær óvenjulegu aðferðir
sem við aumir einkaspæjarar
neyðumst til þess að nota,“
sagði hann. „Það er erfitt fyrir
þá greindu að hafa þolinmæði
með þeim sem eru ekki eins
gáfaðir."
Þar meö hafði hann eytt
gremju hennar með persónu-
töfrum sínum og gat farið að
spyrja um eiginmann hennar.
Hann komst að því að hann
starfaöi hjá fyrirtæki í mið-
bænum og kæmi ekki heim
fyrr en eftir klukkan sex.
„Hann er án efa leiöur og á-
hyggjufullur yfir þessu furðu-
lega máli, er ekki svo?“
„Hann hefur aldrei áhyggj-
ur,“ sagði frú Todd. „Hann
sagði mér bara að fá mér nýja
eldabusku. Hann er svo róleg-
ur aö það pirrar mig stundum.
Hann sagði að hún væri van-
þakklát kona og að farið hefði
fé betra.“
„Hvað um aðra íbúa húss-
ins?“
„Þú átt við heimilisgestinn
okkar, hr. Simpson? Hann
hefur engar áhyggjur svo
lengi sem hann fær mat á
morgnana og á kvöldin."
„Við hvað starfar hann?“
„Hann starfar í banka." Hún
nefndi nafn bankans og mér
brá lítið eitt þar sem fyrirsagn-
irnar í .Morgunfréttunum voru
mér í fersku minni.
„Er hann ungur maður?"
„Ég held að hann sé tuttugu
og átta ára. Viðkunnanlegur
og rólegur ungur maður.“
„Ég myndi vilja hafa tal af
honum - og einnig af eigin-
manni þínum ef það er í lagi.
Ég kem aftur í kvöld og sinni
þeim erindum. Ég mæli með
því að þú hvílir þig dálítið. Þú
ert mjög þreytuleg."
„Það gæti verið rétt hjá þér.
Fyrst voru áhyggjurnar af El-
ísu og auk þess fór ég á út-
sölurnar ( gær og var þar
næstum allan daginn og þú
veist hvað það er þreytandi,
hr. Poirot, og einnig var mikið
að gera heima við af því að
Anna getur ekki séð um allt
sjálf. Það er að vísu líklegt að
hún segi upp eftir öll þessi
læti. Jæja, hvað um það - ég
er útkeyrð af þreytu."
Poirot sagði einhver hug-
hreystingarorö í lágum hljóð-
um og við yfirgáfum húsið.
„Þetta er furðuleg tilviljun,"
sagöi ég, „en þessi gjaldkeri
sem lagði á flótta, Davis, var
frá sama banka og Simpson.
Heldurðu aö það geti verið
einhver tengsl þar á milli?"
Poirot brosti.
„Annars vegar er það gjald-
keri sem enginn veit hvar er
og hins vegar eldabuska sem
hverfur. Það er erfitt að sjá
einhver tengsl nema ef Davis
hefur heimsótt Simpson, orðið
ástfanginn af eldabuskunni og
fengið hana til þess að flýja
með sér.“
Ég hló en Poirot var enn þá
alvarlegur.
48 VIKAN 16.TBL. 1993