Vikan - 12.08.1993, Blaðsíða 50

mér aö fara - til einhverra lög-
manna og þetta var allt í
stakasta lagi. Lítið snoturt hús
og þrjú hundruð pund á ári.
Þessir lögmenn vissu ekki
mikið - þeir höfðu einungis
fengiö bréf frá herramanni í
Lundúnum, þar sem þeim
hafði veriö sagt að láta mig
hafa húsið og hundrað og
fimmtíu pund fyrir fyrsta hálfa
árið. Hr. Crotchet lét senda
eigur mínar til mín en ég frétti
ekkert frá frúnni. Ég hélt að
hún væri ef til vill reið og öf-
undaði mig. Hún hélt eftir koff-
ortinu mínu og sendi mér fötin
mín innpökkuð i pappír. Ef
hún hefur aldrei fengið bréfið
mitt er skiljanlegt að henni
hafi þótt þetta dálítið ófyrirleit-
ið af minni hálfu.“
Poirot hafði hlustað gaum-
gæfilega á þessa löngu frá-
sögn. Núna kinkaði hann kolli
eins og hann væri orðinn á-
nægður.
„Þakka þér fyrir, ungfrú.
Þetta er nú meiri óreiðan. Ég
vil launa þér fyrir að hafa að-
stoðað okkur." Hann rétti henni
umslag. „Ætlar þú ekki að fara
aftur til Cumberland núna? Ég
ætla aö gefa þér eitt gott ráð.
Ekki gleyma því hvernig á að
elda! Það er alltaf gott að hafa
starf í bakhöndinni ef eitthvað
fer úrskeiðis."
„Hún er trúgjöm," tautaði
hann þegar hún var farin. „En
líklega ekki meira en annað
þjónustufólk." Hann varð al-
varlegur. „Komdu, Hastings,
viö megum engan tíma missa.
Kallaðu á leigubíl á meðan ég
skrifa miða til Japps lögreglu-
varðstjóra."
Poirot beið á gangstéttinni
þegar ég kom til baka eftir að
hafa náð í leigubíl.
„Hvert er ferðinni heitið?"
spurði ég ákafur.
„Fyrst þurfum við að láta
sendiboða fara með skilaboð-
in.“
Þetta var gert og þegar
Poirot kom aftur inn í leigubíl-
inn sagði hann leigubílstjóran-
um hvert ætti að fara.
„Prins-Albertsvegur 88 í
Clapham."
„Svo að viö ætlum þang-
að?“
„Einmitt. En í sannleika
sagt óttast ég að við séum of
seinir. Fuglinn er floginn,
Hastings.'1
„Hver er það?"
Poirot þrosti.
„Maðurinn sem svo lítið fer
fyrir — hr. Simpson."
„Hvað?“ hrópaði ég.
„Láttu ekki svona, Hastings.
Ekki segja mér að þú skiljir
þetta ekki ennþá!"
„Það þurfti einhver að iosna
við eldabuskuna, ég skil það,"
sagði ég, dálítið móðgaður.
„En hvers vegna? Hvers
vegna ætti Simpson að vilja
koma henni í burtu? Vissi hún
eitthvað um hann?"
„Alls ekki."
„Hvað þá?“
„Hann vildi eignast dálítið
sem hún átti.“
„Peninga? Arfinn frá Ástral-
íu?“
„Nei, vinur minn - það var
allt annars eðlis." Hann hætti
að tala um stund en hélt svo
áfram alvarlega: „llla farið
koffort..."
Ég leit á hann. Þetta hljómaði
svo undarlega að ég hélt að
hann væri að plata mig en hann
var mjög alvarlegur á svip.
„Hann gat nú keypt sér
koffort!" hrópaði ég.
„Hann vildi ekki fá nýtt koff-
ort. Hann vildi gamalreynt
koffort."
„Sjáðu til, Poirot," sagði ég.
„Þetta gengur nú of langt. Þú
ert að stríða mér."
Hann leit á mig.
„Þig skortir þær gáfur og
það ímyndunarafl sem Simp-
son hefur. Hlustaðu nú á: Á
miðvikudagskvöldið kom hann
eldabuskunni í burtu. Það er
auðvelt aö komast yfir nafn-
spjald og blað sem búið er að
prenta á. Hann var einnig til-
búinn að borga hundrað og
fimmtíu pund og árs húsa-
leigu til þess að tryggja að á-
ætlun hans gengi upp. Ungfrú
Dunn þekkti hann ekki vegna
skeggsins og Ástralíuhreims-
ins. Þannig lýkur miðvikudeg-
inum - fyrir utan það að
Simpson var búinn að eignast
skuldabréf að verðmæti fimm-
tíu þúsund punda."
„Simpson - en það var
Davis..."
„Ef ég mætti Ijúka frásögn-
inni, Hastings! Simpson veit
aö á fimmtudagskvöldið mun
þjófnaðurinn verða uppgötv-
aður. Hann fer ekki í bankann
á fimmtudeginum en bíður eft-
ir því að Davis fari í hádegis-
mat. Ef til vill sagði hann Dav-
is frá þjófnaðinum og sagðist
skila peningunum til hans.
Honum tókst í það minnsta aö
fá Davis til að koma með sér
til Clapham. Þernan átti frí
þennan dag og frú Todd var á
útsölunni svo að húsið var
autt. Þegar þjófnaðurinn er
uppgötvaður og Davis er horf-
inn er dregin sú ályktun að
Davis sé þjófurinn. Simpson
er öruggur og getur farið aftur
til vinnu daginn eftir í hlutverki
heiðarlega gjaldkerans sem
allir halda hann vera."
„Og Davis?"
Andlitið á Poirot sagði
meira en mörg orð. Hann
hristi höfuðið hægt.
„Það virðist vera of kaldrifj-
aö til að vera satt en samt er
þetta eina útskýringin, vinur
minn. Eina vandamálið fyrir
morðingja er að losna við líkið
og Simpson hafði skipulagt
það fyrirfram. Ég tók strax eft-
ir því að þótt Elísa Dunn hefði
greinilega ekki ætlað að fara í
burtu þetta kvöld - vegna
þess sem hún sagði um
ferskjurnar - þá var þegar
búið að pakka ofan í koffortið
hennar þegar það var sótt.
Það var Simpson sem bað
Carter Paterson að koma á
föstudeginum og það var
Simpson sem batt reipið um
koffortið á fimmtudeginum.
Hvern færi að gruna eitthvað?
Einhver eldabuska fer og
sendir eftir koffortinu sínu,
sem er merkt henni og er lík-
lega á lestarstöö stutt frá
Lundúnum. Síðla sunnudags-
ins fer Simpson í ástralska
dulargervið sitt og nær í koff-
ortið, setur á það nýjan merki-
miða og fer með það eitthvað
annaö þar sem hann segir aö
það eigi að vera þar til ein-
hver sæki þaö. Þegar yfirvöld-
in fer að gruna eitthvað og
opna það komast þau einung-
is að því að Ástrali með skegg
hafi komið með það frá ein-
hverri brautarstöð í nágrenni
Lundúna. Það er engan veg-
inn hægt að tengja það Prins-
Alþertsvegi 88. Aha! Þá erum
við komnir!"
Spá Poirots hafði reynst
rétt. Simpson hafði farið
nokkrum dögum áður. En
hann slapp ekki við refsingu.
Hann fannst um borð í skipinu
Ólympíu á leið til Ameríku.
Starfsfólk á lestarstöð í
Glasgow tók eftir kofforti
merktu hr. Henry Wintergreen.
Það var opnað og í því var lík-
ið af hinum óheppna Davis.
Poirot leysti aldrei út ávís-
unina frá frú Todd. Þess í
stað rammaði hann hana inn
og hengdi upp á vegg í setu-
stofunni okkar.
„Þetta er áminning,
Hastings. Maður á aldrei að
vanmeta þá hluti sem virðast
vera ómerkilegir og hvers-
dagslegir. í þessu tilviki hófst
málið á hvarfi eldabusku en
lauk með kaldrifjuöu morði.
Að mínu mati var þetta eitt af
þeim áhugaverðustu málum
sem ég hef fengist við.“ □
Ragnar Jónasson þýddi þessa
sögu fyrir Vikuna úr ensku (The
Adventure of the Clapham Cook).
* ** GÓÐAR
* ** STUNDIR * * *
---•----
vikan
Áskrifendum
boðið út
að borða ó
Gullna
hananum
skrifendur Vikunnar fengu, með
næstsíðasta tölublaði, sérstakan
glaðning. Hér var um að ræða
boðskort með úttekt á kvöldverði í Gullna
hananum fyrir kr. 2.000. Þjónustan í Gullna
hananum er margrómuð og maturinn gælir við
bragðlaukana. Það eina sem áskrifendurnir
þurfa að gera er að hafa samband við Gullna
hanann í síma 679967 og panta borð.
Áskrifendur geta átt von á glaðningi af
þessu tagi þegar minnst varir. Þetta er
skemmtileg tilraun sem þegar hefur sannað á-
gæti sitt. Fjöldi áskrifenda hefur nýtt sér það
að njóta góðra veitinga í þægilegu umhverfi á
kostnað Vikunnar að hluta. Engar kvaðir fylgja
þessu boöskorti aðrar en tímasetningin. Þaö
gildir til 1. september 1993 og ef verslaö er
fyrir meira en 2.000 krónur greiðir áskrifandinn
mismuninn. Þaö er því betra fyrir þá sem ætla
að nýta sér þetta boð okkar að hafa samband
hið fyrsta við Gullna hanann og tryggja sér
borð í tæka tíð.
Gullni haninn er þekktur fyrir frábæran mat,
faglega og persónulega þjónustu og ekki má
gleyma koníakssafninu sem er eitt það besta
á landinu í dag. Þaö er von okkar á Vikunni
að sem flestir geti nýtt sér þetta boö og átt
góða kvöldstund í góðra vina hópi og borða
góðan mat. □
50 VIKAN 16. TBL. 1993