Vikan - 12.08.1993, Blaðsíða 55

jK
að segja að Otavalo hafi verið
óvenjuleg upplifun og þar
kynntumst við lífsstíl fólksins
er býr í Andesfjöllunum.
Það tók okkur ekki nema
dagskeyrslu að komast til
Chimborazo, eins af mörgum
eldfjöllum á þessum fjallgarði
sem liggur frá norðri til suðurs
gegnum Ecuador. Chimbor-
azo hefur þó þá sérstöðu að
vera þeirra hæst en næst í
röðinni mun vera Cotopaxi
sem teygir sig upp í 5897
metra og er því um 400 metr-
um lægra. Er skemmst frá því
kannaðist hann við nokkra fé-
laga sem ég hafði kynnst þar
þá. Þetta þótti már dálítið
merkileg tilviljun. Stefnan var
tekinn beint suður til Ecuador
því ákveðið hafði verið að
freista þess að ganga á eld-
fjall eitt mikið og fagurt er
nefnist Chimborazo. Fjall
þetta er um 6310 metra hátt
og Iiggur um miðbik Ecuador.
Þegar landamærin voru að
baki var stefnan tekin á Ota-
valo. Þar langaði dkkur að
stoppa um stund og líta á.úti-
markaðina því þeir eru sagðir
þeir bestu - allavega í Ecu-
ador - hvað lýtur að vefnaði,
harðviðarútskurði, silfursmíð
og alls konar listiðn. Þetta
vinna indíánar allt i höndun-
um og við eyddum þarna heil-
um degi á rápi. Ég verð að
viðurkenna að ég braut eina
af aðalreglum bakpokaferða-
mennskunnar en hún er éitt-„
hvað á þá leið að kaupa aldrei
meira en maður getur borið
en ég keypti nokkrar stórkost-
legar harðviðarstyttur, olíu- og
vatnslitamálverk og handofið
teppi. Þennan varning sendi
ég síðan frá mér eins fljótt og
mögulegt var. Ekki er ofmælt
að segja að við fengum há-
fjallabóndann Mós til að sýna
okkur bestu leiðina að fjallinu
og á það en þegar að rótum
Chimborazo var komið viðraði
illa á okkur og héldum við þar
kyrru fyrir i tvo sólarhringa í
von um að veðrið breyttist.
Aðfaranótt þriðja dags voru
menn orðnir heldur óþolimóðir
og var þá ákveðið með sam-
þykki Mós að leggja í hann þá
um nóttna. Um miðbik næsta
dags náðum við að snjólínu í
þoku og hvassviðri eh að
kveldi þess sama dags var
slegið upp tjaldi ■ í kolniða-
myrkri og kulda eftir að hafa
mokað til snjó til skjóls. Úrið
mitt vildi meina að við værum
rétt undir 4000 metrum en
Mós var nú ekki alveg sam-
mála því og taldi okkur vera
500 metrum ofar.
Í 5500 METRA HÆÐ
Næsta dag hafði veðrið lítið
sem ekkert breyst og eftir sex
tíma á stöðugu en hægu
þrammi var fundað um hvort
það væri eitthvert vit að halda
þessu áfram sökum þess að
ekki var útlit fyrir að veðrið
skánaði nokkuð og þunna loftið
var farið að segja til sín. Fylgi-
fiskar hæðarveiki voru farnir að
▲ Helst til
lítiö er
lagt upp
úr vega-
gerð í
útjaöri
Amazon
enda fara
allir vegir
undir vatn
þegar
regntíma-
bilið hefst.
Eldfjalla-
hryggur
sem rís
upp af
hásléttu
Andes-
fjalla um
miöbik
Ecuador
og
skartar
Chimbor-
azo 6310
m og
Cotopaxi
5897 m.
hrella menn, höfuðverkur og
máttleysi. Úrið mitt vildi ekkert
tjá sig um hæð enda mælir það
ekki nema að 4000 metrum en
Mós kunni svör við öllu og benti
á strýtu eina sem stóð upp úr
snjóbreiðunni og tjáði okkur að
við værum í um 5500 metra
hæð yfir sjávarmáli. Heldur
fannst manni nú dapurt að þurfa
að snúa við svo nálægt tak-
markinu sem lá tæpum þúsund
metrum ofar. Það var ekki ann-
að að gera en steyta hnefann í
átt að toppi og garga út í rokið
og þokuna (some other time).
Okkur fannst nóg komið af veð-
urfari hásléttunar í bili og ákváð-
um að halda niður í heitara og
rakara loftslag, sem sagt niður
að Amazonregnskóginum.
í Quito hafði ég hitt Breta
sem ég gaf mig á tal við. Hann
reyndist nafni minn, hafði
dvalist í Suður-Ameríku um
þriggja ára skeið og haft það
fyrir atvinnu að þvælast með
ferðamenn inn til Andesfjall-
anna og niður í Amazon. Ég
sagði honum frá því að ég ætl-
aði að þvælast suður Ecuador,
Perú og Bólivíu til að byrja
með og bað hann að segja
mér frá afskekktum og óspillt-
um stöðum til að heimsækja á
þeirri leið. Hann sagði mér að
ef ég hefði áhuga á að upplifa
Amazon þá hefði hann unnið
með Brasilíumanni fyrir um
það bil ári og hann vissi allt
sem um regnskóginn væri að
vita: Ég viðraði þessa hug--
mynd við strákana, þeir tóku
vel í hana og ákveðið yar að_
kanna þetta mál nánar.
Í DRULLU OG BLEYTU
Ekki vildi betur til en svo þeg-
ar við vorum í útjaðri Amazon
og skammt frá þorpinu þar
sem við ætluðum að heilsa
upp á Brasilíumanninn Adonis
að við festum okkur illa í
drullusprænu. Við eyddum
svo meirihluta dagsins í að
reyna að moka undan græj-
unni okkar og hlaða steinum
og trjágreinum í staðinn. Það
var nú gott og blessað að
liggja í drullunni og bleytunni
að reyna að moka undan
blessuðum bílnum í vatninu -
bara ef elskulegt drifskaftið
hefði ekki brotnað í átökun-
um, rétt um það leyti sem við
vorum að ná honum upp.
Þegar þar var komið sögu
hafði safnast dágóður hópur af
innfæddum sitt hvorum megin
við sprænuna og mátti greini-
lega sjá að þeim fannst mikið
til þess koma að fá svo stór-
góða skemmtun á þessu sól-
ríka síðdegi. Ég þori að full-
yrða að það er ekki á hverjum
degi sem þeir eiga þess kost
að horfa upp á fjóra flækinga
athafna sig í pyttinum mok-
drulluga upp fyrir haus. Það
var ekki annað að gera en að
játa sig sigraðan í bili en sem
bétur fer höfðum við varadrif-
skaft og þurftum því aðeins að
koma nærétöddum í skilning
um að við þyrftum að koma
bílbrakinu í tog inn til þorpsins.
Eftir mikið japl og jaml og
þriggja tíma bið eftir traktor
náðum við til þorpsins við dag-
renningu eftir heldur dýrt ævin-
týri, bæði fjárhagslega og lík-
amlega, enda vorum við búnir
að vera að í fjórtán tíma.
Það er óhætt að segja að
Adonis hafi tekið okkur opn-
um örmum. Hann bauð okkur
morgunverð og svefnaðstöðu
og eftir þriggja tíma hvíld vor-
um við Bob lagstir undir brak-
- ið til að skipta um drifskaft.
Það kom svo upp úr dúrnum
^Lm^l^QÍdið, er við félagarnir
settumst að spjalli við Adonis,
að mjög erfitt gæti reynst að
þvælast um regnskóginn á
þessum tíma árs sökum
þurrka. Yfirborð vatnsins í
skóginum hafði lækkað mjög
og því ættum við á hgettu að
lenda í strandi með bátana í
tíma og ótíma. Menn voru þó
lítið að stressa sig á því og frá
mínum bæjardyrum séð var
maðurinn álitlegur og ennþá
betur leist mér á ævintýrið
sem var í uppsiglingu. □
16.TBL. 1993 VIKAN 55