Vikan - 12.08.1993, Blaðsíða 49

„Hún er nú ekki svo slaem,"
sagöi hann ávítandi. „Haföu
þaö hugfast, Hastings, að góð
eldabuska getur verið mikil-
vægari fyrir útlaga heldur en
falleg kona.“ Hann hikaöi and-
artak og hélt svo áfram.
„Þetta er áhugavert mál, fullt
af mótsögnum. Mér finnst þaö
áhugavert - já, mjög áhuga-
vert.“
Um kvöldið fórum viö aftur í
heimsókn á Prins-Albertsveg
88 og töluðum bæði viö Todd
og Simpson. Sá fyrrnefndi var
þunglyndislegur maöur með
langa, mjóa kjálka og hvað
aldurinn varöar var hann í þaö
minnsta fertugur.
„Ó! Já, já,“ sagöi hann ó-
Ijóst. „Elísa. Já. Aö mínu mati
er hún góö eldabuska. Og
sparsöm. Ég legg mikið upp
úr því aö fólk sé sparsamt."
„Geturöu ímyndað þér
hvers vegna hún fór svona
skyndilega?“ spuröi Poirot.
„Ja...“ sagöi Todd. „Þú veist
hvernig þjónustufólk er. Konan
mín hefur of miklar áhyggjur.
Hún klárar sig á þessum á-
hyggjum. Þetta er ekkert
vandamál. Ég sagöi henni aö
viö fengjum okkur bara nýja
eldabusku. Það er þaö eina
sem þarf aö gera. Það er óþarfi
aö gráta það sem orðið er."
Þaö var jafnlítil hjálp í Simp-
son. Hann var þögull, lítið á-
berandi maður meö gleraugu.
„Ég held aö ég hljóti aö
hafa séö hana,“ sagði hann.
„Eldri kona, var þaö ekki? Þaö
er auðvitað hin, Anna, sem ég
sé alltaf. Góð stúlka. Mjög
hjálpsöm."
„Kom þeim vel saman?"
Simpson sagðist ekki geta
sagt til um þaö en hann bjóst
þó viö þvi.
„Jæja, vinur minn. Þetta
hjálpaði okkur ekki rnikiö,"
sagði Poirot þegar viö fórum
út. Frú Todd haföi tafið okkur
meö því að segja okkur aftur
þaö sama og hún hafði sagt
um morguninn.
„Ertu vonsvikinn?“ spuröi
ég. „Bjóstu viö einhverju á-
kveðnu?"
Poirot hristi höfuöiö.
„Það var auðvitað viss
- möguleiki fyrir hendi,“ sagöi
hann. „En ég bjóst varla við
því.“
Ekkert mikilvægt geröist
fyrr en næsta morgun. Poirot
fékk bréf og þegar hann las
það var vanþóknun hans aug-
Ijós. Hann rétti mér bréfiö.
„Frú Todd þykir leitt aö til-
kynna yður aö hún ætlar ekki
aö notfæra sér þjónustu
Poirots. Eftir að hafa talað við
eiginmann sinn um þetta
skildi hún að þaö var kjána-
legt aö ná í einkaspæjara til
aö leysa heimilisvandamál.
Meöfylgjandi er smávægileg
þóknun vegna ráögjafar."
„Aha,“ hrópaði Poirot reiði-
lega. „Og þau halda aö þau
geti losnað viö Hercule Poirot
svona auöveldlega! Ég geröi
þeim þann greiöa - þann
stóra greiða - aö samþykkja
að rannsaka þetta lítilfjörlega
og ómerkilega mál þeirra - og
þau reka mig svona upp úr
þurru. Ef mér skjátlast ekki er
þetta rithönd hr. Todd. En ég
segi nei - nei og aftur nei! Ég
eyði mínum eigin peningum,
sama hversu mikil útgjöldin
verða. Ég ætla aö komast til
botns í þessu máli.“
„Já, en hvernig?" spuröi ég.
Poirot róaöist.
„Fyrst auglýsum viö í blöö-
unum," sagði hann. „Sjáum
nú til - já - eitthvað á þessa
leið:
„Ef Elísa Dunn kemur sér í
samband viö þetta heimilis-
fang þá mun það koma henni
til góöa.
Settu þessa tilkynningu í öll
þau blöö sem þú manst eftir,
Hastings. Ég ætla að halda
rannsókninni áfram. Flýttu
þér, þetta verður allt aö gerast
sem fyrst."
Ég sá hann ekki aftur fyrr
en um kvöldið, þegar hann
sagöi mér frá því sem hann
hafði haft fyrir stafni.
„Ég spurðist fyrir hjá fyrir-
tækinu þar sem hr. Todd
starfar. Hann var í vinnunni á
miðvikudaginn og mannorö
hans er gott. Simpson var
veikur á fimmtudaginn og kom
ekki í bankann en hann mætti
til vinnu á miðvikudaginn.
Hann þekkti Davis en þeir
voru ekki meiri vinir en gengur
og gerist. Ekkert óvenjulegt.
Þaö virðist ekki vera neitt á-
hugavert þarna. Nei. Viö verð-
um aö treysta á tilkynning-
una.“
Tilkynningin birtist í öllum
helstu dagblööunum sam-
kvæmt áætlun. Að skipun
Poirots átti aö birta hana dag-
lega í heila viku. Það var
stórfuröulegt hve mikinn á-
huga hann hafði á þessu ó-
merkiiega hvarfi eldabusku en
ég skildi þó að þaö var honum
mikilvægt til aö halda heiðri
sínum að halda áfram þar til
lausn fyndist. Á þessum tíma
buðust honum nokkur mjög á-
hugaverð mál en hann vísaði
þeim öllum frá sér. Á hverjum
morgni flýtti hann sér aö at-
huga bréfin sín - grannskoð-
aöi þau vongóður en lagði
þau svo frá sér og andvarp-
aði.
Aö lokum fengum við
umbun erfiðisins. Miðvikudag-
inn eftir aö frú Todd haföi
komið tilkynnti konan sem
leigöi okkur íbúðina að Elísa
Dunn væri komin til aö hitta
okkur.
„Loksins!" hrópaöi Poirot.
„Vísaöu henni til okkar! Undir
eins. Strax!"
Aö þessu sögöu fór húsráö-
andi okkar og náöi í fröken
Dunn og stuttu síðar var hún
komin til okkar. Henni svipaði
til lýsingarinnar - hún var há-
vaxin, þrekin og mjög virðu-
leg.
„Ég kom vegna auglýsing-
arinnar," sagöi hún. „Ég hélt
aö þaö væri ef til vill eitthvert
vandamál - aö þiö vissuð ekki
að ég væri búin aö fá arfinn."
Poirot horfði á hana rann-
sakandi augum. Hann náði í
stól.
„Sannleikurinn er sá,“ sagöi
hann, „að fyrrverandi hús-
móöir þín, frú Todd, haföi
miklar áhyggjur af þér. Hún
hélt að þú hefðir ef til vill lent í
slysi."
Þetta virtist koma Elísu
Dunn mjög á óvart.
„Svo að hún hefur ekki
fengiö bréfið mitt?“
„Hún frétti alls ekkert."
Hann þagnaöi en sagöi síðan
sannfærandi röddu: „Viltu nú
ekki segja mér alla söguna?"
Elísa Dunn þurfti ekki aö
láta segja sér þaö tvisvar.
Hún hóf strax langa frásögn.
„Ég var á heimleiö á miö-
vikudagskvöldið og var nærri
því komin inn í húsið þegar
herramaöur stöövaöi mig.
Hann var hávaxinn, meö
skegg og haföi stóran hatt á
höföi. „Ert þú ungfrú Elísa
Dunn?“ spuröi hann. Já, sagði
ég.,
„Eg spurðist fyrir þig í hús-
inu þarna," sagöi hann. „Mér
var sagt aö ég gæti hitt þig
fyrir utan. Frú Dunn, ég er ný-
kominn frá Ástralíu, aöeins til
þess aö hitta þig. Veistu nokk-
uö hvaö amma þín j móöur-
ætt hét áöur en hún gifti sig?“
Jane Emmott, sagði ég.
„Einmitt," sagöi hann. „Jæja,
ungfrú Dunn. Þaö getur veriö
aö þú hafir aldrei frétt af
þessu en amma þín átti vin-
konu sem hét Elísa Leech.
Þessi vinkona hennar fór til
Ástralíu þar sem hún giftist
mjög auðugum landnema.
Börnin hennar tvö iétust í
bernsku og hún erföi allan
auö eiginmannsins. Hún lést
fyrir nokkrum mánuöum og þú
erfir hús hér í Englandi og
töluveröa peningaupphæð.“
Þetta kom mér mjög á óvart,“
sagði ungfrú Dunn.
„Um stund hélt ég að hér
væri eitthvað gruggugt á ferð-
inni. Hann hlýtur að hafa tekið
eftir því vegna þess að hann
brosti. „Þú hefur allan rétt á
því aö vera varkár, ungfrú
Dunn," sagði hann. „Hér eru
skilríkin mín.“ Hann rétti mér
bréf frá lögfræöingum í Mel-
bourne, aö nafni Hurst og
Crotchet, og nafnspjald. Hann
var hr. Crotchet. „Þetta er háð
nokkrum skilyröum," sagöi
hann. „Skjólstæðingur okkar
var dálítið sérvitur. Þú færö
ekki arfinn nema þú verðir
komin í húsiö, sem er í Cum-
berland, fyrir hádegi á morg-
un. Hitt skilyrðið er ómerkilegt
- þú mátt ekki starfa viö heim-
ilishjálp." Mér dauöbrá.
En hr. Crotchet, sagöi ég.
Ég starfa sem eldabuska.
Sagði heimilisfólkið þér ekki
frá því?
„Æ, æ,“ sagöi hann. „Mig
óraöi ekki fyrir því. Ég hélt að
þú værir ef til vill einka-
kennslukona eöa eitthvað því
um líkt. Þetta er mjög óheggi-
legt - svo sannarlega."
Verö ég af öllum peningun-
um? spuröi ég áhyggjufull.
Hann hugsaöi sig um eitt
augnablik. „Það er alltaf hægt
aö komast í kringum lögin,
ungfrú Dunn,“ sagöi hann
loks. „Viö lögfræðingar vitum
það. Þaö sem þarf aö gera er
eftirfarandi: í kvöld veröur þú
aö vera farin úr vistinni hér.“
En uppsagnarfresturinn er
mánuður, sagöi ég.
„Kæra vina,“ sagði hann
brosandi. „Þú getur hætt
hvenær sem er meö því aö
missa mánaðarlaun í staðinn.
Húsmóöir þín hlýtur að skilja
það meö tilliti til kringum-
stæðnanna. Eini vandinn er
tíminn! Það er áríðandi aö þú
náir lestinni norður frá King’s
Cross-stöðinni sem fer klukk-
an fimm mínútur yfir ellefu. Ég
get borgað þér fyrirfram tíu
pund eöa svo fyrir farinu. Þú
getur skrifaö skilaboö á lestar-
stöðinni til vinnuveitenda
þinna. Ég skal afhenda þau
sjálfur og útskýra málið.“
Ég samþykkti þaö aö sjálf-
sögöu og klukkustund síöar
var ég komin um borö í lest-
ina og var í miklu uppnámi.
Þegar ég kom til Carlisle var
mig meira að segja farið aö
gruna aö maðurinn væri einn
þessara svikahrappa sem
maður les um. Én ég fór
þangað sem hann haföi sagt
16.TBL. 1993 VIKAN 49