Vikan - 12.08.1993, Blaðsíða 40

TEXTI: GUNNAR H. ÁRSÆLSSON
The Stranglers. Jet Black (alskegg), Dave Greenfield (yfirvaraskegg),
Hugh Cornwell (hökuskarö) og Jean Jaques Burnel (lubbi). Þeir skipuöu
eina bestu pönksveitina en þróuöust síöan út í hreinna rokk og á köflum
draumkennda popptónlist.
FYRSTU
FIMM
ARIN
ÖRLÍTIÐ UM THE
STRANGLERS,
AÐALSMENN
PÖNKSINS
Fyrirbærið var kallað ræfla-
rokk til að byrja með. Það
reis upp sem mótmæla-
alda gegn stöðnuðu kerfi, at-
vinnuleysi og efnahag-
skreppu. Nú er þetta fyrirbæri
þekktara sem pönk og ein af
fyrstu hljómsveitunum, sem
kenndar voru við þessa
stefnu, var The Stranglers
eða Kyrkjararnir.
Hljómsveitin sú varð til í
bænum Guilford sem er suð-
vestur af London. Aðalhvata-
maður að stofnun hennar var
hinn skeggjaði og „tuttugu og
eitthvað" Jet Black (rétt nafn
Jethro Whitethorne) en hann
varð leiður á annars ágætri
vinnu sinni og ákvað að hella
sér aftur út í tónlistina, hvað
sem það kostaði. Á unglingsár-
unum hafði hann sem sé spil-
að með
hinum og
þessum.
E f t i r
nokkurn
tíma var
skipan hljómsveitarinnar
orðin þessi: Jet á tromm-
ur, Hugh Cornwell (gít-
ar/söngur), Dave Green-
field (hljómborð) og
Jean Jaques Burnel á bassa.
Þar til sá síöastnefndi gekk
í sveitina hafði æðsti draumur
hans veriö að ferðast til Jap-
ans og fullkomna karate-
tækni sína en kunnátta hans
á því sviði kom þeim félögum
oftar en ekki til góða þegar til
slagsmála kom á tónleikum
með The Stranglers. Það
gekk meira að segja svo langt
einu sinni ( Frakklandi að
Burnel þurfti að fara huldu
höfði í nokkra daga eftir að
hafa afgreitt nokkra lögreglu-
þjóna með slíkri tækni.
GAMLA TESTAMENTIÐ
Ástæöa umfjöllunar um
Stranglers er sú að út er kom-
inn fjögurra diska kassi sem
spannar tímabilið 1977-1982,
það tímabil þegar The
Stranglers voru hvað grimm-
astir og pönkaðastir. Kassinn
ber heitiö The Old Testament,
The U.A. Recordings en U.A.
er skammstöfun fyrir United
Artists sem hljómsveitin var á
samningi hjá meirihluta þessa
tímabils. Þetta eru í raun sex
fyrstu breiðskífurnar; Rattus
Norvegicus og No
More Heroes, frá
1977, Black and
White (1978),
The Raven
(1979) og (The Gospel Accor-
ding to) The Men in Black og
La Folie (1979).
Á þessum skífum var
stungið á ýmsum kýlum og
þjóöfélagsádeilan var þeitt.
Þetta var eitt af sérkennum
The Stranglers en hljóm-
borðsleikur Dave Greenfield á
Hammond-orgelið var þó það
sem menn tóku mest eftir.
Dave spilaði
stundum eins
og hann væri
í framsækinni
rokksveit í ætt
við Yes eða ein-
hverja slíka og sólóin
hans eru mörg hver
perlur, til dæmis I lög-
unum Down in the f
Sewer af Rattus Norveg-
icus og Duchess af The Ra-
ven, þó í síöara laginu sé
varla hægt að tala um sóló
vegna þess að hljómborðsleik-
ur Dave er það sem ber lagið
upþi að stærstum hluta.
hinar bestu, að mér skilst á
mági mínum.
Þar fluttu þeir meðal annars
efni af sþlunkunýrri þlötu,
Black and White, sem þeir
kynntu á frægum blaðamanna-
fundi ( Skíöaskálanum (
Hveradölum. Fróðlegt er að
lesa lýsinguna á þessu ævin-
týri í bókinni sem fylgir kassan-
um en hún er skrifuð af Chris
nokkrum
Twomley
og er ein-
hvern veg-
inn svona í
þýðingu minni:
„Sérkennilegri stað
til kynningar á plötunni var
varla hægt aö hugsa sér. Hið
hrjóstruga og gróðursnauða
HÉR Á LISTAHÁTIÐ1978
Vinsældir The Stranglers voru
miklar og allar plöturnar sem
um ræðir nema La Folie náðu
inn á topp tíu yfir sölu á breið-
skífum. í maí 1978 komu The
Stranglers hingað á listahátíö,
fylltu Höllina og undirtektir
pönkaranna
Island er land öfganna; jöklar,
bullandi hverir og hávaðasöm
jarðorka; dægursveiflan trygg-
ir 24 stunda myrkur að vetri til
og 24 stunda birtu á sumrin; í-
búafjöldi á ferkílómetra er sá
minnsti í Evr-
ópu (250.00 í-
búar alls, þar
af 100.000 í
höfuöborginni
Reykjavík) en óskil-
getin börn hvergi í Evr-
ópu fleiri. Svart/hvítt land fyrir
Svarta og hvíta albúmið.
40 VIKAN 16. TBL. 1993