Vorið - 01.09.1964, Blaðsíða 10

REIKNINGSDÆMI OG HITASÓT7
EFTIR KNUT MURER
Hans geispaði og leit á armbandsúr-
ið. Hálf sex, og samt fannst honum hann
vera glaðvaknaður. Hann var búinn að
liggja vakandi í hálfa klukkustund og
hlusta á fuglasönginn fyrir utan. Glugg-
inn var opinn, svo að söngurinn heyrðist
vel, enda sungu fuglarnir bæði hátt og
mikið. Hans fannst hann alis ekki geta
sofnað aftur, úr því að hann var einu
sinni vaknaður.
Það voru enn þá nokkrar klukkustund-
ir, þangað til hann þurfti að fara á fæt-
ur, og nú datt honum allt í einu í hug,
að það væri tilvalið að nota tímann til
að ljúka við lexíurnar, sem hann hafði
ekki tíma til að fara yfir í gær. Það fór
hrollur um hann við tilhugsunina. Sam-
vizkan var ekki vön að naga hann, fyrr
en það var um seinan, en í þetta sinn
ætti hann að geta lært eitthvað af því,
sem hann vanrækti.
Hann geispaði nokkrum sinnum,
teygði síðan bæði úr höndum og fótum.
Hann var ekki í sem beztu skapi til þess
að sökkva sér niður í sögu eða náttúru-
fræði, en það var samt betra en liggja
og gera ekki neitt.
Hann smeygði sér í inniskóna, fór úr
náttfötunum og klæddi sig í fötin. Þvott-
urinn gat beðið. Það var ekki vert að
eiga á hættu að vekja mömmu og pabba.
Þau mundu áreiðanlega fara að hlusta
eftir, hvað hann væri að gaufast á þess-
um tíma sólarhringsins.
Sagan og náttúrufræðin lágu opnar
á borðinu síðan í gær. Hann var þá rett
búinn að opna þær, þegar honum varð
litið út um gluggann og sá hvar einn
bekkj arbróðir hans var að leika sér að
fótbolta. Þar með var auðvitað allm
áhugi fyrir vígtönnum gaupunnar horf-
inn út í veður og vind, ég tala nú ekki
um þrjátíu-ára-stríðið og Tilly hershöfð-
ingja.
Honum til mikillar undrunar hafði
faðir hans ekkert spurt hann, hvort hann
væri búinn að lesa lexíurnar, þegar þeir
settust við kvöldverðarborðið. Hann var
þó vanur að grennslast eftir því. Og síð-
ar um kvöldið minntist enginn á slíkt,
því að Pétur frændi kom í heimsókn,
og þegar hann er nálægur, eru allir upp'
teknir af því að hlusta á allar skemniti-
legu sögurnar hans.
Að sjálfsögðu hefði hann getað gefið
sér tíma til að lesa, þegar hann fór upp
til að hátta, en þá fannst honum hann
vera svo þreyttur, að hann kaus að
geyma það til morgundagsins. Og nU
sat hann uppi, eldsnemma morguns, og
reyndi að koma því inn í höfuðið á sei>
að þrjátíu-ára-stríðið byrjaði árið
104 VORIÐ