Vorið - 01.09.1964, Síða 37

Eftir margra mánaða samskipti milli
Eeknisins og Jiessarar litlu stúlku, hafði
skapast traust vinátta. Andlit hans ljóm-
aði alltaf í hvert skipti, sem liún kom
inn til hans á stofuna. En nú var leikur-
inn úti. Hann gat ekki hjálpað henni
iengur, og honum féll það þyngra en
hann kærði sig um að viðurkenna fyrir
sjálfum sér.
Þótt ótrúlegt sé, þá leið Janis nú bet-
Ur- Hún fékk stóra morfínskammta,
sem héldu sárustu kvölunum niðri. Þá
fékk lítill og veikburða líkami liennar
kraft til að hefja á ný baráttuna gegn
sjúkdómnum.
Frændur hennar tveir, Jim og Joe,
komu og heimsóttu liana, og Janis, sem
elskaði félagsskap, gat svolitla stund
°rðið sama glaða og glettna Janis, eins
°g svo oft áður. Hún kom þeim báðum
Þ1 að hlæja, þegar hún kvartaði und-
an því, að hún fyndi til í litlu tánum,
því að teppið þrengdi að henni.
Joe átti að fara aftur til Kingston og
kom því við á sjúkrahúsinu næsta dag
Þ1 að kveðja frænku sína. Þá svaf Janis
fast, eftir að hafa fengið deyfandi
sprautu. Þegar hún frétti á eftir, að
kún hafði þ ar með misst af einni heim-
sókn, varð hún fyrir miklum vonbrigð-
um. Og þegar foreldrar hennar komu
]>etla sama kvöld, lá hún aftur í móki,
er> í þetta sinn lá stór bréfmiði á kodd-
anum hennar. Þar stóð: „Ef einhver
kemur, á meðan ég sef, má hann alls ekki
fara aftur!!!“
Henni fór greinilega stöðugt aftur.
Jafnvel morfínið gat aðeins hjálpað
henni nokkrar klukkustundir í einu, og
lék ekki lengur vafi á, að endalokin
voru skammt undan.
Janis gerir erjðaskrá.
Foreldrar hennar höfðu komið sér
saman um, að ef það væri eitthvað, sem
Janis óskaði sér, sem gæti glatt hana
þessar síðustu stundir, skyldi hún fá
það. Það skipti ekki máli, hvað það
var, eða hvað það kostaði, en þegar
þau spurðu hana, hristi hún aðeins höf-
uðið og sagði: „Þið hafið þegar eytt
miklum peningum mín vegna, og auk
þess hef ég alla hluti.“
Hún horfði hugsi fram fyrir sig, og
yfir andlitið breiddist kænskusvipur:
„Alveg sama, hvað það er?“ „Já, alveg
sama,“ endurtók faðir hennar.
„Mig langar svo óskaplega mikið til
að sjá þau heima.“ Hún sagði þetta
hægt og rólega. „Ég veit vel, að börn
mega ekki koma í heimsókn, en ef til
vill gætuð þið laumað Charmaine hing-
að upp. Það getur varla verið svo mik-
il synd, eða hvað finnst ykkur?“
Kvöldið eftir laumuðust þau upp stig-
ann að húsabaki með Charmaine á milli
sín. „Hæ, hó, þið gerðuð það þá í raun
og veru,“ hrópaði Janis himinlifandi.
Hún breiddi út faðminn, og þær systur
föðmuðust og þrýstu livor annarri að
sér. Charmaine var með nýjan, gulan
hatt, og vildi endilega, að Janis setti
hann upp. Þær hlógu og skemmtu sér,
á meðan foreldrar þeirra horfðu á. Jan-
is kom með eina spurningu eftir aðra:
„Hvernig gengur í skólanum? Sérð þú
Ricky Lewis nokkurn tíma? Segðu mér
eitlhvað um litlu systkinin.“
Skyndilega opnaðist hurðin og
VORIÐ 131