Vorið - 01.10.1974, Síða 51

fór að því. Held ég lielst, að mér
liafi verið lijálpað, því að ég var
allan tímann að reyna að segja
eitthvað, en komst aldrei að fyrir
Mnum, sem ætMðn sér svo sannar-
lega ekki að láta mig sleppa. Áður
en ég vissi af, var ég kominn fram
á laugarbarminn og tók að titra
ákaflega, er mér varð litið ofan 1
kolgrænt liyMýpið. Ekki bætti það
úr skák að ég átti að synda fyrst-
ur. Ég bjóst til að snúa við og
blaupa frá öllu saman, en þá var
gefið merki um, að keppnin væri
kafin. Mér var beinlínis ýtt út í.
Ég rak upp angistarvein, um
leið og líkami minn kom í svalt
vatnið. Ég fann, þegar vatmð
laukst saman yfir böfði mér, og
byrjaði ég þá að baða út böndun-
um í trylltri örvæntingu. Loks
fann ég eittbvað bart undir fæti
mér og komst að raun um, að ég
bafði náð botninum. Ég fylltist
angist og reyndi að ná andanum,
en fékk ekkert nema vatn upp í
mig. Ég barðist um í ógurlegri
skelfingu og reyndi að ná taki á
einhverju. En ég fann ekkert nema
vatn í kringum mig. Svo varð allt
svart....
„Vaknaðu drengur!u
Það var bnippt í nng. Ég bafði
þá eftir allt saman sofnað, meðan á
sunkeppninni stóð. Áborfendur
voru allir farmr, og síðustu baf
verðirnir voru að tygja sig til
heimferðar. Mér varð svo mikið
um þetta, að ég stökk upp og bljóp
af stað, en gætti ekki að mér og
Mjóp beint í átt til laugarinnar.
Skelfingaróp mitt bergmálaði um
allt, er ég féll 1 laugina...
Ég opnaði augun. Umhverfið
var allt livítt.
„Hvar er égf‘ spurði ég veik-
um rómi.
„1 sjúkrahúsi/ ‘ var mér svarað.
„Baðverðirnir voru búnir að tæma
laugina, er þú stökkst út í.“
Endir.
VORIÐ
51