Vorið - 01.10.1974, Page 58

5. og 6.HLUTI
Hann stóð upp og gekk yfir að hæðinni.
Kolskeggur stóð við vatnsbólið. Hann
lyfti hausnum og hneggjaði, þegar hann
varð drengsins var. Alek gekk upp brekk-
una og hann sá, að Kolskeggur elti hann.
Drengurinn leit út á sjóinn. Öldugjálfur
var við ströndina. það var eins og hest-
urinn væri á verði, hann sperrti eyrun,
en stóð grafkyrr. Pannig stóðu þeir báðir
nokkra stund. Svo héldu þeir heim í næt-
urstað.
Pað var farið að hvessa af vestri.
Alek gekk frá eldinum fyrir nóttina, eins
og hann var vanur og skreið svo inn í
kofann. Hann var orðinn mjög þreyttur,
því hann hafði unnið svo að segja sleitu-
laust allan daginn við sölvaaðdrátt, og
leið því ekki á löngu, uns hann var stein-
sofnaður.
Ekki vissi Alek, hve lengi hann hafði
sofið, þegar hann hrökk upp við hnegg-
ið í folanum. Honum brá óhugnanlega
58
við. Pað var einkennilega heitt í kof-
anum og nú heyrði hann eitthvert brak
og bresti .Þakið á kofanum stóð í björtu
báli! Eldurinn var að komast í veggina.
Drengurinn hljóp út úr brennandi kof-
anum.
Úti var öskurok, og nú skildi hann,
hvað hafði skeð. Neistar úr varðeldinum
höfðu komist í þurrt tróðið í þakinu og
þá var ekki að sökum að spyrja. Hann
greip nú skjaldbökuskjöldinn og hljóp
niður að vatnsbólinu. Hóf hann nú að
bera vatn á eldinn.
Kolskeggur snerist þarna fram og aftur
við vatnsbólið, meðan Alek fyllti skjöld-
inn hvað eftir annað og skvetti á eld-
inn, sem magnaðist við hvassviðrið og
brátt stóð allur kofinn í ljósum loga,
og drengurinn og hesturinn urðu nú
að hörfa æ lengra frá eldinum vegna
hita og reyks.
Nú tóku líka bæði trén, sem stóðu
við vatnsbólið, að loga. Alek vissi, að
eldurinn gat ekki breiðst út frekar. Svo
hrjóstrug var eyjan, að ekki var neinn
eldsmatur þarna nærri. Nú brann allt,
VORIÐ