Vorið - 01.10.1974, Qupperneq 59

sem brunnið gat. Hér var engu hægt að
bjarga. Kofinn, eina skýlið, sem dreng-
urinn hafði, var að brenna til ösku, og
hvergi mundi nú fást efni í annan kofa,
það vissi hann best sjálfur.
Það logaði lengi í rústunum, og smátt
og smátt lygndi, og undir dagmál var allt
brunnið til ösku. Alek hafði setið við
vatnsbólið og horft á eyðilegginguna.
Honum hafði súrnað í augum, en svo gjör-
samlega höfðu honum fallist hendur, að
hann gat ekki hreyft sig, fyrr en hann sá
lýsa af degi. Með komu hins nýja dags
var eins og aftur færðist kjarkur og
lífsþróttur í drenginn. Hann ætlaði ekki
að gefast upp. Hann skyldi koma sér fyrir
aftur og þó hann ætti að sofa úti undir
berum himni, þá skyldi hann gera það
eins og hesturinn.
Hver vissi nema gnægðir rekaviðar
hefði borið á land í storminum um nótt-
ina. Áður en varði var drengurinn kom-
inn af stað niður í fjöru. Kolskeggur
fylgdist með og fór loks á undan hon-
um. Hvað var nú að? Hesturinn reis upp
á afturfætuma, frísaði og kom svo brokk-
andi á móti drengnum. Alek flýtti sér
upp á næsta hól. Þaðan sá hann yfir
strandlengjuna. Þarna lá skip fyrir fest-
um, svo sem þrjú hundruð faðma frá
landi!
Hann heyrði mannamál. Nú sá hann,
hvar bátur var í fjörunni, og hjá bátn-
um stóðu fimm menn, sem voru að draga
bátinn á þurrt. Hann gat ekki trúað
þessu — honum var svo mikið niðri
fyrir, að hann gat ekki hrópað — hann
hljóp niður eftir.
„Pú hafðir á réttu að standa, Pat, það
er einhver hér á eynni!“ heyrði Alek, að
einn maðurinn sagði. Sá, sem ávarpaður
var, svaraði á grófri írsku: „Já — ég
vissi þetta svo sem, ég sá, að þetta var
eldur frá báli!“
Björgunin.
Alek sortnaði fyrir augurn og hann
datt endilangur í sandinn. Hann stóð upp
aftur, en hann gat ekki staðið á fótun-
um, og var gripinn styrkum höndum.
„Pú heilagur Patrekur/' muldraði mað-
urinn, sem kallaður var Pat. „Petta er
drenghnokki!“
Alek fékk kökk í hálsinn og hann
kom ekki upp nokkru orði, en nú sá
hann þessi augu, sem öll störðu á hann.
Loksins gat hann stunið upp: „Það er
búið að bjarga okkur!“ hrópaði hann.
„Pað er búið að bjarga okkur, Kol-
skeggur . . . bjarga okkur!“
Sjómennirnir störðu á hann — þetta
var alveg ótrúlegt! Rauða hárið á
drengnum var orðið sítt og úfið, andlit-
ið og kroppurinn sólbrennt. Þeir mundu
hafa haldið, að hann væri af villimönn-
um kominn, ef ekki hefði mátt sjá á
fataræflunum, að þeir voru af öðrum
uppruna.
Einn mannanna hafði orð fyrir þeim.
Af fötum hans að dæma gat hann verið
skipstjórinn. „Nú er þér borgið dreng-
ur minn,“ sagði hann og tók undir hand-
legginn á Alek.
Loks fór Alek að jafna sig. „Nú líð-
ur mér ágætlega aftur.“
Sjómennirnir flykktust nú í kringum
59
VORIÐ