Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 10

Hann heldur áfram, þar til hann kemur að beljandi straumiðu og sér strax, að hann
mun ekki komast yfir hana af sjáifsdáðum.
andi eftir með glitrandi duft á fó1'
um sínum.
Maríus hélt nú áfram yfir kletta og
klungur, þreyttur var hann, er hann
sofnaði undir opnum endalausuffl
himninum og Irvarf inn í þessa bláu
ómælisvídd í skauti náttúrunnar.
En ætíð reis hann upp endurnærð-
ur við sólarupprás, er bjartir geislarn-
ir viiktu lífið af blundi sinum, þal
til jörð og himinn endurkvað af
duldum krafti vonarinnar, er sigrað
liafði hljóða, sofandi náttúruna.
Það var honum opinberun eih'fs
óslökkvandi lífs.
Áfram Iieldur hann, jaar til alh 1
einu að fyrir fótum hans liggur gín'
andi hyldjúp gjá, sem ómögulegt var
að komast yfir.
En þá svífur hvítt ský yfir honuin
og í Jrví birtist öldungur einn svip'
mikill, kórónu bar hann á höfði al-
getur svalað þorsta sínum. Nú tekur
hver fuglinn við af öðrum að syngja,
þar til loftið ómar af margbreytileg-
um söng, og jörðin angar undir fót-
um hans.
Loks tekur við lágur fjallahryggur,
sem hann fetar léttstígur, þangað til
hann stendur uppi á háum kletti og
sér fjöllin blasa við sér, Jrar sem drek-
inn býr. Hann heldur áíram, Jrar til
hann kemur að beljandi straumiðu og
sér strax, að hann muni ekki komast
yfir hana af sjálfsdáðum.
En þá svífur stórt hvítt ský yfir
honum og í því birtist mikilúðlegur
öldungur með kórónu á liöfði alsetta
safírum, hann situr ;í brúnum fáki
með silfurtygjum.
„Heill og sæll, drengur minn,“ seg-
ir hann, „ég er Valdur konungur, ríki
mitt er víðlent og mennirnir krjúpa
mér, ég skal gera þig að æðsta ráð-
gjafa mínum, og menn munu beygja
sig fyrir þér. Þreyta og erfiði munu
aðeins bíða þín, ef þú lieldur áfram
ferð þinni yíir fjöllin, allir hafa far-
izt, er reynt hafa á undan þér.“
„Ég þakka þér, konungur, fyrir boð
þitt, víst er viðlent ríki þitt og vald
mikið, en ég mun ekki þiggja það, ég
hef strengt þess heit að halda áfram
upp fjöllin og kýs að sigra eða falla.“
Þá sló konungurinn með silfur-
skeftri svipu sinni í lendar hestsins,
svo hvein í og skepnan tók eldsnöggt
viðbragð, skýið leystist upp og dreng-
urinn stóð undrandi eftir.
En á grösugum bala fyrir framan
Itann stóð skínandi gullfugl og dust-
aði gullnar fjaðrir sínar, og glitrandi
úðaregn Jiyrlaðist í kring um hann.
Og gullfuglinn kvað:
Fagurt syngur í fjallasal
yfir fljótið mikla Jrig flytja skal.
Og hann benti drengnum að setj-
ast á bak sér.
Maríus settist undrandi og feiminn
á fallegu gullnu fjaðrirnar hans, en
fuglinn þaut í gegnum loftið, ylir
beljandi straumiðuna með drenginn
á bakinu og settist á bakkann hinum
megin, en drengurinn renndi sér nið-
ur af baki hans.
Gullfuglinn hvarf Jrá út í geiminn
á samri stundu, en Maríus stóð undr-
setta smarögðum, sat hann gráan hesf
silfurtygjaðan.
„Heill og sæll, drengur minn,“ seg'
ir hann, „ég er Frægur konung111’
margir hafa sótzt eftir stöðu í nkl
mínu, en ekki hafa allir hlotið, sei»
óskað hafa, ég býð þér starf sem æðsti
ráðgjafi minn og menn munu luta
þér. Þreyta og erfiði mun aðeiuS
bíða þin, ei: Jdú heldur áfram yfir fjöH'
in, unz Jdú týnir lífi þínu eins og bin’
ir, sem á undan þér hafa reynt.“
„Ég þakka þér, konungur, boð lutt’
en ég mun ekki þiggja það, ég hel
strengt Jress heit að halda upp fjöh'
in og mun sigra eða falla.“
Þá sló konungurinn með siUul'
skeftri svipu sinni í lendar hestsins>
svo hvein í, og skepnan tók eldsnögg1
viðbragð, skýið leystist upp, og dreng
urinn stóð undrandi eftir.
En á grundinni fyrir framan hann
stóð gullfuglinn skínandi í sólinni og
dustaði gullnar fjaðrir sínar, svo glitr'
andi uðinn þyrlaðist í kring um hann-
Og gullfuglinn kvað:
Fagurt syngur í fjallasal
yfir gjána djúpu þig flytja skal.