Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 11

AUt í einu svífur yfir honum stórt hvítt ský, og í því birtist mikilúðlegur öldungur
með kórónu á höfði alsetta safírum, hann situr á brúnum fáki mcð siifurtygjum.
hann benti drengnum að setjast á
hak séi', þaut yfir hyldjúpa gjána með
hann og settist á bakkann hinum
megin.
^faríus renndi sér þá af baki hans,
eri fuglinn hvarf út í geiminn á samri
stundu, og drengurinn stóð eftir með
Shtrandi duft á fötum sínum.
Haríus heldur göngu sinni áfram
UPP fjöllin, en nú stendur hann and-
SPa-'nis þéttu skógarþykkni, er þekur
hina einu leið, sem fær er, og hann
I *-ynir þreyttur og heitur í sólarhitan-
Uru að ryðja sér braut í gegn, rifinn
US sár af þyrnum og þistlum gefst
rann að endingu upp.
hn hvítt ský svífur þá yfir lionum,
í því birtist öldungur einn svip-
m*iH og tígulegur og sindraði úr
ar,gUm hans, kóróna lians var alsett
euiöntum og sat liann hvítan hest
Sllfurtygjaðan.
”Heill og sæll, drengur minn,“ seg-
II hann, „ég er Vitur konungur, ekki
^ 1 Jki mitt svo víðlent sem hinna
°ntinga jarðarinnar, en ekki getur
leinn hinna konunganna með Valdi,
la2gð né Auði öðlast neitt úr ríki
minu- Ég er sterkastur þeirra, þótt
. 1 uiitt sé af ríki andans, og höfum
löngum háð liarða baráttu. Kon-
ugur jarðarinnar eru verkamenn
og nu brosti hann í kampinn,
„og býð ég þér nú starf sem æðsti ráð-
gjafi minn, og menn munu beygja sig
fyrir krafti vitsmuna þinna."
„Ég þakka þér, konungur, og beygi
mig fyrir mætti vits þíns, en ég mun
ekki þiggja boð þitt, ég hef strengt
heit mitt að halda upp fjöllin og hlýt
að sigra eða falla.“
Þá sló konungurinn með silfur-
skeftri svipu sinni í lendar hestsins
svo hvein í, og skepnan tók eldsnöggt
viðbragð, skýið leystist upp, en dreng-
urinn stóð undrandi eftir.
En fyrir framan hann stóð gullfugl-
inn og dustaði gullnar fjaðrir sínar,
svo glitrandi úðinn þyrlaðist í kring-
um hann.
Og gullfuglinn kvað:
Fagurt syngur í fjallasal
yfir skóginn þétta þig flytja skal.
Og hann þaut í gegnum loftið með
drenginn á bakinu yfir skógarþykkn-
ið. Drengurinn renndi sér þá af baki,
en fuglinn hvarf út í loftið á samri
stundu, og Maríus stóð eftir með glitr-
andi duft á fötum sínum.
Hélt hann nú lengi áfram, oft var
hann mjög þreyttur, er hann lagðist
til hvíldar, því ætíð varð leiðin erfið-
ari upp að sækja, þar til loks að við
honum blöstu snarbrattir klettar, sem
enginn maður gat klifið.
Hvítt ský sveif þá yfir höfði hans,
en í því birtist öldungur einn digur,
sat hann á svörtum fáki gulltygjuðum,
andlit lians var þrútið, og úr augum
291